Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
SilentD
Al heel mijn leven heb ik problemen. Ik ben al behandeld door verschillende psychologen en psychiaters. Naar mijn weten is er nooit een naam op geplakt buiten depressies, eetproblemen, automutulatie in verschillende vorm. Ik ben het gelukkigste op mijn eentje buiten de druk van de maatschappij. Ik heb nog geluk dat mijn moeder zoveel geprobeerd heeft waardoor ik een paar jaar niet werd opgeroepen om te werken en ik een uitkering kreeg. In die jaren heb ik me het gelukkigst ooit gevoeld en had ik bijna geen zelfmoordgedachten. Nog beter voelde ik me toen mijn moeder 2 jaar verhuist was door scheiding. Ik vind het echt erg omdat ze zoveel voor me gedaan heeft en doet maar toch voelde ik me beter. Vanaf het moment dat ik contact met haar had voelde ik me slecht. Nu woont ze grotendeels terug hier en ben ik weer serieus terug gevallen. Ik kan er niet aan doen maar ik laat veel aan mijn moeder over. Ze neemt ook veel van me over. Het valt voor sommigen wel op en soms durven ze er iets op zeggen. Zo zal mijn moeder altijd praten als ik ergens ben, ondanks dat ik al oud genoeg ben. Ik heb wel iets meer geleerd om wat door te boeren en zelf te proberen praten. Ik neem erg snel emoties van anderen op, vb
Zo leek ik goedgezind opgestaan maar toen kwam mijn moeder thuis en leek ze kwaad te kijken waardoor ik dat over nam. Ze vroeg of ik nog maar net op was (ik het verschrikkelijke ‘ochtend’humeur). Ik voelde me ook anders, net alsof ik met verkeerde been uit bed was gekomen.
Volgens de psychiater is het een psychose en moet ik het behandelen met pillen. Maar ik ben tegen medicatie, vooral zo'n soort. Ik vertelde hem over autisme en hij wist niet wat het was. Volgens hem heb ik het niet. Maar hoe kan hij dit zeggen als hij niets kent over autisme. Mensen hebben altijd een bepaald beeld bij autisme. Waarom ben ik er in die jaren dan zelf uitgeraakt en voelde ik me beter in die tijd. Bij mij komt het door constante ‘kleine’ druk. Aan zelfmoord denk ik niet meer want intussen heb ik genoeg dieren die mijn zorg nodig hebben. Maar ik kan me ook geen leven zonder dieren voorstellen, dan denk ik dat ik gelijk dood wil aangezien ik maar niet met mensen kan omgaan. Ik kan een tijdje een masker dragen maar na een tijd lukt dat niet meer, dan vragen ze waarom je niet werkt en vinden ze je natuurlijk ‘normaal’ door dat masker maar het kost me zoveel moeite dat ik er zo moe van word. Ik neem nu tijdelijk de medicijnen tot het op is want die kosten veel geld. Maar de bijwerkingen zijn weer serieus. Ik krijg ook meer woedeaanvallen om de stomste dingen. Dan moet ik ook altijd huilen, onmacht…..
Ik vermoed dat het door de risperdal komt. De zin om nog iets te doen verwijnt ook weer meer.
Ik heb ook agenda's van het lager gelezen en boekjes van de logopedie. Juist daar lijk ik dingen te herkennen die in autismestoornis passen. De psychiater zegt hij al verschillende stoornissen heeft die ik waarschijnlijk heb maar ik denk juist van niet. Autisme heb je toch van kleinsaf al en waarom deed ik al zo raar bij mijn 3 jaar, al die andere dingen zoals schizofrenie, borderline enzovoort krijg je toch maar vanaf oudere leeftijd. Hij zegt dat je ook al symptomen kan vertonen als je klein bent. Maar waarom lijken deze dan juist op autisme. Er is naar mijn weten niets speciaals gebeurd toen ik klein was. Volgens mijn ouders reageerde ik nogal heftig toen mijn vader me wilde ophalen nadat mijn moeder bevallen was, ik leek mijn moeder niet meer te herkennen. Op school zat ik altijd in mijn eigen wereldje, had geen zin om mee te doen met de rest. Ik ben altijd gepest geweest omdat ik niet besef wat ik verkeerd doe. Ik probeer me juist te gedragen maar dat lukt niet altijd, of na een tijd doorprikken ze het of kan ik niet meer. Ik had en heb soms van die domme zaken. Zo had ik vroeger een enorm probleem met sokken, als er een randje aanzat onderaan moest ik het niet hebben, het voelde vreemd aan. Dingen die ik niet wilde doen omdat iemand niet naar mijn smaak is of vreemd lijkt (ashamed). Het was een hele opgave om me de kleuren te leren, de klok heeft ook enorm lang geduurd. Ik heb zelfs eens strafstudie gekregen omdat ik na herhaald uitleggen nog altijd de les niet kende. Ik kan slecht tegen verandereringen. Mijn bed is nu al maanden veranderd naar een grote en het voelt nog altijd niet als mijn eigen kamer.
