verdrietig

Roos72

04-05-2008 13:09

Zoonlief van 7(pdd nos met dd(vermoedelijk) adhd)heeft geen vaste vriendjes en loopt dus altijd maar wat rond het huis. Vaak wil hij niet eens naar buiten(wat ik ook wel begrijp), maar hij moet dat dan van mij. zeker met mooi weer. Vaak probeert hij met zijn zusje en haar vriendinnetjes mee te spelen, maar door zijn drukke, onhandige gedrag wordt hij steevast geweerd uit de groep. Ik snap die kids wel, maar hij(en ik) is zo verdrietig erom. Ik leg het dan wel uit, hij zegt het te snappen, maar vervolgens lukt het hem gewoonweg niet. Het is nu al zover dat als hij ze per ongeluk aanraakt ze al piepen, terwijl als dochterlief het doet het geen probleem is.grrr
Contact maken is voor hem geen probleem, maar zodra andere kinderen hem nog eens zien of met hem willen spelen is het meestal van hun kant af; nee.
Of wat ook gebeurd; hij loopt zelf weg, omdat het niet gaat zoals hij in zijn hoofd heeft.
Zelf heb ik vanalles geprobeerd om hem wel mee te kunnen laten spelen, maar het lukt gewoon niet. Gelukkig begint zijn sociale vaardigheidscursus volgende week, maar ik weet natuurlijk ook wel dat ik geen wonderen moet verwachten van 7 opkomsten van een uurtje.
Buurtkindertjes komen nu ook al vaak niet meer zijn zusje van 5 halen om mee te spelen. Zodra zij daarheen gaat is het goed, maar ik denk dat ze gewoon bang zijn dat als ze hier aankloppen hij ook meegaat. Vaak probeer ik hem tegen te houden om de meiden alleen te kunnen laten spelen, maar tja hij heeft dan niemand.
Ik word er zooooo verdrietig van…
Hoe kan ik hem nou nog meer helpen??
Ik snap ook wel dat jullie geen pasklaar antwoord hebben, maar ik moest het gewoon even van mij afschrijven…
judith

04-05-2008 16:52

Hoi Roos dat is zeker niet leuk……wat je wel moet proberen is dat als ie met iemand speelt het een op een is….en idd niet met zijn zusje mee laten gaan klinkt heel hard, maar jou zoon moet leren zelf vriendjes te maken en niet mee te hangen aan de vriendjes van je dochter…….is het niet wat om kinderen uit zijn klas uit te nodigen om te spelen……. Hier kan Job nou goed in een grote groep spelen hoor ( veel klasgenootjes in de wijk) maar ik merk dat hij 1 op 1 spelen ook erg leuk vind…….goed succes ermee
gr Judith
judith

04-05-2008 17:03

Hoi Roos dat is zeker niet leuk……wat je wel moet proberen is dat als ie met iemand speelt het een op een is….en idd niet met zijn zusje mee laten gaan klinkt heel hard, maar jou zoon moet leren zelf vriendjes te maken en niet mee te hangen aan de vriendjes van je dochter…….is het niet wat om kinderen uit zijn klas uit te nodigen om te spelen……. Hier kan Job nou goed in een grote groep spelen hoor ( veel klasgenootjes in de wijk) maar ik merk dat hij 1 op 1 spelen ook erg leuk vind…….goed succes ermee
gr Judith
judith

04-05-2008 17:04

sorry dubbelop
Roos72

04-05-2008 17:17

Het zelf vriendjes maken is ook geen probleem, maar onderhouden is zijn sociale gebrek. Dat is de hoofdmoot waarom ik vorig jaar aan de bel ben gaan trekken(ik vond dat erger dan zijn drukke/onhandige gedrag) en ze op deze diagnoses zijn uitgekomen.
Vriendjes uitnodigen van school is helaas geen optie meer, ze willen niet, snappen hem niet en hij hun blijkbaar niet.
Thuis kan hij zich ook niet zelf vermaken, moet alles verzinnen en het liefst ook nog meedoen. Heb daar alles al voor uit de kast getrokken, maar niets helpt. Het lijkt er gewoonweg niet in te zitten.
En vriendjes op straat zoeken–> hij is nu even naar het pleintje, maar echt lekker zitten wij dan niet, want hij heeft binnen de korste keren wat uitgevreten. Hij is elke keer wel weer kwijt, want dan vergeet hij even thuis te zeggen dat hij wat verderop is. Kortom we lopen wat rondjes af.;-)
Nu klinkt het net alsof het een rotjochie is, maar hij heeft ook heeeeeeeel veel lieve dingen hoor. Daarom maakt het mij ook zo verdrietig.
judith

04-05-2008 19:03

Nee een rotjochie never nooit niet hoor…..sociaal onhandig minder capabel maar rotjochies doen dingen met voorberade gedachten etc etc………..zit jou zoon op sbo of regulier onderwijs……zal vast wel ergens staan op het pb………..hier zit onze op het reguliere en diegene met wie hij veel speelt daar weten de ouders ook van zijn pddnos……goed Jobje is nu bijna negen en het gaat echt steeds beter gelukkig……hij word ook steeds uitgenodigd voor feestjes bij de oudste was dat bijna nooit alleen hij zat er eigenlijk niet mee maar wij wel……….omdat je denkt dat het zo hoort……..wat ik wel wil zeggen is probeer dingen te relativeren veel ouders van ass willen dat hun kinderen ook veel vrienden hebben en uitgaan terwijl die kinderen daar nou niet echt op zitten te wachten zovan laat mij maar lekker mijn eigen gang gaan…………
goed hoop dat de cursus sociale vaardigheden het wat makkelijker maken……..
groetjes Judith
Roos72

