Laten we niet te vlug oordelen. Zelf heb ik het nog altijd moeilijk als ik terugdenk aan al de keren dat ik om hulp gesmeekt heb toen het hele gezin er onder door zat. Ik heb ooit zonder afspraak in de wachtkamer gezeten en gezegd dat ik niet meer weg zou gaan voordat men me hielp. Ik was bang dat ik mijn kind iets zou doen, ik kon er niet meer tegen. Het enige dat men me zei toen ik vertrok was : We weten dat het moeilijk is, maar als ik je een goede raad mag geven, sla ze vooral niet tegen het hoofd. Ik koester nu nog altijd een diepe vrok tegen de hulpverlening, want zulke uitspraken vind je uiteraard ook niet in je dossier terug.
En als het toen verkeerd was afgelopen, wat goddank niet is gebeurd, ik besef heel goed, dat ik dan op heel weinig begrip had kunnen rekenen. Je had dan immers hulp moeten zoeken. hoe vrang, bha!