Ik herken vele dingen maar ook een paar dingen niet. Zo kan ik me juist wel gevoelens voorstellen. Ik houd enorm van dieren, ben ook vegetarier. Soms is het zo erg dat ik geen blijf meer mee kan, dan krijg ik woede maar ook veel verdriet, soms zo erg dat ik iets moet nemen. Maar ik richt die woede niet uiterlijk uit maar op mezelf. Of als er niemand in de buurt is dan kan het wel meer uiterlijk door luid te roepen, ergens tegen schoppen, schreeuwen, huilen. Maar ik kan het dus goed verbergen en ik lees vaak dat dit bij autisme juist niet kan. Ik heb ook moeite om naar het nieuws te kijken. Oorlogen, honger, ontbossing,…. ik stel me altijd in de plaats van die ander voor. Ik kan niet anders dan me soms afsluiten en die dingen weg te laten omdat ik er anders aan kapot zou gaan. Ik wilde veganist worden maar dat is zo moeilijk maar dan doe ik dingen zoals me haar wassen en denk ik constant hoe een dier geleden heeft voor dat product. Ik kan zelfs emoties leggen in spullen daarom heb ik ook zo'n grote bewaargevoel. Ik spaar veel te veel. Overlaatst verkocht ik popjes en toen moest het in een doos en zat ik gewoon te huilen omdat ze naar iemand anders gingen en in die doos zouden moeten zitten in de donker en geschud zouden worden. Ik schaam me gewoon zo vreselijk dat ik die dingen doe, ik ben verdorie volwassen. Juist door die laatste dingen zou ik denken dat het helemaal geen autisme is maar eerder hsp (hoogsensitief). Ik heb nog veel meer dingen die ik herken als ik persoonlijke verhalen van autisme lees. Maar dat heb ik ook bij andere dingen zoals schizofrenie, borderline, manish depressief…
Nog nooit heb ik een diagnose gehad terwijl anderen dan heel snel een diagnose krijgen. Men weet niet wat men met me aanmoet en denken soms dat ik fake. Ik houd nooit vol , opnames lopen altijd sneller af omdat ik niet meewerk. Ik wil wel maar het lukt me niet. Ik heb zo'n moeite met contact met mensen dat ik me afsluit maar dit word gezien als niet meewerken waardoor ik dus ook geen diagnoses krijg.
Als jullie nu zeggen dat dit helemaal niet kan bij iemand met autismestoornis dan weet ik dat ik niet moet verder zoeken. Maar als het wel kan wil ik toch eens proberen om naar iemand gaan die er iets van kent. Ik lees wel vaker dat ze diagnose verkeerd stellen en iemand jaren met de verkeerde diagnose leeft. En ik lees nu vaker dat schizofrenie en autisme meer verwant zijn dan men dacht. Waarom zou het dan niet kunnen dat het verwisseld word en zeker door een psychiater die niets ken over autisme. Ik heb veel dingen uiteindelijk zelf geleerd al is het met hele trage stappen. Ik leer maar het duurt enorm lang en ik mag geen druk hebben. Ik weet ook hoe ik bepaalde dingen kan verbergen, voor veel mensen die ik pas leer kennen lijk ik normaal. Ik leer dingen volgens handeling, zo ook codes. Mijn gsmcode blijf ik enkel kennen door de handeling, niet door de cijfers zelf.
De psychiater wilde me opnemen om een diagnose te stellen maar ik kan mijn katten niet achterlaten. Daarbij heb ik enorme heimwee en kan ik het niet aan om in bepaald ritme te leven en met andere mensen om me heen. Enkel het opstaan en slapen zou al zo moeilijk zijn omdat ik overdag slaap en snachts wakker ben.
Bestaan er psychologen of psychiater die een diagnose kunnen stellen of moet ik echt door een groot onderzoek met heleboel personen. Ik wil gewoon een diagnose in de hoop dat mijn ouders en andere mensen me beter zouden begrijpen, ik mezelf beter kan begrijpen en eindelijk eens echte lotgenoten kan zoeken en beter met mezelf kan leren omgaan. In de hoop dat ik ooit toch een gezin zou kunnen hebben of tenminste op me eentje zou kunnen leven. Ik wil voor mezelf kunnen zorgen. Ik heb zoveel angsten en 1 ervan is dat ik alleen kom te staan en dan heb ik een groot probleem. Ik kan enorm moeilijk liefde tonen aan mensen maar dat wil niet zeggen dat het er niet is. Het lukt me ook niet echt om mijn ouders te bedanken wat ze voor me doen, of hen dat te tonen door tenminste het huishouden altijd goed te doen. Kan moeilijk aanrakingen verdragen van mijn vader ondanks dat er niets gebeurd is. Hij heeft het er enorm moeilijk mee dat ik zo doe. Mensen gingen zelfs dingen denken omdat ik dit doe, maar ik kan er gewoon niet aan doen. Zo lijk ik wel ondankbaar voor alles wat ze doen.
Sorry als het allemaal wat onduidelijk lijkt, ik heb de gewoonte om van de hak op de tak te springen, ook iets waar ik aan werk :p.
Ik zoek dus iemand in vlaanderen, liefst west-vlaanderen.
