Hoi, ik wil even met jullie sparren. Ik ben al ruim anderhalf decennium met Sophie. Samen hebben we drie kinderen. De afgelopen 7 jaar gaat onze relatie achteruit. Sophie voelt zich steeds eenzamer en verwijt mij dat ik niet met haar bezig ben. Hulpverleners en relatie coaches hinten al vaker op ASS , dus dit jaar heb ik mezelf, op aanraden van mijn psycholoog laten testen bij een gespecialiseerde kliniek. Het verbaasd niemand uit mijn omgeving dat ik idd in het ASS spectum zit (hoog functionerend). De uitingen lijken nog het meest op het oude asperger.

Met die insteek relatie therapie ingegaan. Mijn vrouw ziet echter geen verbetering. Alles moet van haar kant komen en ik doe niets concreets. Ik denk dat ze daar gelijk in heeft. Ik hou zielsveel van haar. Zij heeft een hele zware tijd, echt teveel om hier allemaal te noemen en jaar op jaar komen er tegenslagen voor hasr. Zij heeft mij nodig om haar te steunen, mee weg te nemen, te zeggen dat het allemaal goedkomt, dat ze nog steeds mijn alles is. Het stomme is dat ik weet wat ze nodig heeft, maar ik krijg het niet voor elkaar. Het zou ze simpel moeten zijn om gewoon een weekend weg te organiseren, maar op een of andere manier heb ik het al jaren niet gedaan. Sophie is er klaar mee. Ze is zo boos en gefrustreerd dat nu alles op de meest negatieve manier wordt geïnterpreteerd. Kortom het gaat niet best en ik geef ons inmiddels 5% kans dat we het halen. Wat ik graag wil weten is of iemand dat onvermogen herkent. Dat de bijna een fysieke barrière voelt als je zoiets als een etentje moet regelen (oppas, datum, restaurant, zorgen dat partner niets heeft). Of misschien moet ik inzien dat het me gewoon te weinig doet, hoewel het niet zo voelt? Ik onderschrijf haar verwijten rationeel volledig. Echter haar conclusie is dat ik niet om haar geef en dat staat haaks op wat ik voel.