leve de hulpverlening !?

  • Tiny

    We gingen gisteren naar de GGZ om doorverwijzing te krijgen naar een woonvorm voor mijn 22 jarige zoon die nu in een sociaal pension verblijft (heb hierover op deze pagina eerder al een oproep over geplaatst). Binnen 20 minuten stonden we weer buiten. In mijn woonplaats was er door de GGZ autisme geconstateerd( zelfs ook door mijn huisarts), maar omdat mijn zoon een andere woonplaats heeft moesten we daar naar de GGZ. Wat bleek nu het werd een intake-gesprek voor psychiatrische hulp(aangevraagd door het sociaal pension). Er bleken tegengestelde meningen te zijn of hij wel autisme heeft. Ik had zin om eens goed uit mijn vel te springen en te vragen waar ze in hemelsnaam mee bezig zijn. Heb me maar ingehouden, omdat je als ouder heel gauw een etiketje opgeplakt krijgt.

    Wij hebben namelijk al 22 jaar met hulpverleners in wat voor vorm ook te maken gehad en ze hebben in het verleden al een flinke fout gemaakt. Door bepaalde hulpverleners werd toen al gezegd dat het aan de ouders lag of aan de opvoeding enz. Dus daarom blijf ik maar kalm terwijl ik van binnen zit te koken.

    Op dit moment zit ik er ff helemaal doorheen en weet nu ff niet meer wat te doen. Ben het vertrouwen een beetje kwijt van de hulpverleners. Het is toch van de gekke dat een buitenstaanders zonder medische opleiding(het sociaal pension) denken dat ze je zoon beter kennen als jijzelf. Ze zien de woede-aanvallen die mijn zoon daar heeft, als hij weer eens voor de zoveelste keer niet begrepen wordt, dus meer als een psychische stoornis. Wanneer leren mensen eens te luisteren en houden eens op met betweterige gedoe.

    Misschien is deze site hier niet voor bedoeld, maar ik moest het ff kwijt.

    groetjes

    Tiny

  • Ingeborg

    Hallo Tiny.

    Wat een verhaal zeg. Ik “”kook"met je mee. Heb zelf ook geen vertrouwen in de hulpverlening. Je wordt naar iedereen gestuurd, zelde verhaal vertellen en allemaal hebben ze andere kijk op onze situatie.

    Wat zou het fijn zijn als je kon uiten naar de hulpverlening op zon moment. Ze moeten toch ook begrip hebben voor ouders. Ouders geven liefde aan hun kind met hart en ziel.

    Gelukkig weet je geduld op te brengen en dat mag je niet verliezen Tiny.

    Het is de zorgverlening en zal niet veranderen. Heb vertrouwen in jezelf en je kracht.Succes met wat er komen gaat.

    Groeten van Ingeborg.

  • Anna

    Ik denk dat je wel uit je dak had moeten gaan, maar dan op een tactische manier. Schrijf een hele mooi brief aan ze dat je dit niet accepteert en ze verwijst naar dgene die de diagnose hebben vast gesteld. Laat ze daar maar mee in conclaaf gaan. het is natuurlijk wel lekker makkelijk om zoiets tegen ouder te zeggen. Als je niks doen blijf je alleen maar boos en dat geeft een machteloos gevoel. Doe er wel wat mee!! Want dit is wel heel belachelijk.

    gr Annemiek