Ben hoogst waarschijnlijk autistisch, wat nu?

Starrats

11-03-2009 00:56

Hoi hoi.
Mijn naam is Patricia ben 25 jaar en word op het moment onderzocht op autisme.
Ik heb al 2 gesprekken gehad bij het ziekenhuis en ze weten het bijna zeker, ze weten alleen nog niet welke vorm ik heb.
Ik weet alleen niet zo goed wat dit zal gaan betekenen, en voel me er eigenlijk niet prettig bij dat ik autistisch ben. ik merk nu al dat mensen in mijn omgeving me als een klein kind gaan behandelen of doen alsof ik achterlijk ben, en daarmee bedoel ik b.v de manier waarop ze tegen me praten, mijn moeder zei b.v gister “Wil je morgen het gasfornuis even schoonmaken voor me?” en dan op een toon die je gebruikt als je tegen een klein kind praat.
Ik heb me altijd anders gevoeld, heb 14 jaar lang op school gezeten (basis, mavo, mbo) en ben in die 14 jaar constant gepest en buitengesloten en waarom weet ik eigenlijk nog steeds niet. Ook slaap ik mijn hele leven al slecht, ik kom moeilijk in slaap en ik word van de kleinste geluidjes wakker. Heb nooit meer dan 1 of 2 vrienden gehad, die ik ook snel weer verloor door verhuizing of verandering van school. Ben vaak depressief. En heb al die tijd moeten vechten om “normaal” te zijn of om “normaal” te kunnen doen overkomen. En nu word ik dan waarschijnlijk toch bestempeld (zo voelt het i.i.g) als abnormaal. Terwijl ik juist al die jaren er alles aan deed om normaal te zijn.
Nu zal je wel denken waarom word je nu pas onderzocht als er altijd al tekenen waren dat je niet “normaal” was. Nou mijn hele jeugd draaide om mijn broertje. Hij was hyper, vervelend, en sloeg om zich heen. Hij werd “bestempeld” als ADHD. En daardoor vergat iedereen dat er ook nog een stille verlegen onzekere Patricia was die veel werd gepest. Want mijn broertje ijsde alle aandacht.
In mijn pubertijd heb ik aardig wat “woede aanvallen” gehad, mede dankzij mijn vader (liet me in de steek) en de scheiding van mijn ouders. Ik kon en kan hier gewoon geen plekje voor vinden. En het blijft aan me knagen.
En nu ongeveer 2/3 jaar terug begon mijn moeder eindelijk te denken dat ik misschien autistisch ben. Waar ik eigenlijk wel boos om ben want ze zei tijdens het gesprek van vorige week dat ze ook altijd wel heeft gedacht dat ik anders was. Dus dan heb ik zoiets van waarom zeg je dat nu pas. Ik heb al die tijd moeten vechten terwijl ik de correcte hulp had kunnen krijgen, en ook nog eens tijdens mijn moeilijkste jaren. Okey ze wilde in die tijd dat ik naar het riagg ging maar dit weigerde ik omdat die alles op school alleen maar erger hadden gemaakt. Als ik had geweten dat ik ook echt anders was dan had ik wel een onderzoek willen hebben (een onderzoek, geen gesprekken met riagg achtige dingen) maar nee hoor.
Nou het is al een aardig lang verhaal en het meeste zijn gewoon dingen die ik kwijt moet.
Maar ik weet dus gewoon niet wat ik moet doen of ervan moet denken, behalve dat het idee van autistische zijn me aan het janken maakt. (zoals nu op dit moment)
nouja dit was i.i.g mijn verhaal dat ik even kwijt moest.
p.s
als het verhaal lastig te volgen is of als er veel fouten in staan dan komt dit door het feit dat ik ook dyslexie heb, de spellingcheck herkent niet alle fouten.
Wil

11-03-2009 08:02

Ik heb vrijwel de zelfde problemen als jij gehad. Ik kwam er pas achter toen in 54 jaar was. Maar ondanks dit blijf en ben ik wel dezelfde persoon.
wiske

11-03-2009 09:17

Hallo Patricia,
Logisch dat het bericht dat je autistisch bent heel moeilijk voor je is, maar je bent op de goede weg!
Nu kan er tenminste hulp komen waar je echt iets aan hebt!
Ook voor je moeder, want die zal moeten leren dat ze anders moet reageren, ze wil nu volgens mij wel heel graag rekening met je houden, maar ze weet niet hoe.
Dat heeft allemaal tijd nodig.
Ik ben zelf moeder van een zoon met asperger en adhd, en mijn man heeft ook asperger.
Hij weet het pas 1 jaar.
Hier is het ook heel moeilijk geweest, maar dank zij de stempeltjes weten we waarom het allemaal zo moeilijk is, en nu gaat het met de juiste hulp stukken beter.
Groetjes Wiske
Milou

