Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Veronique
Hallo!
Zijn er hier ook partners van een Asperger? Zo ja, hoe ervaren jullie het om een relatie met hem/haar te hebben? Hoe gaan jullie ermee om? En hoe kwamen jullie erachter dat hij/zij het is?
Groetjes,
Veronique
Veronique,
Ik heb niet een officiele uitslag over mijn man. Maar de ouderbegeleider van de GGZ vertelde mij dat zij vermoedt dat mijn man asperger heeft. Toen ik daarover op internet ging lezen viel het kwartje wel. Ik ben mijn man hierdoor beter gaan begrijpen. Het blijft af en toe best wel moeilijk, maar ik weet nu wel dat hij er, net als onze zoon met PDD-Nos, niet altijd iets aan kan doen als hij weer eens totaal onverwachts reageert op een voor mij gewoon iets. Het is soms ook best wel vermoeiend om voor hem ook alles zo voorspelbaar mogelijk te maken, hoewel hij er iets beter tegen kan dan onze zoon als het iets minder voorspelbaar is. Ik ging er wel altijd van uit dat hij, met zijn intelligentie, de dingen wel begreep. Maar dit is helaas niet zo. Ook moet echt alles uit hem trekken als er iets iets, en hij is zo star in zijn opvattingen. Dat ik hem soms maar gewoon in zijn waarde laat en er verder niet op inga, anders krijgen we alleen maar ruzie, maar ik realiseer mij wel dat je daar wel tegen moet kunnen. Niets is moeilijker dan gewoon te weten dat jij gelijk hebt en de ander blijft beweren dat dat niet zo is. Want hij snapt het gewoon niet.
Waar ik het ook moeilijk mee heb is zijn grote passie. Hij stopt hier zo veel tijd in dat hij ons (mij en onze zoon) soms gewoon vergeet. Ik moet hem zeker eens in de 3 maanden er aan herinneren dat wij er ook nog zijn. Dan realiseert hij het zich weer en dan gaat het een week of 3 a 4 goed en dan zwakt het weer af.
Ik heb gelukkig een heel goede vriendin waar ik mijn hart bij kan uitstorten en ik realiseer mij ook best wel dat mijn man ook hele goede kanten heeft.
Ik weet dat hij veel van mij houdt, maar ik moet alleen niet verwachten dat hij dat tegen mij zal zeggen.
groetjes,
Thea
Veronique schreef:
>
> Hallo!
>
> Zijn er hier ook partners van een Asperger? Zo ja, hoe
> ervaren jullie het om een relatie met hem/haar te hebben? Hoe
> gaan jullie ermee om? En hoe kwamen jullie erachter dat
> hij/zij het is?
>
> Groetjes,
>
> Veronique
Hallo,
Onlangs vernam ik dat mijn man ook asperger heeft.
Wij zijn 14 jaar samen en de problemen zijn eigenlijk 2 jaar geleden begonnen.
Mijn man is een workaholic, en samen dingen doen dat komt er gewoon niet van.
Hij heeft 2 fulltime jobs.
Het laatste jaar was de spanning hier om te snijden.
Dit kwam door een ruzie over het te veel werken. Hij begreep me niet (maar dat wist ik toen nog niet)Het feit is dat ik me eenzaam voelde en diep ongelukkig.
Steeds als ik iets vroeg dan negeerde hij me.
Affectie was ook ver te zoeken. Zelfs als ik er om vroeg.
De diagnose werd gesteld door een relatietherapeute.
Voor mij was dit een hele opluchting om te weten wat er scheelde met hem.
Maar de problemen zijn hierbij natuurlijk nog niet opgelost.
groetjes,
Hoi Thea,
Dank je wel voor je reactie. Ik heb beide reacties even laten bezinken en in de tussentijd verder gespit en boeken gelezen over AS. Ik heb een groot vermoeden dat mijn vriend een Asperger is en daarom ben ik gaan spitten. Voor mij vallen de puzzelstukjes allemaal op zijn plaats sinds ik dit weet. Ik heb niet het vermoeden dat hij op de hoogte is van zijn AS. Maar beide dingen zijn onzeker.
