autisme.startpagina.nl

dwang gedachte

  • Anonymous avatar

    Bram

    Hoi allemaal. Ik ben Bram en ik heb via zelfdiagnose autisme bij mij vastgesteld. Eigenlijk nadat mijn kinderen officieel diagnose hadden gekregen heb ik alle kenmerken ook bij mijzelf gevonden (Asperger syndroom). Alhoewel ik redelijk “normaal” functioneer wist ik mijn hele leven al dat ik anders was. In mijn jeugd ben ik veel gepest, maar gelukkig werd ik al gauw groot en sterk en was ik mijn pestkoppen lichamelijk de baas. Daardoor had ik weinig vrienden, maar dat vond ik wel best zo. Sterker nog; diep in mijn hart heb ik een grondige hekel aan mensen. Het liefste ontwijk ik mensen, maar in het dagelijkse leven ontkom ik er niet aan. In drukke situaties (bijvoorbeeld in een supermarkt) voel ik soms ineens een grote haat opborrelen en denk ik: had ik maar een machinegeweer, dan maakte ik iedereen dood. Dat is een hele korte gedachtenflits en die weet ik direct weer te onderdrukken.

    Al met al functioneer ik “normaal”, heb een gezin, 3 kinderen en een goede baan, leidinggevende functie. Heb een (kleine) vriendenkring waarmee we regelmatig dingen ondernemen. Blijkbaar kan ik mijn autisme vrijwel volledig onderdrukken. Toch kosten sociale situaties mij veel moeite. Vooral als ik in het middelpunt sta, en moet presteren (lees: “normaal” doen). In een vergadering op mijn werk bijvoorbeeld. Dan krijg ik die maffe en gewelddadige dwanggedachte waar ik opeens een zwaard trek en iedereen in de vergaderruimte onthoofd. Ik weet 100% zeker dat ik zoiets nooit in de praktijk zal brengen, maar deze gedachten maken mij wel soms bang.

    Soms vraag ik mij wel eens af of ik niet te krampachtig bezig ben om maar normaal gevonden te worden. In vertrouwde omgeving (bij mijn gezin en vrienden) waar ik mijzelf kan zijn, en iedereen mij accepteert, heb ik deze gedachten dan ook niet.

    Ik vraag mij af of er mensen zijn die dit herkennen.

    Alvast bedankt voor het lezen.

    PS wees gerust, ik ben vooral geen potentiële maniak, maar ik schrijf gewoon eerlijk wat er in mij omgaat.

  • Anonymous avatar

    Susan

    Ik wil je eigenlijk vooral adviseren om je door deskundigen ook te laten testen of je inderdaad een vorm van autisme hebt.

    Je verhaal over dwanggedachten is wel herkenbaar, maar dan eigenlijk nooit ten aanzien van anderen….

    Je schrijft dat je krampachtig je best doet om maar normaal gevonden te worden, maar heb je al eens geprobeerd om dat juist niet te doen en volledig jezelf te zijn? Ik denk dat je verbaasd zult zijn over het resultaat.

    Als je daadwerkelijk een vorm van autisme blijkt te hebben, probeer het te accepteren als een onderdeeltje van jezelf en weet dat het jou niet minder maakt dan een ander.

    Susan

    32 PDD-nos

  • Anonymous avatar

    azalaia

    Hoi Bram, ik heb geen vorm van autisme, maar ook ik heb wel eens een opkomende ‘moordgedachte’ als ik iets lees of zie over mishandelingen van kinderen, dieren, dan wel andere schrijnende beelden van menselijk/dierlijk leed.

    Dan heb ik echte realistische moordneigingen, dus zo vreemd is dit niet.

    azalaia

  • Anonymous avatar

    azalaia

    ik lees hier trouwens mee omdat mijn kleindochter van 12 autistisch is:

    autisme/ pdd-nos met bijbehorende verschijnselen.

    azalaia

  • Anonymous avatar

    Ron

    En ik vraag bij deze aan Bram mij prive te emailen.

  • Anonymous avatar

    klaas jan

    heeeel herkenbaar, ook als volwassenne de diagnose autisme, tot 2 jaar terug redelijk gefunctioneerd, goede baan, relatie etc, vastgelopen in het werk en relatie naar de kloten.

    tja, en in mensenmassa,s??? de wens om met een jachtgeweer om me heen te schieten.

  • Anonymous avatar

    Bram

    Bedankt voor het reageren.

    Susan, ik heb meerdere malen geprobeerd om “mezelf” te zijn, maar ik weet als ik dit teveel doorzet dat ik als erg ongemanierd en asociaal overkom, en simpelweg niet kan functioneren in het openbaar. Mijn kleine vriendenkring en mijn gezin kennen mij en accepteren mij zoals ik ben, daar ben ik ze erg dankbaar voor. Zij weten ook dat ik het beste voor heb met ze. Echter op mijn werk bijvoorbeeld zou dit niet lukken, vandaar de enorme moeite die het kost om mij aan te passen. Het verplichte sociale geneuzel dat ik vaak op de automatische piloot doe omdat het moet. Het maken van een zakelijke compromis is ook geen gemakkelijke opgave en simpel onderhandelen dat anderen schijnbaar moeiteloos afgaat vreet bij mij energie.

    Gewoon jezelf zijn lijkt een gemakkelijke opgave, maar voor mij is dat het niet. Uit pure overlevingsdrang moet ik mij aanpassen aan de rest.

    Azalea, de opkomende moordgedachte als reaktie op een groot onrecht is te verklaren, bij mij komt het echter zomaar voor, omdat de mensen om mij heen mij niet aanstaan.

    Ron, ik wil je mailen maar weet je adres niet, zou je dat kunnen plaatsen?

    Nogmaals bedankt.

  • Anonymous avatar

    Kay

    Ik ben het met Susan eens. Als je er echt last van hebt en denkt baat te hebben met een officiele diagnose zou ik dat ook zeker doen.

    Het is altijd oppassen met die zelfdiagnoses. Iedereen herkent namelijk wel wat van zichzelf in een of meer psychische stoornissen.

    Groetjes Kay

    (26 jaar met asperger)