11-03-2009 12:51

Lastige situatie dit zeg. Ik herken het wel wat school betreft dan.
Ik ben zelf wel op jonge leeftijd gediagnostiseerd, maar voor mij heeft dat geen verschil gemaakt.
je bent absoluut niet abnormaal hoor, alleen werkt je brein iets anders dan bij de gemiddelde mens.
Misschien moet je proberen wat vrienden te vinden in onze kringen zoals dat heet.
Eigenlijk behoren wij tot een eliteclubje vergeleken bij die saaie normale mensen.
Zelfs die hebben genoeg aan hun hoofd hoor. Jij doet het al jaren heel erg goed heb ik het idee aan wat ik zo lees ben jij bereid om te knokken voor jezelf.
Ga geen mensen kopieren of imiteren, maar wees gewoon jezelf.
Het komt namelijk heel erg nep over als jij gedrag van anderen die zogenaamd wel normaal zijn gaat nadoen.
Zeg tegen je moeder dat je serieus genomen wilt worden en er niet de behoefde aan hebt om als een kleuter behandeld te worden.
Die van mij heeft ook op die manier haar lesje geleerd.
Niettemin heel veel sterkte met je onderzoeken.
Liefs,
Milou 24 jaar ADHD/ PDD-NOS en de meid met meer ballen dan een biljarttafel
Kay

11-03-2009 22:59

Hoi Patricia.
Wat vervelend wat je allemaal hebt meegemaakt door je mogelijke autisme.. Het blijft nog altijd “wie het hardst schreeuwt krijgt de meeste aandacht.” he?
Ik heb zelf ook pas laat een diagnose gehad. Op mijn 22e. Maar ik denk niet dat het verschil had gemaakt. Een diagnose veranderd immers niets aan jou. Je hoeft je er niet zo druk over te maken. Jij blijft zo goed als je bent.
In ieder geval heel veel sterkte met alles.
Groetjes Kay
(26 jaar met asperger)
Thea

12-03-2009 11:32

Ik heb bij de gedichten op deze site een heel mooi gedicht gelezen. Hieronder de tekst.
Je zou bij de een na laatste alinea jouw sterke kanten kunnen neer zetten, want ik weet zeker dat jij die ook hebt.
Wat je diagnose ook zal zijn, laat je er niet door beinvloeden. Jij bent en blijft wie je bent. Je bent niet zomaar een beschadigde kopie van een ander. Mensen die jouw raar vinden moeten leren erkenen dat jullie beiden even vreemd zijn voor elkaar, en leren hoe jullie met elkaar om moeten gaan. Zeg dan maar : Werk met mij om meer bruggen te slaan tussen ons.
EEN ENGEL?
Fred de Vries (1999)
Ach, sprak de Grote God bescheiden,
Eigenlijk ben ik best wel te benijden.
Ongeacht wat anderen van mij wensen,
Schep ik alleen maar gewone mensen.
Maar soms krijg ik even de geest
En denk ik: Het is wel mooi geweest.
Je weet dan wel hoe dat bij mij gaat
Ik heb dan genoeg van die middelmaat.
Dan maak ik een creatie, zo perfect,
Dat men meent dat een engel is verwekt.
En eigenlijk hebben ze wel wat gelijk
Want als ik uit de hemel naar beneden kijk
Zie ik haar zo verliefd en gelukkig zijn
In de tuin, genietend van een glas wijn.
Dan schat ik schoonheid weer op waarde
En zie ik dus een stukje hemel op aarde.
een moeder