Je geeft aan dat je je man beter bent gaan begrijpen nadat je erachter kwam dat hij vermoedelijk AS heeft. Bij mij is dat ook het geval. Ik heb zelf het gevoel dat je in zo'n relatie als partner veel moet geven en veel moet accepteren. Maar dat dat wel iets gemakkelijker gaat door het begrip dat je voor je man hebt gekregen na het in elkaar vallen van de puzzel. Maar desondanks blijft het moeilijk. Mijn vriend is hoogintelligent, maar ook hij begrijpt de dingen niet. Het zit er gewoon niet in. Het voelt voor mij alsof ik hem dat moet leren. Maar kan dat wel? Ook mijn vriend is gesloten. Ik denk dat het soms beter is om hem maar te laten en niet tegen hem in te gaan als je weet dat je gelijk hebt. Soms is de gemakkelijkste weg toch de beste weg. Bij mijn vriend heb ik het gevoel dat hij ergens wel openstaat om dingen te leren en bij te schaven en ik merk de onzekerheid bij hem. Tegelijkertijd is het natuurlijk een man die zijn eigen leven leidt. Zijn werk is heel belangrijk voor hem. Ik zit wel vaker te wachten en te wachten en dan zegt hij over een uur te komen en dan loopt dat na nog 2 andere telefoontjes uit tot 3 uur extra. Hij lijkt dus vast te zitten aan dat werk.
Ik denk dat je heel blij zult zijn met die goede vriendin. Je zult je af en toe eenzaam voelen in deze relatie. Jouw man heeft hele goede kanten, mijn vriend heeft deze ook. Ze zijn duidelijk aanwezig, maar het is en blijft een moeilijke man om mee om te gaan. Vooral je laatste zin raakte me: ‘'Ik weet dat hij veel van mij houdt, maar ik moet alleen niet verwachten dat hij dat tegen mij zal zeggen’'. Het is bij mij niet anders… Het geheel voelt voor mij als een man die van me houdt, maar die dat niet uiten kan. Gevolg: het voelt als een vriendschap aan en hij geeft tegenstrijdige signalen af. Ik moet voordat ik ontdekte dat hij AS heeft hem meerdere malen pijn hebben gedaan met de confrontatie dat ik het niet als een relatie zie (met toelichting erbij waarom ik dat zo zie). Toch is hij contact blijven zoeken elke keer en er zijn liefdessignalen. Ik heb bijna 3 jaar vol vraagtekens rondgelopen en hem verstandelijk gezien een keer of 3 losgelaten, maar het gevoel kon het niet. "Iets'' in me zei dat ik door moest gaan met hem. Je gaat je als vrouw zo onderhand dan afvragen of je misschien de dingen niet meer goed kunt zien door die verliefde ogen.
Ik sta nu voor het punt om een lang gesprek met hem te hebben waarbij ik hem ga confronteren met zijn AS. Gaat hij zich opgelucht voelen als hij weet waarom hij ‘'anders’' is? Ga ik hem veel verdriet aandoen ermee? Zal hij kwaad worden? Het is een buitengewoon kalme man, maar toch. Ik heb heel veel dingen gezien waaruit ik kan opmaken dat ik dikke kans heb dat ik een Asperger-man voor me heb. Ik heb helaas niemand in mijn omgeving die autistisch is of die een partner ervan is. En ook nog een Asperger, dat ook niet. Ik kan alleen praten met neurotypische mensen die geen autistische partner hebben. Ik vergeet mezelf in het geheel. Word ik heel ongelukkig onder deze relatie? Of heb dat ‘'iets’' in me eigenlijk al aangetoond dat ik toch steeds begrip heb voor hem, maar kon ik het alleen nog niet plaatsen? Ik weet niet wat ik moet gaan verwachten in een relatie met hem. Het is op het moment een vriendschap met warme gevoelens en de nodige kilometers scheiden ons. Hij heeft het een relatie genoemd, maar omdat het voor mij niet aanvoelde als een relatie heb ik hem hiermee geconfronteerd. Hij geeft dus nu aan dat het een vriendschap is. Hij is door mijn (toen nog) onwetendheid per ongeluk afgestoten door mij. De grote vraag die ik heb is of het een haalbare relatie gaat worden of dat ik alleen maar aan het wachten en het wachten ben en dat er niets komt. Er is nog een man die van me houdt. En deze man krijgt nu geen kans, ondanks dat het een prima man is. Mijn hart zegt me: ik wil graag met mijn vriend door en blijven wachten totdat hij het aandurft. Maar het verstand zegt me dat ik op aan het raken ben in dat wachten en ik weet niet eens precies hoe zo'n relatie dan verlopen zal. Op het moment voel ik me alsof alles om hem draait en dat ik hem wil helpen. Ikzelf tel niet meer mee. Zo voel ik het. Ik houd van hem. Ik weet me geen raad.
