Ik lees hier een stukje terug iets over medivatie en persoonverandering.
Ikzelf slik nu 4 jaar anti-depressiva, en idd, ik ben “een ander”persoon!
Sterker nog, ik ben eindelijk mijzelf!
Eindelijk kan ik diegene zijn, waarvan ik dacht dat ik zou kunnen zijn.
Eindelijk hoef ik niet meer te watertrappelen om mijn hoofd bovenwater te houden!
Mijn eerste 34 jaar van mijn leven waren, achteraf gezien, een helletje. Iedereen in mijn omgeving vond mij een positieve lachebek, lekker optimistisch. Maar ik sliep gemiddeld 3 uur per nacht, omdat ik maar aan het malen was.
Altijd maar piekeren, het meest lullige bultje op het been van mijn zoontje zou vast wel een kwaadaardige tumor zijn, en de griep van mijn vader zou echt wel dodelijk zijn.
Daarnaast kon en kan ik relativeren. Tuurlijk niet meteen aan het ergste denken! Schop onder mijn kont, en weer verder.
Maar stel nou dat……. dat het dit keer wel ernsitig is……….
Ik vergelijk het altijd met “de dag dat je de uitslag krijgt van iets”,
je word de hele dag heen en weer geslingerd in gedachten.
“zal heus wel meevallen,” “ja maar stel nou dat het toch” “nee joh, ik mankeer verder niets”
kennen jullie dat gevoel? en dat had ik IEDERE DAG!
en IEDERE NACHT! GEK werd ik ervan.
Tuurlijk hulp gezocht. “ik zou het verleden niet verwerkt hebben”, hoorde ik van iedere spycho-iater.
Maar ik werk al vanaf 1991 in de hulpverlening, met probleemjongeren.
Ik vond dat ik het wel verwerkt had!
“nee, ik heb het geblokkeerd”
eikels zijn het, met hun gewouwel. Ik had het wel verwerkt!
Als ik dan vertelde dat ik, voor die “rotte”periode uit mijn leven (van mijn 14e tot en met 18e) al zo angstig was, werd het opzij geschoven.
Ook als ik letterlijk zei “er gebeurt iets in mijn kop waar ik geen vat op heb”
Zo sudderde ik maar door, had niets aan de hulpverleners, die luisterde toch niet.
Toen deed de helft van het lichaam van mijn man het niet meer, ineens!
Konden 2 dingen zijn, Of MS, of tumor in zijn hoofd.
En toen was ik op! Ik kon niet meer eten, praten, was geestelijk dood.
Ging toen naar mijn huisarts, een nieuwe omdat ik naar een klein dorpje ben verhuist. Deze man luisterde naar mijn verhaal, en , wat later dus idd zo bleek te zijn, ik maak geen serotinine aan.
Ik slik nu sinds 4 jaar AD, kom er nooit meer vanaf. En eindelijk voel ik me normaal!
Helemaal niet afgevlakt, anders, zombie, of wat dan ook. Bijna niemand weet het ook!
Eindelijk kan ik een boek lezen, in de tuin zitten, en ook heel belangrijk, eindelijk kan ik slapen!
Ik ben mijn huisarts nog iedere dag dankbaar!
Ik heb rust in mijn hoofd!