13-03-2009 18:43

Mijn mening?
je bent uniek net als ik en al die andere mensen op deze aardbol
accepteer zoals je bent, verander niet omdat mensen vinden dat je “raar” bent.
als je hulp nodig heb bij sommige dingen in het leven hoef je je eigen daar beslist niet over te schamen.
Er zijn miljoenen mensen die niet autistisch zijn en ook hulp nodig hebben om te kunnen functioneren in de maatschappij.
alleen erken zelf dat je anders bent, net als ik anders ben dan jij, en ik ben niet autistisch. Mensen om je heen zullen en moeten je accepteren en waarderen om wie jij bent autistisch of niet.
dat mensen om je heen dit moeilijk vinden of niet kunnen zegt meer over die mensen dan over jouw.
Alles draait om respect en acceptatie van mensen en hun in hun waarde kunnen laten.
Dus heb je moeilijkheden met sommige zaken in het leven zoek daar hulp voor of begeleiding.
Voor het feit dat je autistisch bent niet of je moet hier zelf al psychische problemen mee hebben.
Maar daarom zeg ik je dus bij deze, je bent autistisch, maar voor mij even waardevol als ieder mens om mij heen waar ik van hou.
En misschien zeg je, jij bent niet autistich wat weet je hier nu van?
Ik kan je vertellen dat ik inderdaad geen autist ben. Maar wel een moeder van een autistische jongen van 18 jaar. Waarin hulpinstanties faalde met hun “deskundige” hulp. Het willen veranderen en laten aanpassen aan de maatschappij. wat dus geheel verkeerd afliep.
thuis bij ons ging het heel goed. Tuurlijk had die zijn andere gewoontes of opmerkingen. Maar wij praatte daarover. En ik accepteer het feit dat onze zoon anders is. Nou en? ik ben trots op hem, en houd van hem zoals hij is. Zou niet eens anders willen. Ondanks het feit dat het zo verkeerd liep een aantal maanden geleden. Want dit wijt ik niet aan hem of ons, maar onze mooie keiharde buitenwereld.
Ieder mens heeft in zijn leven maar een aantal dingen nodig om te kunnen functioneren. Dat is liefde, warmte en acceptatie.
En ik weet niet hoe je engels is maar de Amerikaanse Amanda Baggs heeft dit heel mooi, indringend opgeschreven. The world i want to live in.
wil

14-03-2009 16:59

Beste Moeder,
Wat geef jij een mooie reactie!!
Iedereen heeft behoefte aan liefde, warmte en acceptatie.
Het wordt echt tijd dat een ieder respect heeft voor de medemens.
Iedereen is anders, zowel autisten als niet-autisten. Vrijwel iedereen heeft wel wat, zowel psychisch of lichamelijk.
Het zou zo fijn zijn als mensen elkaar accepteren en respecteren, warmte en geborgemheid gegeven.
Vriendelijke groeten
Wil, 55 jaar Asperger sinds een half jaar bekend.
Nadine1111

22-03-2009 09:21

Hoi Patricia, ik heb je verhaal gelezen. Ik leef erg met je mee, want ik maak nu ongeveer hetzelfde mee als jij. Op de vraag wat nu? Daar weet ik helaas ook geen antwoord op te geven. Daar zit ik zelf ook mee. Bij mij is een aantal jaren geleden PDD-NOS geconstateerd. Na die diagnose heb ik eigenlijk maar weinig hulp of begeleiding gehad of daar naar gezocht. Ik heb wel begeleiding van school gehad. Ik wordt vaak onslagen als ik werk. Nu ben ik pas ontslagen, ik werkte als inpakker (productiewerk). En dat ze me voor dat werk zelfs niet geschikt vonden, dat doet zeer. Nu ga ik me denk ik toch maar eens aanmelden bij het SARR (soort riagg voor mensen met autisme). Ik kan wel werken, maar er is altijd gezeik op mijn werk. Ook denk ik aan een WSW baan. Maar eer dat ik daarvoor in aanmerking kom dan heb ik waarschijnlijk wel weer een baantje gevonden. Hopelijk heb ik dan wel van mijn fouten geleerd. Maar ik haat het om elke keer weer ontslagen te worden en weer werkloos te zijn. Maar ja gelukkig wonen we in Nederland en kunnen autisten aan het werk in de WSW. Toch hoop ik dat ik het vol kan houden in een normale baan. Dan voel ik me meer waardevol.
Henk

17-04-2010 14:41

Hallo Pauline, met Henk. Ik herken veel in je geschiedenis.
Wie ben ik? Henk 48 jaar en woonachtig in Rotterdam, bij mij is vorig jaar door een psychiater de diagnose gesteld, dat ik een persoonlijkheid stoornis heb, door een vorm van autisme. Ik wacht nu nog op een gesprek met een specialist, SARR die voor de begeleiding gaat vast stellen, gelukkig zit, dat er nu aan te komen.
Ik heb geen behoefte om mijn levens verhaal op te hangen. Maar onlangs heeft het fonds voor Autisme een billboard campagne gestart, met de teksten “Coen is een kei in voetbal, maar sociaal staat ie buitenspel”, “Jasper geeft anderen goede tips, maar weet zichzelf soms geen raad” en “Iris weet het antwoord wel, maar durft het niet te geven”, Dit zijn herkenbare punten voor mij, maar ik ga niet aan zelf diagnose doen. Ik laat mij in alles helpen, want dat verwacht ik dit wel van de hulpverlening, de hulp verlening waar ik mijn hele leven al in zit.
Twee jaar geleden heeft een psychiater van het FARR mij rust toe gezegd in mijn leven.
Groetjes Henk

Ben hoogst waarschijnlijk autistisch, wat nu?

Starrats

Wil

wiske

Milou

Kay

Thea

een moeder

wil

Nadine1111

Henk