autisme.startpagina.nl

"autisme al heel vroeg op te sporen"

  • Anonymous avatar

    autisme.startpagina.nl

    26 september 2007

    Autisme is al heel vroeg op te sporen

    De Early Screening of Autistic Traits (ESAT) is een goede test om Autisme Spectrum Stoornissen (ASS) op zeer jonge leeftijd te detecteren. Dat stelt Claudine Dietz in haar proefschrift.

    Zij werkte mee aan een groot onderzoek waarin 31.724 kinderen van 14 tot 15 maanden oud via de nieuw ontwikkelde ESAT werden gescreend op consultatiebureaus in de regio Utrecht.

    Screen-positieve kinderen kregen een uitgebreidere screening met de complete ESAT tijdens een huisbezoek.

    Als kinderen drie of meer van de veertien punten op de ESAT scoorden, lopen ze een hoog risico op het ontwikkelen van autisme.

    Op deze manier ontdekten de onderzoekers achttien kinderen met autistische stoornissen.

    Ook kwamen ze achttien kinderen met taalstoornissen en dertien gevallen van mentale retardatie op het spoor. Het aantal opgespoorde kinderen met autisme was lager dan verwacht, waarschijnlijk komt dat door de jonge leeftijd.

    Dietz promoveert op 27 september aan de faculteit geneeskunde van de Universiteit Utrecht.

    Bron: UMC Utrecht

  • Anonymous avatar

    carla van dewaal

    hallo

    ik wil even reageren.

    bij onze zoon is de diagnose pas duidelijk geworden toen hij zeventien jaar

    was.

    ik als moeder zei al toen hij nog jong was er is wat met hem

    maar wat krijg je dan tehoren op het kleuterbureau.

    och mevrouw dat komt allemaal wel.

    u bent over bezorgt.

    en nu is hij 19 jaar.

    en krijgt hij nu pas de dingen waar hij recht op heeft.

    zoals de communcatie ,goede logepedie.

    en wat heel belangrijk is goede begeleiding.

    zelfs op een zmlk school konden ze niet met hem om gaan.

    hij heeft een vorm van autisme spraaktaalstoornis en een geestelijke beperking.

    groetjes carla

  • Anonymous avatar

    Gerda_H

    Dat was hier ook zo hoor Carla. Ik kreeg te horen dat ik een overbezorgde moeder was. Het was voor mij gewoon een opluchting toen de kinderarts zei,dat er duidelijk wat met M aan de hand was. En ook de neuroloog zei dat. Vanaf toen,voelde het voor mij niet meer aan alsof ik er alleen voor stond.

    Groetjes Gerda

  • Anonymous avatar

    sassie

    ja dat is het he, dat je gevoel nu erkent word. Door de diagnose vroeg te kunnen geven bespaar je ouders jaren van aanmodderen, veroordeelt worden als slechte opvoeders. En bovenal dan kunnen ouders in een vroeg stadium geholpen worden hun kind beter te begeleiden. Tenslotte als je weet wat er is met je kind, dan kan je je aanpak ook aanpassen. Hoop dat er nog meer gedaan gaat worden aan vroeg testen/onderzoeken/signaleren

    Sassie

  • Anonymous avatar

    Susan

    Ik denk dat het al heel veel zou schelen als artsen ouders eens wat serieuzer zouden nemen als er gezegd wordt dat er iets niet klopt, ipv het af te doen met “u bent overbezorgd”

  • Anonymous avatar

    Gerda_H

    Werd er tegen jou ook steeds gezegd van:“Het is maar net hoe je ze opvoed?”Dat kreeg ik wel steeds te horen. En de kinderen van die persoon waren aan het handelen in extecy pillen,en hadden bij hun pake in de garage ingebroken. Toen zei ik,“ het is maar net hoe je ze opvoedt,mijn kinderen doen dat niet.”

    Maar het is wel frustrerend als je dat steeds te horen krijgt.

    Groetjes Gerda

  • Anonymous avatar

    sassie

    Mijn zoontje was natuurlijk best erg jong toen de diagnose kwam. Enkele opmerkingen: Geef hem maar eens een weekje aan mij, Je moet hem harder aanpakken, niemand heeft gezegd dat kinderen hebben makkelijk is he, hij groeit er wel overheen, is het nou wel zo erg als jij zegt, alle kinderen zijn wel eens moeilijk, je verwent hem, je bent te zacht voor hem.

