lang geleden

monique

04-03-2008 11:06

Het is erg lang geleden dat ik hier ben geweest,dit mede door alle
omstandigheden..
Ik zal proberen het een te vertellen,zodat iedereen het kan begrijpen,ook zal ik me opnieuw voorstellen..
Ik ben dus monique.getrouwd en samen hebben we 2 kids
Rosanne 8 jaar ,emotionele regulatiestoornis en odd,
Ricardo 5 jaar
ik zelf ben net 30 en heb ook een aantal diagnoses,waaronder bordelinetrekken,hoog sensitief ect.ect.
Verder ben ik depressief,maar ben nu inmiddels in therapie..
Ook met mijn dochter leek t beter te gaan,ze is een tijdje op de kinderkliniek van accare geweest,maar nu is ze terug op haar gewone basisschool,
en ik dacht dat het er goed ging:( dus niet..
Ze hebben haar iq bij t ggz getest op advies van accare,en ze scoorde hierop als n zwak begaafd moelijk lerend meisje…
Ze loopt dus erg op dr tenen,en in dr rapport (grafiekje zie je dat ze giga naar beneden is gekelderd.. sociaal gaat t heel slecht met dr
Ze heeft de diagnose pdd nos gehad maar na die negen weken op de kinderkliniek hebben ze die diagnose weer ingetrokken..
Nu gister hoorde ik tijdens een gesprek op school van de intern begeleider,dat ze dit ws hebben gedaan om andere dingen uit te kunnen sluiten maar dat ze zeker nog pdd nos zou hebben,…Zo onduidelijk allemaal en waarom eerst diagnose stellen om het vervolgens weer in te trekken,terwijl ze zoveel kenmerken heeft?
Maar goed, voor een rugzakje zou ze niet in aanmerking kunnen komen,..
wel gaat de school dr begeleiden,en word er een orthopedagoog ingeschakeld van de school zelf….
Ze hadden het over speciaal onderwijs ,maar vonden dit nog niet nodig,mede omdat Rosanne een heel laag zelfbeeld heeft,weinig zelfvertrouwen en dit hierdoor mss nog minder zou worden..
ik weet t niet meer,heb zoveel hulpverleners om me heen,maar ik ben zelf de weg kwijt..
ik wil zo graag mijn dochter gelukkig zien,ik wil gehoord worden door hulpverleners dat ze me serieus nemen,..maar ik weet niet meer wat ik moet doen,..
zit er nu echt n beetje door..
sorry voor mijn mss wel te lange verhaal…
bedankt
Susan

04-03-2008 13:11

Sorry is niet nodig. Het is ook al met al nogal veel….
Ik snap dat het moeilijk is, maar ik denk dat een gesprek met de diverse hulpverleners al een grote stap de goede kant uit is. Daarin kan je aangeven hoe jij je onder alles voelt en dat je niet het gevoel hebt serieus genomen te worden.
Dan laat je zien dat jij het echt beste met je voorhebt en stimuleer je, als het goed is, de hulpverleners om samen met jou de goede weg voor je dochter in te slaan, met eventuele diagnose.
Probeer op je gevoel te vertrouwen, ik weet redelijk zeker dat dat niet de weg kwijt is en je kan helpen om weer de weg te vinden..
Heel veel sterkte!
Susan
Susan

04-03-2008 13:12

Foutje, moet natuurlijk zijn:
“Dan laat je zien dat jij het echt beste met je dochter voorhebt ”
sassie

04-03-2008 15:33

Hallo Monique,
Kan me goed voorstellen dat je erdoor heen zit, je krijgt het nogal voor je kiezen zeg!
Hulpverleningsland kan af en toe een verschrikking zijn, maar kom voor jezelf en voor je kind op.
Wat dat diagnose intrekken betreft en dat je hoort dat die diagnose toch wel schijnt te kloppen dat komt mij ook erg verwarrend over. Vraag anders een extra gesprek aan zodat ze het uit kunnen leggen. Ze zijn er tenslotte voor om jullie te helpen, toch?
En wat dat speciaal onderwijs betreft: Mijn zoontje, 6 en en half, is ook zwakbegaafd en zit nu sinds begin van het schooljaar op het speciaal onderwijs. Dat gaat super!!!! Elk kind kan en mag daar gewoon zichzelf zijn met al zijn/haar eigenaardigheden en er zijn geen buitenbeentjes! Ook word het lesniveau per leerling afgestemd, hij krijgt veel ondersteuning tijdens het maken van, voor hem, moeilijke werkjes, terwijl andere kinderen misschien wel weer extra hulp nodig hebben bij andere dingen.
Ik wens je veel wijsheid toe en sterkte, enne welkom hier!
Sassie
ammie

04-03-2008 17:11

Hoi Monique, fijn dat je weer terug bent al is dit geen leuk terugkom verhaal…
Ik wens je veel sterkte meis.
o0Juniper0o

08-03-2008 08:38

Hai monique,
Zoals Susan al zei: Sorry zeggen is echt niet nodig. Af en toe is het ook allemaal heel vaag, en de hele overheid zit raar in elkaar. Even lekkker klagen/je woordje kwijt kunnen helpt misschien een beetje. Helaas kan ik je geen tips aanreiken die je meteen uit de brand helpen. Was het maar zo!
Ik denk, dat als je je dochter laat zien dat je trots op haar bent, zij dat zeker ook al merken. Misschien is dat al een stukje wat helpt. Verder zijn die gesprekken met hulpverleners ook wel goed, en zie je tips die je kunt gebruiken. Ik hoop echt voor je dat je de diagnose krijgt, want daar kom je zoveel verder mee..
Ik duim voor je hoor!
xXx Anouk

lang geleden

monique

Susan

Susan

sassie

ammie

o0Juniper0o