zelfdestructie...

Susan

01-02-2008 01:31

Omdat het topic“Wat te doen” bij mij nogal wat herinneringen opriep en ik zeker niet het topic in de soep wil helpen, hier toch mijn verhaal;
Zoals ik eerder vertelde gaat het eigenlijk de laatste tijd met mij ontzettend goed, maar nu blijkt ook steeds meer dat ik uit twee delen besta; een grote, sterke en wijze Susan en met haar gaat het als een trein. (zie mijn topic)
Maar ook zeker een kleine Susan die altijd ontzettend veel vanzichzelf vroeg en nog steeds vraagt en zij vind dit alles dood en doodeng. Het mag niet, lijkt wel.
Als ik 25 jaar terugga in de tijd, zie ik mezelf echt als klein meisje naar boven gestuurd, wel snappend dat ze iets gedaan heeft wat niet mocht, maar ook wetend dat ze het wéér niet goed gedaan had en zelfs Kleine Susan stelde al zoveel eisen aan zichzelf… Toen is het slaan en knijpen begonnen. Ik wilde het goed doen, maar ik deed het weer verkeerd.
Juist nu het zo goed gaat, komt dat kleine meisje weer boven. Ze wil het graag goed doen, dat veeleisende is nog echt niet over, maar het lijkt of ze het tegen wil houden dat het goed gaat.
Dit heeft als gevolg dat ik niet altijd mijn handen onder controle heb. Resultaat? Mezelf slaan en knijpen en nog het meest enge; mijn keel willen dichtknijpen en dan het liefst met mijn kussen op mijn gezicht.
Het was een poosje weg dat ik dit voelde, maar vooral in de tijd dat ik “depressief”was, heb ik dit ook heel sterk gehad. Groot verschil met toen is dat ik het toen tegen kon houden en het nu echt lijkt of mijn handen niet van mij zijn.
Ik weet inmiddels dus de oorzaak en ik weet ook wat ik er aan kan doen. Ik ben er dus mee aan het werk, maar dat is hartstikke moeilijk.
Susan
PDD-nos
marijke

01-02-2008 08:27

Susan, ik wordt er stil van…
Ik vind het heel bijzonder dat je dit met ons wilt delen. Ik begrijp dat je altijd een gevecht met jezelf hebt. Maar dan wel in figuurlijke zin.
Ik hoop voor je dat je de goede hulp hiervoor hebt kunnen vinden, of zal vinden. Want het is nogal wat dat je de controle over je handen verliest.
Weet dat het prikbord altijd voor je is geopend en dat je heerlijk van je af kunt prikken. Wij allen leven met je mee. Ik zal bidden voor jou om kracht.
liefs Marijke
Susan

01-02-2008 12:20

Dank je Marijke, dat waardeer ik echt!
Ik ga eens in de zoveel tijd naar een haptonome en daar heb ik ontzettend veel aan. Met haar ben ik bezig om dat oude deel te verwerken en stapje voor stapje lukt dat.
Ik heb vooral als opdracht gekregen dat ik lief voor mezelf moet zijn;)
Cashew

02-02-2008 16:07

Lieve Susan,
Ik prik niet zo heel veel, maar lees wel bijna dagelijks even bij hier. Als vanaf het begin dat ik hier kom -hoewel dat nog niet zo lang is- heb ik bij jou een speciaal gevoel, en dat bedoel ik heel positief. Ik heb bewondering voor de manier waarop jij om gaat met je autisme, op dit bord kom je op mij over als een wijze, verstandige vrouw, open en niet gestoord door externe prikkels -omdat dit een geschreven medium is?- en een sterke wil om iets goeds van je leven te maken, met vooral veel zelfkennis.
Als ik jouw verhaal zo lees, heb ik medelijden met het kind dat je was, en dat je nooit los hebt kunnen laten. Hoewel ikzelf niet dat zelfdestructieve heb, herken ik het tweeslachtige -volwassen en kind tegelijk- heel goed. Zelf ben ik 33, dit jaar al 11 jaar getrouwd, moeder van 3 kinderen waarvan de oudste (jongen, 9 jaar) ADHD en PSS-NOS heeft, de 2e (meisje, gisteren 8 geworden) heeft ADHD en autistische trekjes, maar niet voldoende voor een ASS-diagnose. De 3e is nu 7,5 maand, en voorzover ik kan zien heeft die geen ADHD en/of ASS. Ik heb een vaste baan waarin ik gewaardeerd word, maar nog steeds heb ik het gevoel dat er elk moment iemand binnen kan komen die tegen me zal zeggen: ‘Zo, nu heb je lang genoeg ’groot mens' gespeeld, nu neem ik het weer over.' Op 11 februari heb ik mijn eerste afspraak om voor mezelf te kijken of er voor mij ook een diagnose is.
Jouw mening en adviezen als ervaringsdeskundige acht ik heel hoog, zoals laatst toen ik een vraag heb gesteld over smaak bij autisme. In de omgang met onze zoon mbt eten heb ik hier heel veel aan gehad, en het eten gaat nu een stuk beter!
Ik wens je heel veel succes in het jezelf een plaats geven in je eigen leven, en een plaats krijgen in deze wereld.
Marguerite
Susan

