lieve Jeanieke

  • rannepan5

    Lieve Jeanieke,

    Het doet pijn als ik de chaos in je ziet,

    je bent boos en dat doet me verdriet.

    De emoties gieren door je lijf,

    Je huilt niet, maar vloekt me stijf.

    Als ik zeg , dat je niet vloeken mag,

    dan zeg je gewoon je bent een lelijk woord moeder en dat iedere dag.

    Je bedoelt het zelfde en ik zeg dat ik het niet accepteer,

    maar je bent zo vlug en vindingrijk iedere keer.

    Ik zet je even apart,

    maar je vloekt kei en kei hard.

    Hoe kan het toch, dat je onze sociale regels niet snap,

    maar zo feilloos weet welke flippoos je mist in je map?

    Uit honderden pik je deze er zo uit,

    net als dat tegenstrijdige met het geluid.

    Je kan niet tegen hard geluid,

    maar tikt en schreeuwt als het even kan er zelf boven uit.

    Op school, daar duim je niet,

    want stel ,dat een ander het ziet.

    boos worden, dat doe je ook niet daar,

    want opvallen dat wil je niet dat is raar.

    Hoe kan je sociaal onhandig zijn en de boel zo scheiden ?

    je wilt de regie dus loop je op je tenen…

    nee , wij beiden

  • judith

    Wouw heel mooi en “helaas” op sommige dingen zo herkenbaar……..

    gr Judith

  • Roos72

    Mooi gedicht en inderdaad ook zo herkenbaar.

    Ik snap ook niet waarom ze zich op school socialer kunnen gedragen.

    Volgens iemand die had geobserveerd zijn ze de hele dag zo hun best aan het doen om sociaal redelijk te functioneren dat ze thuis ‘op’ zijn. Wij moeten dit positief bekijken omdat ze zich dan goed thuis voelen. Ook wel fijn, maar o zo vermoeiend.

  • pantomine

    Zooo herkenbaar !!!!!! Mooi gedicht !

    Ik beleef het ook echt zo ! Ja, en hier loopt ook iedereen op z'n tenen. Sanne omdat ze het zo moeilijk heeft en wij balanceren in ontzien, vermijden en toch proberen regels en structuur te houden om het hier voor iedereen leefbaar te houden ! En helaas is dat met heel veel vallen, telkens opstaan en weer vallen. 2stapjes vooruit en weer een achteruit ! Het ene probleem opgelost, is het volgende opstakel weer daar. Ergens iets winnen is dikwijls iets wat ze kon weer kwijtraken. Ik krijg zoveel liefde van haar, maar aan de andere kant kan ze me het zo moeilijk maken met haar verwijten, woede en agressie. Ze is zo'n vat tegenstrijdigheden ! Ze begint nu zo dikwijls sociaal uit te vallen, dat ze heel eisend en claimend wordt naar ons toe. Soms is al mijn liefde niet genoeg, heb ik het gevoel tekort te schieten. Ik heb het zo zwaar nu bij momenten. Ik ben soms zelfs te moe om alles hier op het forum te vertellen.

    Hier lezen kan soms heel veel troost geven. Het geeft soms weer kracht om verder te gaan. Maar soms, als ik lees hoe anderen het doen, hoe zij met het autisme omgaan, voel ik soms ook mijn eigen tekortkomen feller aan en dan blijf ik hier even weg!

  • Susan

    Autisme is iets wat mij maakt zoals ik ben. Met al mijn tekortkomingen. Maar ik zie mijn autisme ook zeker als een verijking. Het maakt mij zoals ik ben. En zonder arrogant of egocentrisch te willen overkomen; ik ben best bijzonder en ik kan heel veel. Misschien nog veel belangrijker; mijn autisme maakt me ijzersterk en heeft me ongelooflijk veel vechtlust gegeven.

    Ja ook ik scheld weleens de boel bij elkaar, of op mezelf omdat iets gewoon niet lukt, terwijl ik het zo graag wil, maar dat is schelden uit onmacht en dat is zeker nooit persoonlijk bedoeld. (behalve dan soms naar mezelf)

    Susan

    31 PDD-nos

  • Susan

    Geen woorden voor. Vooral ongelooflijk herkenbaar.

  • deborah mv L&R

    Zo herkenbaar

  • pantomine

    Hé Susan,

    Je reactie op mijn berichtje doet me deugd. Je kan goed om met je autisme. Onze Sanne is nu een puber. Zo al een moeilijke tijd voor de jeugd. Je wil graag zijn zoals de groep. Sanne begint nu pas te beseffen dat ze heel dikwijls uitvalt. Ze komt zichzelf nu heel erg tegen. Komt daarbij dat ze zich heel moeilijk kan uiten. Ach Suzan, je zal het allemaal zelf ook wel ondervonden hebben. Maar ik heb ook dikwijls heel veel bewondering voor haar kracht. Dat herken ik ook wel in haar. Ik krijg ook heel veel liefde van haar. Het is niet allemaal kommer en kwel. Kwam ik zo een beetje over? Alleen, de laatste tijd hebben we toch veel moeten incasseren. (Ze moet heel waarschijnlijk weg uit haar leefgroep en op school is ze net niet weggestuurd. Daar mag nu echt niks meer fout lopen)

    Ik hoop dat ze later zo zal denken over haar autisme zoals jij, zich zeker niet minder zal voelen.

  • Susan

    Nee, je berichtje kwam absoluut niet over of het allemaal kommer en kwel is:)

    Ik denk eerder dat ik een beetje heftig reageerde. Sorry daarvoor.

    Wat je schrijft over de pubertijd van Sanne is best herkenbaar. Als puber was ik ook zeker niet de makkelijkste. Ik wilde niet anders zijn, niet ouder worden, enz enz. met alle strijd en verzet die daarbij hoort.

    Ik kan me nu goed uiten, weet nu heel goed wat ik wil, maar dat is eigenlijk nog maar relatief kort. Zeker het afgelopen jaar is daar debet aan. Ik heb heel lang in een nogal moeilijke periode gezeten en hoewel ik dat liever had overgeslagen heeft die periode me wel ongelooflijk veel vechtlust gegeven, kan ik nu zijn wie ik echt ben en kom ik waar ik wezen wil.

    Dát kost heel veel moeite en energie, maar alles wat wél lukt en dat is op het moment ongelooflijk veel, geeft ook wel zo'n kik dat dat ook weer energie oplevert.

    Ik ben een enorme vechter, ben heel positief ingesteld en zeker de laatste periode heeft daar een flinke schep bovenop gedaan.

    Nu denk ik vooral: Als je problemen hebt doe er dan wat mee, maar ga niet in een hoekje zitten wegkwijnen jezelf zielig vinden. Dán ben je in mijn ogen idd heel zielig en ik denk niet dat je dat moet willen.

  • wim

    mooi om te lezen en ook zo herkenbaar.

    ook de reacties van de andere dames zijn goed om te lezen. En ik sluit me daar helemaal bij aan het lukt me niet altijd om het zo mooi te verwoorden als hun dat kunnen. Daarom laat ik het hier maar even bij .