Ik denk dat elke ouder van wie het kind te gaat logeren naar een logeerhuis dit ondervind;…..een bijkomend rotgevoel.
Of is dit van tijdelijke aard? tja doe je je kind ‘weg’, ‘tekort’, of geef je het kind te weinig liefde? Geef ik m'n kind niet te snel op? Is het echt nodig? Het gaat de laatste tijd toch best? Krijgt hij niet het gevoel, ‘weggedaan’ te worden? Weet hij wel dat ik ontzettend veel van hem hou? Weet hij het of voelt hij het echt zo? Ik laat je niet in de steek…maar misschien is een logeeradres toch wel goed voor het geheel….?
We zijn bezig een logeerhuis te zoeken voor onze zoon. Moeilijk, onrust, rust, afwijzing?, liefde, pfffff mijn hoofd zit vol.
“Maar is hij dan niet te jong om te gaan logeren? Hij is 5!”
Ja eh het wordt geadviseerd….En idd we kunnen veel dingen ook niet omdat hij zo is zoals hij is. Niet even snel dit.. of dat…of ‘even’ naar een pretpark, whatever. Lopen op onze tenen. Op tijd eten, weer die medicijnen dr in stoppen, niet vergeten, oei denk er om hij moet het niet in de gaten hebben. Kijk zie je hij drinkt weer zijn drinken niet op met het medicijn. Moeten we dan nog een tabletje geven? Nee, nou ja, misschien ook wel anders is hij straks zo druk, en we moeten echt even naar de winkel om brood.
GRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR….
Wat is de juiste keuze? Terwijl we dat zelf niet willen of kunnen zien?
Ik denk dat het goed is dat hij zo nu en dan even niet thuis is. Zodat we even op adem kunnen komen. Maar gevoelsmatig en het wel weten……Daar zit zoooooooooooooooveel ruimte tussen. Hoe moet ik hier een goed gevoel aan over houden? Gewoon maar doen dan?