04-05-2008 19:35

Hij zit op regulier onderwijs en de ouders die ik het tot nog toe heb verteld komen over alsof hij een enge ziekte heeft.
Zou hij het zelf niet willen dan zou ik er minder mee zitten, maar hij geeft zelf vaak genoeg aan dat hij ergens wil spelen of iemand mee wil. Jammer genoeg krijgt hij altijd nul op rekest en zie ik weer dat verdrietige mannetje. Hij wil zelf ook erg graag die cursus doen, want hij wordt er zelf ook doodmoe van.
Partijtjes?? Helaas kent hij alleen degene van zichzelf en is hij op een keer van een kennis na nooit uitgenodigd.
marijke

04-05-2008 20:16

Hoi,
ik voel met je mee.
Onze zoon is nu 5nhalf. Hij heeft geen vriendjes. Ook zijn er geen jongetjes in de buurt te vinden. En de meiden spelen met elkaar. Hij valt er echt buiten. Daarbij vind ik het ook erg eng om hem alleen buiten voor te laten spelen. Hij gaat vaak een blokje verder om dan dat we hebben afgesproken. Dus ook hier een stuk spanning. Moeilijk hoor loslaten en vertrouwen.
En zeker dat heeft jou'n zoon dus ook, ze weten het he. Dat ze geen vriendjes hebben. Dat maakt hun zo verdrietig. Ze zijn vaak ook al zo onzeker.
Hij wil wel ns met een vriendje spelen. Ik vraag wie dan? En dan weet hij het niet…
Dan noemt hij maar een naam van een neefje.
Moeilijk hoor. Maar goed daar weet je alles van.
Ik kan je niet helpen want ik en mijn zoon zitten in hetzelfde schuitje.
Ben benieuwd wat die sociale training voor je zoon kan doen.
Sabine100

04-05-2008 22:25

Hoi Roos,
Ik ben niet zo´n actieve “prikker” maar heel soms reageer ik eens, net als nu dus.
Als ik jouw verhaal lees over je zoon, baal ik dat ik er niet zo´n jongetje (of in ieder geval niet dat ik weet) in de buurt heb wonen. Jouw verhaal is het verhaal van mijn zoon (diagnose na jaren nog onduidelijk, maar voorlopig AS met allerlei toeters en bellen). Altijd binnen zitten, maar vandaag met het mooie weer ook mee naar buiten willen. (oudere) zuslief heeft een gedragsstoornis, maar kan flink met de buurtmeiden overweg. Zoon wil vanmorgen ook opeens graag buiten spelen. Gaat er achteraan rennen, maar maakt wordt geweerd door de groep, met als aanvoerder zijn grote zus (terwijl de andere wel met hun zusjes rondlopen).
Ik heb hem inderdaad al zo vaak uitgelegd dat hij eigen vriendjes moet proberen te maken, maar ja… Vanmiddag ging hij steeds met een waterpistooltje naar buiten en een emmertje om het pistooltje te vinden. Ik leg hem meerdere malen uit dat hij niet op kinderen en mensen moet richten.
Eerst gooit een onbekend meisje zijn emmertje leeg. Vervolgens komt hij kleddernat terug… 3 jongetjes hebben een emmer over zijn hoofd leeggegooid. Hij snapt het niet. Wil soms (meestal wil hij alleen maar binnen blijven) wel buiten spelen en ook met vriendjes. Maar alle vriendjes lopen buiten met elkaar en mijn zoon loopt daar alleen tussen. En inderdaad ook heeft heeft “vrienden” op school, maar wordt door zijn vrienden niet uitgenodigd op feestjes. Het gaat je als moeder zijnde aan je hart, maar begrijp de andere kant ook wel.
Maar als er een jongetje zou zijn met vergelijkbare problemen, hadden we onze kinderen zo kunnen helpen he? Als beide ouders begrijpen dat er wat extra begeleiding in het contact nodig is, waar de boel wat gerelativeerd kan worden wanneer het contact wat “anders” gaat dan “normaal”, hadden we ook voor onze kinderen een vriendschap kunnen helpen maken. Een vriendschap waar je niet steeds op je tenen hoeft te lopen omdat je het het misschien weer eens niet volgende “de normen” doet.
Ik moet eerlijk zeggen dat mijn zoon de afwijzingen niet zo direct voelt. Dat is dan mijn troost. Hij loopt net zo vrolijk weer met een gevuld emmertje water en zijn pistooltje naar buiten… maar toch…
marjolein

04-05-2008 22:27

Wij als ouder kunnen het accepteren maar het is hartverscheurend om het proces mee te maken dat ze zichzelf moeten accepteren. Kinderen die blind zijn of in een rolstoel zitten moeten ook hun beperkingen accepteren en daar is helaas meer begrip en hulp voor dan voor onze kinderen en dan nog is het heel moeilijk. Aan onze kinderen is de handicap niet direct zichtbaar. Mijn dochter is nu bijna 17 , heeft naast haar PDD-NOS ook een lichte verstandelijke beperking , voor haar en mij ook veel pijn en vedriet. Wij klimmen nu langzaam uit een dal , maar leuk is anders.

verdrietig

Roos72

judith

judith

judith

Roos72

judith

Roos72

marijke

Sabine100

marjolein