Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
madelief
ik heb een vraag aan volwassenen met asperger, maakt het voor jullie niet zouden weten dat jullie dit hadden?
Voor mij maakte het eigelijk weinig verschil. Ik wist allang dat er “iets” was. Maar autisme was toen nog helemaal niet bekend. Alleen adhd en dyslectie waren nog bekend op scholen.
Ik vond het alleen wel vervelend dat er pas iets meer duidelijkheid kwam op mijn 18e (nog geen diagnose maar wel meer duidelijkheid). Niemand had het me ooit verteld terwijl er daarvoor ook al vermoedens waren maar ik kwam er zelf achter toen ik in mijn dossier van de middelbare school keek wat ze aan de school waar ik toen op zat hadden doorgegeven. Ik had het liever eerder gehoord.
Wat wel goed was was dat het op de middelbare school niet bekend gemaakt was. Iedereen had wel wat geks zoals adhd of dyslectie op de school waar ik op zat. Veel ook autisme merk ik achteraf. Op dyslectie na werd er nooit over stoornissen gepraat. Als er bekend was dat je zoiets had was je pestvoer.
Groetjes Kay
(26 jaar met asperger)
Ik spreek namens mijn man.
Over het algemeen vindt hij het wel prettig, en hij zegt nu te begrijpen waarom hij bijv zo perfectionistsch is.
Als hij zich niet prettig voelt dan weet hij nu dat het niks met aanstellen te maken heeft..
Voordat hij het wist werd hij kwaad op zichzelf, en voelde zich down.
Voor hem, maar ook voor zijn gezin en familie is het een hele opluchting nu duidelijk is wat de achterliggende oorzaken van zijn gedrag zijn.
Daardoor kan er ook met meer begrip met mekaar omgegaan worden.
Soms heeft hij wel eens een dag dat het allemaal extra moeilijk is om het te weten, vlgs mij is dat gewoon een acceptatieproces.
logisch niemand wil een beperking, en dat blijft moeilijk.
Groetjes Wiske
Mijn moeder had vanaf mijn geboorte al door dat er iets “anders” was aan mij. Maar niemand geloofde haar. En op de middelbare school zijn er veel onderzoeken gedaan maar de uitslag werd nooit aan de leerlingen verteld.
Ik kan me herrinneren dat toen er voor het eerst met mij over gesproken werd dat het meteen heel negatief werd neergezet. Ze zeiden letterlijk dat ik moest accepteren dat ik “gehandicapt” was en ik dan begeleiding zou kijgen. Dat ik veel dingen nooit zou kunnen En bij handicap denken mensen ook meteen aan instellingen en zo. Dat had ik toen ook.
Bij autisme houdt dat in dat iemand nooit goed contact zou kunnen maken en weinig kan hebben. Zou jij dat kunnen accepteren?
Nu heb ik het wel geaccepteerd dat ik moeite blijf houden met sommige dingen maar ik ga mijn leven daar niet aan aanpassen. Dat ik “anders” ben kan ik ook prima accepteren maar ik zou het nooit als beperking accepteren. Als ik moeite met dingen heb moet ik daar zelf een oplossing voor verzinnen.
Misschien helpt het om het bij je pardner minder als een handicap te bestempelen, maar meer als gewoon anders. En vooral niet anders met hem omgaan als hij asperger zou hebben.
Ik denk als je partner er niets van wil weten, je hem ook als “gewoon” moet behandenen met daarbij het risico dat hij niet aan je vraag kan voldoen. Hij wil toch immers gewoon zijn?! Ik vind ook dat je hem daar best op mag wijzen.
Je partner veranderen kan je niet. Het enige wat je kan hopen is dat hij gaat inzien dat er mogelijk iets met hem aan de hand is en daar uiteindelijk iets mee gaat doen.
Maar, je hebt een vorm van autisme, dus je kan dit en dat niet, gaat er bij mij niet in. Althans niet dat dat vaak als vanzelfsprekend gezegd wordt.
even voor de duidelijkheid, ik zie mijn partner niet als gehandicapt. Wel zijn er dingen waardoor ik vastloop in onze relatie, toen mijn arts tegen mij vertelde dat hij het vermoedde had dat mijn partner en onze zoon asperger had was ik verbaast, ik ben over gaan lezen en onze zoon is onderzocht en heeft nu de diagnose. Mijn zoon zie ik ook niet als gehandicapt, wel vind ik het prettig om te weten waarmee ik hem kan helpen maar om bepaalde dingen gewoon te laten zoals ze zijn. Hij wil niet veel spelen bij andere mensen eerst vond ik dat erg nu niet meer het hoort gewoon bij hem. En het is nog steeds dezelfde vrolijke knul als voor dat hij die diagnose had. Ik ben er me nu van bewust dat er dingen zijn die ik anders uit moet leggen dan ik eerst deed, dat geeft meer rust en ook ben ik naar hem toe duidelijker met regels in huis. Maar dat gaf hij daarvoor zelf ook al aan, hij wil niet te veel keuzes dus ik geef ze nu ook niet meer.
Voor mij maakt het wel wat uit sinds ik het nu sinds een jaar weet.
Ik heb altijd al geweten dat ik anders was. Nu weet ik wat het is en kan het ook anderen vertellen waardoor alles komt.
Voor die tijd kreeg ik bijv. op mijn werk kritiek op kritiek. Nu ze het daar ook weten is het wel minder met het kritiek.
Ik kreeg zoveel kritiek in de laatste jaren dat ik er erg depressief van werd en een minderwaardigheidscomplex bevorderde. Ik wist niet meer wat ik moest doen om een ieder tevreden te stellen. Nam mij voor om zo vriendelijk mogelijk te zijn, alles voor anderen te doen. te “vliegen” voor ze en dan was het nog niet goed.
Maar het is nog wel zo dat niet iedereen er rekening mee houdt en dat je toch moet meedraaien, accepteren dat het niet anders is teruggezet te zijn naar mijn beginfunctie met eenzijdig simpel dataentrywerk, terwijl mijn opleidingsniveau HBO is. En ze verlangen/eisen dan dat je hieronder vrolijk blijft en niet mopper op het werk.
