Nu ik dingen herken is er veel wat ik begrijp en wat ik ook kan accepteren maar er zijn ook dingen waarbij ik denk is dit nu onwil of asperger. Bijvoorbeeld, mijn partner zegt dat ie meteen naar z'n werk naar huis komt en vervolgens komt 2 uur later thuis. Het maakt mij niet uit dat hij later thuis of waar hij geweest is. Daar vertrouw ik hem in. Wat ik niet begrijp is dat hij niet iets laat weten, ik heb me zo vaak ongerust gemaakt.
Dat doe ik dus al jaren, niet met een om weg maar gewoon heel direct. Ik ga er geen discussie meer over aan, we kennen elkaar al 20 jaar dat heb ik opgegeven maar accepteren kan ik dit niet. Ik weet dat hij anders denkt over tijd en dat bepaalde dingen voor hem gewoon moeten, dat kan ik accepteren maar (ja, toch echt een maar) dit is dus 1 van de dingen die voor mij te lang door zijn gegaan.
dat vind ik dus nu zo moeilijk, door het onderzoek van ons kind viel er ineens zoveel op z'n plaats en begrijp ik mijn man beter, natuurlijk hij heeft de diagnose niet maar het is zo duidelijk en verklaard veel. Maar er zijn dingen en dan denk tja, ik bedoel waar ligt de grens. ik ken wel mensen met een vorm van autisme en ik zie het niet als een ziekte of iets engs. Het is gewoon anders en zie ook echt positieve dingen, ik ken niemand die zo optimistisch en respect heeft voor andere dan mijn partner. Maar steeds is er iets dat ik niet kan plaatsen, iets dat ik niet begrijp zoals het voorbeeld van niet laten weten dat je later komt. Daarom vraag ik me dus af waar ligt de grens.
Hoi madelief
Ik BEN een partner met asperger. Iets waar ik tot enkele jaren geleden nooit van had gehoord, totdat het bij ons kind werd vastgesteld. Mijn vrouw heeft hierop aangedrongen, en ikzelf had het altijd weggewuifd. Er was toch niets aan de hand? Langzaam maar zeker heb ik mij in de materie verdiept en tot de conclusie kwam dat ik ook de eigenschappen heb. Onze dochter neemt medicijnen om haar angsten en haar compulsieve gedrag te overwinnen, en om haar sociale vaardigheden te verbeteren. De psychiater waar zij in behandeling is heeft nu ook mij de diagnose gegeven, en ook mij de medicijnen voorgeschreven. De situatie in ons gezin is er met sprongen op vooruit gegaan (niet in de laatste plaats voor mijn vrouw) en ik ben blij dat ik de diagnose heb geaccepteerd. Hierdoor kan ik nu eindelijk bepaalde situaties herkennen en bewust mijn gedrag sturen. Acceptatie is de belangrijkste stap in dit proces, maar hoe soepel dit gaat is voor iedereen weer anders.
Succes gewenst met jullie situatie.
Hallo Hank, ik ben echt ontzettend blij met je reactie. Ik hou ontzettend veel van mijn man en hou me vast aan de leuke herinneringen die we samen hebben. Maar (ja, ben ik weer met maar) er is voor mij een grens bereikt en er moet echt iets veranderen. Ik moet dingen accepteren en duidelijk aangeven wat wel en niet kan, dat realiseer ik me. Ik ben zo moe geworden van het strijden en dingen niet voor elkaar krijgen dat ik niet eens in de gaten had dat ik het niet eens meer probeerde. Zelf kom ik al een paar jaar bij een psycholoog, mijn partner wilde niet mee naar de gesprekken en dat respecteerde ik. Ik wilde eerst ook niet dat hij meeging dus ik kon het me wel voorstellen. Tot ik mezelf heb oplaten nemen in het ziekenhuis, ik was doodop en kon niet meer wilde ook niet meer. De psycholoog heeft mijn partner 1x gesproken, ik was daar niet bij. Hij heeft me wel verteld dat hij het vermoedde had dat onze zoon en mijn partner het aspergersyndroom hebben. Bij onze zoon is er nu ook de diagnose. Wat ik moeilijk vind is om mijn man bijna te dwingen om hulp te zoeken, die hulp is voor mij. Mijn man ziet geen problemen maar ik ben er zonder dat ik het in de gaten oververmoeid door geraakt. Natuurlijk is dat niet het enige probleem, maar het is wel 1 van de problemen. Jouw verhaal geeft me moed om door te zetten en bij mijn partner aan te dringen dat er hulp moet komen ook al ziet hij zelf daar de noodzaak niet van in. Ik ben er namelijk echt van overtuigd dat als hij beseft dat hij asperger heeft, dat hij er ook rekening mee probeert te houden en als we er allebei rekening mee houden en het kunnen accepteren. Dan kunnen we ook weer genieten van elkaar.
Goed dat je het erkent van jezelf! Niet iedereen wil en kan dat.
Ik denk dat dat al het allergrootste verschil maakt. Jij wil er wat mee doen,maar er zijn er even zovelen die dat niet willen, “want het gaat toch goed?” en je kop in het zand steken is veel makkelijker dan erkennen waarom dingen niet zo lopen als dat zou moeten.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's