Groetjes,
Veronique
Hoi Annie,
Het antwoord aan Thea is ook meteen aan jou gericht, maar ik beantwoord de rest hieronder nog.
Dat je man een workaholic is, herken ik ook bij mijn vriend. Nu moet ik wel erbij zeggen dat hij een drukbezet beroep heeft en geen algemene baan heeft. Ik kan me goed voorstellen dat hij zijn werk niet een dag kan laten liggen, want dat heeft mogelijk grote gevolgen voor hem. Ik breng maar heel weinig tijd met hem door, ook vanwege het aantal kilometers tussen ons.
Je geeft aan dat je je diep ongelukkig en eenzaam voelde. En ook dat hij je negeerde als je iets vroeg. De laatste is sowieso ook bij mij herkenbaar. En een gebrek aan affectie is ook geen vreemde voor me.
Veertien jaar is toch al een hele tijd. Waarom is het de laatste 2 jaar mis gegaan? Waarom niet al in die eerste 12 jaar? Wat vind je zelf het moeilijkste in de relatie met hem?
Groetjes,
Veronique
Hallo dames,
Ook ik zit met een asperger man en zoon. en ja, afeectie lijkt bij hem niet te werken maar ik krijg wel regelmatig te horen dat hij nij niet kwijt wil.
Bij mijn man zijn wij er eigenlijk pas achter gekomen toen onze zoon met school problemen kreeg en voormnamelijk op sociaal vlak.
Bij mijn man en mij heeft het regelmatig gedonderd van onbegrip naar beide kanten en we hebben twee stelregels i.v.m. onze relatie.
We doen ons best elkaars mening te respecteren ook al snappen we niet wat de ander bezielt en als er een gevoel van alleen staan in de relatie besluipt geven we het aan.
Verder kunnen we nu elkaar iets meer vrij laten om soms een eigen ding te doen.
Maar het blijft moeilijk en soms heb ik het gevoel in een constant gevecht te zijn.
( mijn man heeft nl. minder begrip voor onze zoon en minder geduld).
Maar als het werkt en je kunt er goede afspraken over maken kan het wel degelijk werken.
Groet, Willeke
Ik denk dat hij 14 jaar een masker op heeft gehad en aardig toneel kon spelen. En vergeet niet dat sommige mensen met asperger kampioen zijn in manipuleren en je maar laten denken dat het goed is.
In een andere reactie lees ik iets over dat hij wel zegt dat hij “je niet kwijt wil” weet zo niet meer van wie deze reactie was.
Mag ik weer eerlijk zijn? Gaat dat wel echt om jou, of is hij bang zijn houvast kwijt te raken?
Ik kom uit een gezin waarin de partner Asperger heeft, waarin de partner claimde en manipuleerde tot en met en waarin ook gezegd werd dat hij zijn vrouw niet kwijt wilde. Nog geen half jaar na de scheiding had hij wel al een nieuwe vriendin… 
Ik gun het hem echt, maar ergens..
