Ik weet niet helemaal hoe ik dit goed in woorden moet plaatsen, maar kan beter bij het begin beginnen.

Ik en m'n jeugdvriend hebben een soort connectie waarin ik kan herkennen wanneer hij sarcastisch is, tegelijkertijd kan ik sarcastisch doen tegen hem en begrijpt hij ook wat ik bedoel. Tot het moment dat hij verhuisde heb ik nooit de behoefte gehad connecties te zoeken, buiten die tussen mij en hem om, wat leeftijdsgenoten verder deden boeide mij eigenlijk niet zo bijzonder veel. Sterker nog, ik heb me altijd ‘jonger’ en ‘minder’ gevoeld onder leeftijdsgenoten, alsof ik een paar jaar achterloop op de rest.

Nu is hij een paar jaar geleden verhuisd, ging ik mij thuis enorm vervelen, en werd mij verplicht een hele nieuwe wereld te betreden met nieuwe ervaringen, die (op de lange termijn) zowel positief als negatief waren. Ik heb toen ook iemand ontmoet, waar het niet zo goed mee liep. Ik begreep haar humor niet zo goed, of kon me er niet in inleven of iets dergelijks, ze is even lui als mij en toch snapte ik niet waarom ze ergens geen zin in had als ze dat zei. Ik ben ook niet de makkelijkste, en zij zocht iets wat simpel en luchtig was.

Zelfs nu ben ik mezelf nog aan het ontdekken onder de anderen, en weet ik nog steeds niet of we wel een klik hadden of niet, het is een absolute wirwar aan gedachten elke dag. Alsof er vijf duizend hamsterwielen tegelijk aan het draaien zijn, waarvan de hamster soms struikelt en kneitertje hard uit het hamsterwiel gepleurd word. Er is best veel gebeurd, en gezegd, dat was bijna 3 jaar geleden, en pas sinds kort kwamen er realisaties naar boven over dingen die toen gebeurd waren. Het heeft mij veranderd, zekerder en tegelijk onzekerder gemaakt over wat ik kan zeggen en wat niet. Ik loop constant op legosteentjes, en weet m'n weg er niet omheen.

Lang verhaal kort: ik heb moeite mezelf op m'n gemak te voelen en te weten dat ik bepaalde opmerkingen kan maken bij anderen. Ik wil wel sarcastisch doen, maar mijn ‘autistische’ sarcasme snappen de meesten niet, en tegelijk weet ik niet wat ik serieus moet nemen en wat sarcastisch, of in ieder geval grappig, bedoeld is. Ik ben de hele tijd mensen aan het analyseren, aan het kijken wat hen aan het lachen maakt, wat voor soort opmerkingen er gemaakt worden, gedragsherkenning. Ik voel me ook nog niet echt thuis tussen anderen.

Is er een manier waarop ik kan herkennen of iets sarcastisch is of niet, zonder het momentum eruit te halen of onbedoeld mensen pijn te doen?