    En toen de diagnose er was: Autistisch, dat dacht ik al, of: heb Rainman gezien weet er alles vanaf. Of de ergste: Hij is toch gezond en ziet er leuk uit.

    Voor de diagnose stelling waren het dus voornamelijk opmerkingen tegen mijn in hun ogen falende opvoeding.

    Na de diagnose over dat ze het of al dachten of dat ze ook een autistisch iemand kennen die wel universitair gestudeerd had of ze twijfelden gewoon aan de diagnose omdat mijn zoon niet voldoet aan hun standaard beeld bij autisme van het teruggetrokken kind .

    Tegenwoordig kan ik zeggen dat die opmerkingen me niet zoveel meer raken. Zeg meestalo iets terug dat uit hun opmerking blijkt dat ze niet weten waar ze het over hebben.

    Sassie

  • Anonymous avatar

    marco den Haan

    Sassie en Gerda,

    Jullie verhaal is voor mij zeer herkenbaar. er werd ons meerdere malen aangegeven dat wij onze zoon te soft opvoeden en dat hij wel even geholpen zou worden als hij hier of daar een poosje zou logeren.

    Tot er op 3 jarige leeftijd PDD-NOS werd gediagnostiseerd door het RIAGG en

    er toch een stuk meer begrip kwam. pas op 5 jarige leeftijd is er Asperger geconstateerd en is er voor ons meer duidelijkheid gekomen .

    Marco

  • Anonymous avatar

    kluizenaar.

    Hallo

    Dat is aan de ene kant wel beter, maar dan ben ik bang dat er te snel een etiketje word opgeplakt. Autisme of een ander stoornis daar moet je niet te snel mee zijn. Maar wachten tot je iemand meerdere jaren heb mee gemaakt als hulpverlener dan is het met zekerheid te zeggen wat iemand heeft.

    Met te snel willen opsporen van autisme ben ik bang dat er fouten gemaakt kunnen worden en dus een ander stoornis over het hoofd gezien kan worden.

    Hier is zorgvuldigheid en voorzichtigheid mee geboden.

    groeten

  • Anonymous avatar

    Gerda_H

    Ja, of ze zeggen: Nee, toch,dat is niet te zien.

    Mijn zus had een hele verzameling beeldjes,die M graag even wou bekijken,en pakte ze dan even op. Mijn zus gaf haar dan een tik over de vingers,en mopperde,dat dat niet mocht. Als ik zei van e kan m dat rustig vast laten houden,want zij is met beeldjes heel voorzichtig,was het; nee, ze moet leren dat ze niet overal aan mag zittten. Toen wij dan de diagnose in huis hadden,was het ineens, Ach,vind jij dat mooi? Hou maar even vast.

    Maar ik merkte wel dat mijn familie meer begrip had van het gedrag van mijn meisjes,alleen mijn moeder niet. En mijn schoonfamilie keek heel erg op ons neer,dat wij geen “normale”kinderen" konden krijgen. Ik heb altijd fgezegd,laat m zijn,zoals ze is,ik ben blij dat ik haar heb,en dan keken ze mij heel vreemd aan,maar toen een tantezeggger van ons een doodgeboren dochtertje kreeg,door hetzelfde als wat ik had bij M, toen begrepen ze pas wat ik bedoelde. M had de navelstreng 3 keer om haar halsje,maar ik had het geluk een huisart te hebben,die niet zei van laat de natuur zijn gang maar gaan,zoals de huisarts van mijn tantezegger.Hun oudste zoon is ook autisch,en heeft een ernstige verstandelijke handicap. Zijn ouders kijken nu niet meer op ons neer.Ik kom ook weinig bij mijn schoonfamilie. Daar heb ik geen behoefte aan,dat ze laten merken dat ze meer zijn dan wij. Één schoonzus van mij zei ook steeds van het is maar net hoe je ze opvoedt,maar zij heeft haar oudste dochter op kamers laten wonen,omdat het thuis anders verkeerd ging. Toen kon ik het niet laten om ff heel sarcastisch te zeggen, ja,het is maar net hoe je ze opvoedt.

    Groetjes Gerda