Oh, maar daar hoef je je geen zorgen om te maken, Wiske. Ik kan heel goed, heel doordringend zeuren tot ik mijn zin heb en net zo lang bellen tot ze toegeven. En het ligt misschien ook en beetje aan waar je woont hoe druk het bij die instanties is.
Ik moet wel heel eerlijk zeggen dat ik een paar van de problemen gelezen hebben waarwee ouders met hun kinderen te kampen hebben gehad; machtsstrijd, niet mee kunnen redeneren, dus niet dingen kunnen uitleggen, agressie, kinderen onhandlbaar en niet te bereiken.. etc.
Daar heb ik met mijn zoon helemaal geen last van; Hij is rustig, gehoorzaam, intelligent… alleen erg afwezig en dan totaal gefocust op wat hij doet. Dan is hij moeilijk te bereiken en moet je hem even aanraken om zijn aandacht te krijgen. En dan zie je aan zijn ogen dat hij ‘van ver’ moet komen.
Als hij iets wil doen, dan moet dat ook eerst af voor hij verder kan; bijvorbeeld; hij merkt dat zijn veter los is, terwijl wij even willen bidden… moet eerst die veter vast, dat kan niet wachten tot na het gebed.
Vooral vreemden kijkt hij niet of nauwelijks aan, mensen die hij goed kent wel meer.
Als hij wat wil vertellen is het vaak een onsamenhangend verhaal; het meeste vertelt hij in zijn hoofd, maar dat komt er niet uit.
Hij wil niet gekust worden, zelfs niet door mij, zijn moeder en dat al vanaf heel jong.
Alleen mijn oude oma van 84 mag hem een kusje geven, omdat ik hem heb uitgelegd dat zulke oude mensen altijd kussen en niet snappen dat je geen kusje wilt.
Hij uit zich aan de ene kant niet makkelijk; komt nooit naar mij toe voor hulp als hij een probleem (ongelukje in zijn broek of snee in zijn vinger) heeft, maar kan wel ontzettend lachen als er iets grappigs op TV komt, of boos roepen naar zijn oudere broer als die hem weer eens plaagt. Het is overigens een vrolijk kind.
Hij uit niet snel liefde voor mensen, maar kan wel ineens een briefje voor me schrijven dat hij van me houdt, of een briefje naar mijn ouders dat hij ‘niet kan wachten om te komen logeren’.
Hij snapt in principe snel dingen, maar heeft in het verkeer, of tijdens de vakantie als we een kampvuur aanleggen, absoluut geen gevoel van oorzaak en gevolg. Dus kijkt ook niet goed uit. Ik laat hem dan ook niet alleen naar school fietsen.
Hij kan wel stiekeme dingen doen, door bijvoorbeeld de nintendo DS mee naar bed te nemen en tot savonds laat te DSsen…. Maar als je hem erop aanspreekt schaamt hij zich wel heel erg dat hij dat fout gedaan heeft en als je hem dan onderwijst over liegen, snapt hij het wel. En hij denkt soms ook dat dingen erg fout zijn, terwijl ik het helemaal niet erg vindt. Misplaatste schaamte dus.
Aan de andere kant; als een leraar op school een beetje tegen hem uitvalt, lijkt hem dat niet of nauwelijks te raken. Tijdens de 10-minuten gesprekken krijg ik veel de vraag ‘of hij het allemaal wel leuk vindt’, omdat ze geen peil op hem kunnen trekken. (is ook moeilijk in een klas van 30 kids natuurlijk)
Hij leest in de stad plaatjes met moeilijke teksten haast foutloos, sudoku's vult hij rap in en rekenen kan hij in mijn ogen ook best goed, maar zijn hele rapport is alleen maar V (voldoende) en voor meedoen met de klas en houding M (matig).
Hij schudt met zijn hoofd, begeleid door een neurieën om in slaap te komen.
Als zijn vriendje valt zegt hij steeds: ‘Hier, je fruit! Die had je laten vallen’. Of hij dan niet begrijpt dat dat vriendje even helemaal geen interesse heeft in dat fruit???
Allemaal dingen die ik met nog wat dingen heb opgeteld en die me doen afvragen; is dit nou wel normaal gedrag voor een jongen van 8,5?
Op zich vang ik het allemaal goed op (krijg dat zelfs van andere ouders te horen, dus dat is leuk), maarja, hij blijft geen 8,5 en als hij straks 16 is en echt problemen zou krijgen, dan wil ik weten of dat misschien ergens aan te wijten is buiten de puberteit om.
Als Joël mensen beter leert kennen opent hij zich overigens wel meer en meer en kijkt mensen ook meer aan.
En gek genoeg doen veranderingen hem niet veel; dit jaar heeft hij 4 verschillende leraren gehad en nog blijft zijn rapport V gemiddeld. En veranderen van slaapkamers dit jaar vond hij alleen maar geweldig, omdat hij een grote nieuwe kamer kreeg. Later nog de muren en gordijnen veranderd en wat kasten veranderd en mijn woonkamer verander ik ook vaak; doet hem niets.
Van huis weg op vakantie vindt-ie leuk, logeren zonder ons bij mijn ouders (helaas niet zonder zijn broer, dat was nóg leuker geweest), vindt-ie geweldig.
Kleine kindjes vindt-ie stom en als ze hem uitschelden raakt hij daar wel een beetje van overstuur. (pruillipje, natte oogjes). Alsof hij niet snapt dat een 2-jarige zelf niet weet wat-ie zegt.
Ik zit er als moeder natuurlijk bovenop; Ik wist in groep 2 al dat mijn oudste (nu 12,5) dyslexie had, heeft de school tot groep 5 gekost om dat ook in te zien. Ik wist in groep 2 van de zoon waar dit verhaal op slaat al dat hij kleurenblind was; had de juf ‘nog nooit wat van gemerkt’… GGD en later de oogarts getest; klassiek kleurenblindheid.
Vandaar dat ik ook nu denk dat er misschien wat meer aan de hand is dan dat het alleen een stil water is. Al is hij natuurlijk nog maar pas 8.
Nou, het is nogal een verhaal geworden zie ik, het kan haast in boekvorm uitgegeven worden, niet?
bedankt in elk geval voor de aandacht.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
