Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
o0Juniper0o
He, even jammeren hoor! Het schijnt dat dat oplucht. Ik hoop dat jullie het niet vervelend vinden..
Heb net even een flinke huilbij gehad. Ik zit nu momenteel in een woonomgeving met een begeleider die af en toe komt kijken, en dat gaat allemaal heel goed. Ik ben 18 jaar en leer al zoveel in die drie dagen dat ik dara ben! Koken, de rekeningen bijhouden, leren over dieren zodat ik misschien een kansje maak in een dierenwinkel, (heb al 30 bladzeides over vissen geleerd), en nog veel meer. Dat is dus het punt niet.
Het probleem is dat ik mijn vriendje aan de lijn had, en dat was geen lekker gesprek. Er vielen steeds stiltes, alhoewel we al een jaar wat met elkaar hebben. Hij werkt fulltime, en heeft zelf ook pdd-nos. Op een of andere manier lijkt het wel alsof hij heel erg moe is, en dus ook minder kan/wil afspreken. Ook laat hij haast nooit zijn emoties zien, kan dat ook niet. als we dan bijvoorbeeld een keertje uitgaan zie ik niet aan hem dat hij het leuk vindt. Het gesprek was erg akelig, en we besloten elkaar over 3 dagen weer te zien. Meestal zien we elkaar nog maar 1 tot 2X per week.
Misschien is dit allemaal heel puber-achtig ofzo, maar ik werd er gewoon even verdrietg van. Ik vraag me af of dit nog een tijd zo door kan gaan, want ik wordt er zo moe en onzeker van! Het is een lieve gozer en ik hou heel veel van hem, maar ik maak niet nog eens dezelfde fout: alles accepteren en alles doen om bij hem te blijven. Dan eet ik nog liever mijn handen op. Die fout heb ik al eerder gemaakt, en toen heeft het alleen maar een negatief effect gehad.
Heb met mijn buddy afgesproken dat ik nu een paar dagen niks van me laat horen en hem laat bellen, zodat hij de kans heeft om op zijn eigen tempo te reageren, en dat vindt ik erg moeilijk. Het blijft maar door mijn hoofd malen waardoor “mijn hoofd te vol zit”. Die uitdrukking kennen jullie vast wel.
Nou, even doorbijten maar, iets anders zit er niet op..
Liefs en een knuffel,
Anouk