02-02-2008 16:57

En nu zit ik alweer te huilen…
Dank je wel voor je ongelooflijk lieve reactie!
Nog niet zolang geleden zei iemand tegen me; “je hebt je als kind altijd onbegrepen gevoeld door je ouders, al hielden ze nog zoveel van je.”
En: “Je vindt het moeilijk om je masker af te zetten en te laten zien wie je werkelijk bent.”
Allebei zo ongelooflijk waar en zo bijzonder, helemaal omdat degene die dat tegen me zei me niet kent.
Ik heb als kind altijd al een masker opgehad en hield altijd de schijn op dat ik me alleen ook wel redde. Niets is minder waar.
Het is waar dat ik het beste van mijn leven wil maken en ik ben nu aan het ontdekken op welke manier ik dat het beste kan gaan doen. Ik ontdek nu dat ik talenten heb waarvan ik niet wist dat ik die had en ik wil daar geleidelijk aan wat mee doen. Mensen helpen dat wil ik. Mensen helpen door er te zijn op wat voor manier dan ook, maar ook zeker met mijn ervaringen.
Het is vooral zo ongelooflijk dubbel; ik heb jaren gevochten voor vanalles en nog wat. Vooral om goede begeleiding naar werk te krijgen, voor financiele zekerheid en voor mezelf. Nu lijkt alles te lukken, zie ik mogelijkheden en kan het gaan zoals ik voor ogen heb.
Het lijkt of ik niet meer hoef te vechten, dat ik gewoon ik mag en kan zijn. Dat is raar en ook best heel eng. Ondanks dat probeer ik er met volle teugen van te genieten.
Het kleine meisje Susan probeer ik los te laten, ik ga me richten op de toekomst en ik weet zeker dat die er voor mij rooskleurig uit gaat zien.
Oh, het is overigens niet zo dat ik een hele vervelende jeugd heb gehad mocht dat uit mijn verhaal blijken.
Nog gefeliciteerd met je dochter en ik vind het ongelooflijk bijzonder dat je zoveel aan mijn reacties hebt..
Liefs
Susan
Cashew

02-02-2008 17:08

Hoi Susan,
Graag gedaan. Voor mij heb je in elk geval je doel al bereikt: je helpt mij heel goed, en daardoor dus ook mijn kinderen.
Jouw citaat >> “je hebt je als kind altijd onbegrepen gevoeld door je ouders, al hielden ze nog zoveel van je.”
En: “Je vindt het moeilijk om je masker af te zetten en te laten zien wie je werkelijk bent.” << Slaat ook op mij, hoewel ik al wel een heel eind op weg ben om mijn masker af te zetten.
Via één van de startpagina-prikborden (borstvoedingsprikbord) heb ik in elk geval al één goede vriendin gevonden, en verschillende goede kennissen. Ik merk dat het beeldscherm ertussen het voor mij makkelijker maakt om me bloot te geven, juist omdat ik op die manier de mogelijkheid heb om eerst af te tasten en reacties even te laten bezinken. Herken jij dat?
Marguerite
Susan

02-02-2008 17:12

Mijn masker durf ik ook steeds verder af te zetten.
Bij de kleinste positieve reactie zit ik al te huilen, dus volgens mij ben ik al een eind op weg;)
Wat je zegt over het vinden van vrienden via prikborden herken ik. Ik heb via dit prikbord en via een ander forum een aantal vrienden en kennissen gevonden.
Ik probeerde je net toe te voegen op MSN, maar je adres klopt niet meer?
Cashew

02-02-2008 17:18

jawel hoor, alleen heb ik het @ vervangen door het woordje at om harvesting te voorkomen.
Marguerite
Susan

02-02-2008 17:49

gelukt;)
Ingeborg

02-02-2008 19:20

Hallo Susan.
Weet je, je hebt mij dingen laten inzien en ik hou daar nu rekening mee omdat je mij je verhaal heb laten lezen bij “WAT TE DOEN”. Die vraag kwam bij mij vandaan. Het lijkt wel of ik mijn dochter nu anders zie en ik reageer anders op haar waardoor zij mij aankijkt van: Ja mam, dat bedoel ik. Nou dat is toch wat ik wilde bereiken om dichter bij mijn dochter te kunnen staan en dat heb ik echt aan jou te danken Susan. DANK JE WEL.
Ik wens jou veel sterkte toe en toi toi.
Groeten van Ingeborg.

zelfdestructie...

Susan

marijke

Susan

Cashew

Susan

Cashew

Susan

Cashew

Susan

Ingeborg