Lieve Jeanieke,
Het doet pijn als ik de chaos in je ziet,
je bent boos en dat doet me verdriet.
De emoties gieren door je lijf,
Je huilt niet, maar vloekt me stijf.
Als ik zeg , dat je niet vloeken mag,
dan zeg je gewoon je bent een lelijk woord moeder en dat iedere dag.
Je bedoelt het zelfde en ik zeg dat ik het niet accepteer,
maar je bent zo vlug en vindingrijk iedere keer.
Ik zet je even apart,
maar je vloekt kei en kei hard.
Hoe kan het toch, dat je onze sociale regels niet snap,
maar zo feilloos weet welke flippoos je mist in je map?
Uit honderden pik je deze er zo uit,
net als dat tegenstrijdige met het geluid.
Je kan niet tegen hard geluid,
maar tikt en schreeuwt als het even kan er zelf boven uit.
Op school, daar duim je niet,
want stel ,dat een ander het ziet.
boos worden, dat doe je ook niet daar,
want opvallen dat wil je niet dat is raar.
Hoe kan je sociaal onhandig zijn en de boel zo scheiden ?
je wilt de regie dus loop je op je tenen…
nee , wij beiden