Hier ook mijn man met asperger(weet dit sinds sept 08)
Middelste zoon word getest op dit moment bij de sarr in rotterdan.(heeft ook de zelfde verschijnselen)
Mij man accepteerd niet dat hij asperger heeft en dus ook mijn hulp niet, als hij bv ons vergeet omdat hij zo in zijn bv klus op gaat en dan de tijd vergeet) hebben op dit moment gesprekken bij centrum voor autisme in leiden maar dit wil niet zo erg daar hij het zelf niet accepteerd,en het accepteren is toch heel belangrijk.
Hij doet alle “problemen”af met ik ben gewoon stug, en ik ben moe.
Ik vind het heel zwaar zeker nu ik het weet (daarvoor heb ik altijd tegen bepaalde problemen aangelopen in ons huwelijk.
Ben dan ook echt op zoek naar hulp voor ons beiden hoe we er mee om moeten gaan binnen ons huwelijk
Heb ook het idee dat ik overal alleen voor sta, kan er met weinig over praten daar hij dat niet bekend wil maken.
Maar heb nog wel 3 kids die hier erg onder leiden.
Je mag me evt altijd mailen hoor!
J.a.kolk@casema.nl
hallo Veronique,
tja 14 jaar is natuurlijk een lange tijd. Toen we onze relatie begonnen, toen volgde het één kort op het ander, d.w.z. eerst een huis gekocht, veel aan gewerkt, ook veel gewerkt om financieel er boven op te komen, dan kindjes die er bij kwamen, en we waren eigenlijk constant bezig met het werken aan onze toekomst. veel vrije tijd was er niet. (dus genieten ook niet) Maar nu we eigenlijk alles hebben om gelukkig te zijn , is er tijd om te genieten en ik ondervind dat wij niet samen kunnen genieten. Samen ergens naartoe gaan is een opdracht geworden. Ergens gaan om er geweest te zijn (dat gevoel heb ik). Doordat mijn man altijd buitenshuis gaan werken is, ben ik een vriendenkring gaan opbouwen.
En dan kom je tot de conclusie dat je je daar bij hen goed voelt. Dan krijg je ook schuldgevoel dat je eigenlijk bij je man moet goed voelen. Het is niet normaal dat je je vrije tijd het liefst in je vriendenkring steekt (weetend dat je man zich niet goed voelt bij hen).
Dan begin je ook te beseffen dat sommige gesprekken die je met je vrienden maakt niet mogelijk zijn met je eigen partner. De keren dat ik gezegd heb tegen een vriend van mij dat ik die gesprekken die ik met hem voer niet met mijn eigen man kon, zijn ontelbaar ( en dat was voor de diagnose). Ja inderdaad ik had dus al een tijdje in de mot dat er iets niet klopte.
Ik ben een lange zoektocht begonnen.
Mijn man is heel praktisch ingesteld, hij biedt me zekerheid. (althans op materieel vlak). Maar het is ook belangrijk om emotionele zekerheid te hebben toch?
Sedert de diagnose spreekt hij niet anders dan over scheiden.Omdat hij financiele zekerheid wil. Hij wil de zekerheid hebben om zijn huis te kunnen behouden, en een lening te kunnen afbetalen.
Hij hoopt daarbij dat ik bij hem blijf.
Ik moet zeggen ik vind het een rare manier om problemen op te lossen.
Wat ik het ergste vind aan zijn asperger zijn is dat ik precies tussen 2 werelden leef. Enerzijds zijn rationele wereld en dan mijn wereld. Ik moet open staan voor zijn wereld, en proberen in mijn wereld te overleven (op emotioneel gebied).
Hij heeft zijn emoties uitgeschakeld zegt hij.
Als ik iets probeer uit te leggen over hoe ik het zie dan begrijpt hij me niet.
Vroeger blafte hij me af tot ik zo groot was als de grond en dan zweeg ik.
Zo lost hij discussies op.
Nu weten we wel beter en nu zegt hij ‘dat gaat mijn petje te boven hoor!’ en dan sta je weer even ver hé.
Dit topic is gesloten, er kunnen geen reacties meer worden geplaatst.
