relatie's

judith

06-05-2008 19:29

Ben even dubbel aan het posten omdat er op de twee forums verschillende mensen komen………. hierbij toch de vraag en wie heeft er ervaring mee.?
Waarom is het zo moeilijk om als autist een relatie te hebben met een NT-er………? Zit hier even vast, zoals jullie weten geen diagnose maar autisme 100 procent aan wezig………Manlief zegt dat hij zich zo moet aanpassen maar gelukkig zei mijn zus dat hij niet doorheeft hoe auti's zich moeten aanpassen………in zon relatie…….echt het is zo klote …sorry voor de uitdrukking…….krijg nu de neiging om toch een diagnose aan te vragen maar dan denk ik waarom……..snapt hij het wel als het officieel is????? het vervelende is dat ik het er alleen met mijn zus over kan hebben al die normale vriendinnen van me snappen het toch niet………….. en met mijn zus het er over hebben dat lukte niet want ik werd gelijk zo emotioneel ………..
gr Juut
Kay

06-05-2008 21:55

Ik herken het helemaal Judith. Om deze reden is bij mij net een relatie opgehouden.
Ik ben er zeker van dat veel goedwillende NTers zich wel aanpassen. Alleen is het bij een auti vaak moeilijk te zien hoe die zich aanpast. Je hoort wel veel over het niet inleven van auti,s maar andersom kan het net zo. Ik zal probleem maar bij het autisme leggen…….. Dat iemand met autisme zijn/haar gevoelens niet kan uiten. Of wat er allemaal in zo iemand omgaat.
Zelf vind ik een diagnose moeten hebben voor begrip een beetje onzin. Er veranderd heus niets door een diagnose. Maar misschien is er dan wel meer zekerheid. Het kan voor een NTer duidelijkheid zijn of een reden om ermee te kappen.
Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen.
Groetjes Kay
Carla uit Amsterdam

07-05-2008 11:31

Poeh, wat een moeilijke vraag.
Ik ben geen autist en mijn partner ook niet. Er lopen echter wel wat auti's in de familie rond en inderdaad dat geeft problemen. Toch ken ik vrouwen die een langdurige relatie hebben met een autist.Het zijn zeer sterke vrouwen die zich goed kunnen aanpassen aan hun partner want andersom gaat moeilijk. Dit vraagt heel veel van hen en zijn ook al verschillende keren overspannen geweest.
Bovendien hebben ze “natuurlijk” ook een kind met autisme wat het allemaal niet makkelijker maakt. De opvoeding en alle bijkomende problemen komen op de schouders van deze vrouwen terecht.
Grote bewondering heb ik voor deze vrouwen en ik denk dat ze het volhouden door
de liefde die ze voor hun parner en hun kinderen hebben.
Natuurlijk is het voor de autisten ook moeilijk om zich steeds aan te passen aan hun omgeving maar helaas is er voor hen geen andere keuze.
De partner van een autist moet voor deze constante aanpassing kiezen. Ze kunnen tenslotte ook voor een partner zonder autisme kiezen…………
Mijn eigen kind is een autist en ik heb het daar soms ook heel moeilijk mee maar het is mijn eigen vlees en bloed en zal er daarom altijd voor hem zijn.
Toen ik er over nadacht wat ik zou doen als mijn partner autistisch zou zijn moest ik tot mijn diepe schaamte bekennen dat ik niet zou weten of ik het vol zou houden.
Een diagnose maakt denk ik ook niets uit. De autistische partners hebben ook geen officiele diagnose maar die is ook echt niet nodig……….
Ik denk dat praten en begrip hebben voor elkaars problemen de enige oplossing is en hopen dat er genoeg liefde is om het vol te houden en er iets goeds van te maken.
Ik wens jullie veel succes en liefde toe.
Carla uit Amsterdam
Can

07-05-2008 15:17

Sterkte Juutje, lijkt me erg moeilijk allemaal. Kan je niet helpen. Wil je veel sterkte toewensen
gr Can
Vera

07-05-2008 17:03

Hallo Judith,
Het is inderdaad niet gemakkelijk om een relatie te hebben als autist, maar ik heb nu al 6 jaar een relatie met een heerlijke man en wij gaan trouwen in september!
Het kan dus best.
Ik denk dat elke relatie moeilijk kan zijn en het vraagt altijd inzet van allebei constant en autisme vormt weer een andere uitdaging.
Groeten Vera
theodora

08-05-2008 08:27

ik heb nu tien jaar een relatie met een autist, in het begin vond ik het moeilijk want wist niet waar het gedrag vandaan kwam. Toen ik op mijn werk met autisiten in contact kwam merkte ik dat het wel heel bekend was en ging dus ook niet meer het vuur in maar negeerde rare opmerkingen.
Het moeilijkste vind ik het onverwachtse de dag is zo hectisch soms. Het gevoel of het van de hak op de tak vliegt, hij en onze zoon hebben daar helemaal geen idee van. Ook continu moeten weten hoe ze in hun vel zitten is vermoeiend je bent eigenlijk 75 procent van de dag non verbale signale aan het opvangen. Dus als je de krant leest maar ook als je tv kijkt of op de wc zit. En dan heb je de wisselende fut en vrolijkheid die wel eens moeilijk te verteren zijn. Ook ben ik een echt familie/vriendenmens en ja een autist kan heel wisselend daar in zijn. Zo worden ze de ene keer omarmt (figuurlijk) en de andere keer doet niemand het goed.
Ik denk dat het toch verstandig is om samen het proces in te gaan voor een diagnose. Mij heeft het erg geholpen door samen met een psycholoog de dingen op een rijtje te zetten. Zo hebben we met ze drieeen gepuzzeld en kwamen we op autisme wat ik al dacht en hebben we eigenlijk gezien dat het heel goed gaat en mijn man dus blij is met mijn onsteuning dat vond ik echt heel fijn om te horen omdat je in een auti bui toch vaak krijgt te horen dat je het vreselijkste mens op aarde ben. Verder kunnen ze bij het GGZ ook partner cursussen geven voor degene die geen autisme heeft zodat ze ook signalen gaan zien en zo dingen kunnen ombuigen. Weet in ieder geval dat een partner veel te slikken heeft ondanks dat de auti trekken klein lijken te zijn. Zeker als kinderen ook autistisch zijn is het soms heel moeilijk geintereseerd te zijn voor alle problemen/gevoelens die er spelen. Ik denk dat dat ook komt omdat het omgekeerd vaak niet zo is en je je als niet autist je dus best soms alleen kan voelen in je gevoelens en problemen omdat je de partner ook wel een beetje beschermt tegen te veel prikkels.
ammie

08-05-2008 18:09

Da's idd. een moeilijke en voor mij gelijk een makkelijke en toch ook weer niet…..
Huh, zal je denken…..ik zal het je uitleggen.
Ik heb een auti zoon en dat is niet zo vreemd. In de familie van ex zitten verschillende vormen van “iets”. Borderline, verminderde zelfbeelden (waar mss. nog wel meer prijskaartjes aanhangen), straatvrees enz.
Nu is het niet duidelijk of mijn ex ook een stoornis heeft maar het lijkt me, gezien door de jaren heen, van wel. Wat dat weet ik niet maar toch. Vaak overspannen en tiraniek, zijn wil is wet. Het lag nooit aan hem maar altijd aan een ander. Het moest gaan zoals hij het zag. Nooit een vinger naar ons uitgestoken maar geestelijk was het zwaar….. En als je niet weet dat er een etiketje aanhangt is dat verdomde moeilijk om daar mee om te gaan laat staan accepteren.
Hij heeft het mijn kinderen en mij erg moeilijk gemaakt. Ik denk als ik geweten had dat hij een ABCtje achter zijn naam had staan ik er anders tegenover had gestaan. Maar deze heer wilde van geen medicatie of therapie laat staan een onderzoek weten (al was een onderzoek toendertijd natuurlijk niet ter sprake….we waren al uit elkaar toen B. nog een peuter was en dus pas later duidelijk werd dat hij autistisch was).
Dus makkelijk om niet verder te gaan met de relatie omdat er gewoon niet te leven was met die man. Moeilijk omdat je er later achterkomt dat het anders had kunnen gaan als je mss. van een etiketje had geweten.
Je zit als auti en niet auti toch op een heel andere golflengte dus dat is basic een standaard struikelblok denk ik……
ammie

08-05-2008 18:13

Ff een hele dikke knuf van ons hier!
Het is nu een paar dagen later………..hoe is het nu met je/jullie?
Kuzzzzz, Ammie
mirre

08-05-2008 18:52

Ik ben zelf 5 jaar getrouwd met een autsider, en ik vind het soms moeilijk maar veel vaker heel erg makkelijk om met een autist te leven. Alles heeft structuur. Ik zeg altijd tegen hem JE WENT ER MAAR AAN! aan het leven enz de prikkel de omgangsvormen e.d de relatie's op de werkvloer het leven zoals het is. Het is voor hem heel moeilijk om zich in te leven, nou ik kan je vertellen het is voor mij net zo moeilijk om me voor te stellen hoe het is om autistisch te zijn. Dus moeten we daar maar eens mee ophouden. Hij is hij en ik ben Mij en soms zijn we Wij en ook nog blij.
Wat voor mij het beste werkt is dat ik er totaal geen rekening mee houd dat hij autistisch is, en dat is voor hem ook het fijnste. Hij zal hoe dan ook moeten aarden in dit leven en als je hem te veel gaan behoeden voor opstakels zal hij ook niks leren.
Mirre
Kay

08-05-2008 21:48

Er juist geen rekening mee houden lijkt mij ook wel het beste. Zo geef je wel de kans dat hij/zij eraan kan werken. Maar het kan altijd zijn dat iets niet lukt door overprikkeling of dat het nooit zal kunnen. Daar moet je dan ook rekening mee kunnen houden. Iedereen kan wel eens door zijn rug gaan en dan even geen zware dingen kunnen tillen. Zo kan je het ook zien als iets even niet lukt door overprikkeling.

relatie's

judith

Kay

Carla uit Amsterdam

Can

Vera

theodora

ammie

ammie

mirre

Kay