Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
wiske
Op de site van de NVA of BALANS staat wel veel informatie.
Mijn kind is ook welopgevoed, maar heeft teveel last van zijn beperkingen, en nog meer last van mensen die dat niet begrijpen.
Groet Wiske
Ja ik snap ook nooit hoe mensen zo kortzichtig kunnen zijn. En je wordt het als moeder misschien soms ook beu om wéér uit te moeten leggen dat…..
Met dat ‘welopgevoed’ bedoelde ik ook niet dat alleen mijn kinderen dat zijn hoor (Valt in praktijk ook reuze tegen ook nog). Het was gewoon iets dat iemand deze vakantie zei. Maar ik wilde aangeven dat ik dat probleem van ‘goede raad’, wat jij hebt gehad, zelf nooit heb ondervonden.
Tenminste niet over een groot ‘probleem’ als een stoornis ofzo.
Bedankt voor de vrwijzingen naar die sites. Ik zal daar eens neuzen; wil toch een béétje goed beslagen ten ijs komen maandag.
Bij PDD-nos heb ik wel dingen gelezen die ik herkende, maar ook dingen die ik helemáál niet herkende. Best moeilijk hoor, om een duidelijk beeld van je eigen kind te scheppen als het op commando zo ineens moet.
Nou, ik heb liever te maken met een moeder die voor haar kinderen vecht dan iemand die het allemaal maar lastig vindt en alles van de kids teveel vindt. Ik ken namelijk zulke ouders en daar raak je soms gefrustreerd van, dat je wil zeggen; kom toch eens op voor je eigen vlees en bloed!
En ik had ook niet over mijn kinderen moeten opscheppen. (maarja… tis moeilijk bescheiden te blijven…. wanneer je…. juist hihi) Doe ik soms onbewust en lees achteraf; oh… dat klonk wel heel erg patserig.
Was in elk geval niet zo bedoeld. 
Nou, die van mij hoeven er eigenlijk niet zo heel hard voor te werken; ze doen gewoon wat ze doen en ik heb geluk dat ikzelf misschien wel merk dat mijn jongste ‘iets heeft’, maar dat de rest het niet zo heel erg opvalt.
De stoornis of aandoening die ik bij mijn jongste vermoed is ook niet iets dat problemen veroorzaakt. (nog niet tenminste).
Dus het is niet zo heel knap van onze boys dat ze zo lief zijn en ik ben wel een hele strenge moeder; stoornis of niet; ik duld geen nonsens en geen grote mond.
Daarom is het des te knapper van kinderen die wél echt moeite hebben met hun omgang dat die toch door anderen als ‘lief kind’ bestempeld worden.
Ik denk overigens wel dat het makkelijker is voor ouders die zelf nogal sterk zijn dan voor ouders die minder sterk zijn om om te gaan met kinderen met een handicap. Dus ook een pluim aan de ouders natuurlijk.
Even terug naar de sites die net zijn aanbevolen; ik heb ook even gelezen bij asperger… en herken daar ook heel veel in. Alleen staat wel bij heel veel van die aandoeningen ‘agressie’, of ‘angstig, onzeker gedrag’. Tja en dat herken ik écht niet bij mijn jongste. Hij is juist heel rustig en op zijn manier relaxt, al wiegt hij wel van been op been als hij iets enthousiast wil vertellen, of, zoals zonet, bij de lego staat in de Blokker en iets uit mag kiezen.
Maar ik heb zelf dan meer het gevoel dat hij zijn opgebouwde positieve adrenaline er even uit moet ‘dansen’.
En dat zijn verhaal er hakkelend uit komt heeft meer te maken met 1001 gedachten sorteren en op een rijtje zetten terwijl hij 1 of 2 zinnen wil zeggen.
die laastste zin herken ik wel denk ik.
ik weet altijd pressies wat ik wil zeggen.maar het komt er niet zo uit hoe ik het wil.
daarom moet ik wat langer nadenken over hoe ik het moet zeggen.
mensen merken er lang niet altijd wat van. maar ik wel.
als kind was ik ook hele lief en rustig. had allleen vaak gene overzicht.
als ik bijvoorbeeld aan het knutselen was en alles lag op tafel(kleurpotloden, stoften, lijm, papieren) en me moeder zei ‘'gaby ga je opruimen, ik wil zo de tafeldekken’' dan bleef ik doorgaan. na 3 keer vragen werd me ma boos. en pakte ik de prullenbak en schoof alles met me armen in de prullebak. dan was het opgeruimd. achteraf had ik totaal geen overzicht over het waar te beginnen met opruimen. mijn moeder wist dat er''iets'' aan de hand was maar het lag altijd aan me moeder.
ben nu 22 jaar en mensen beginnen te twijfelen aan mijn autisme.
ikzelf niet maar mijn ouders en de huisarts zijn enorm aan het tweifelen.
ik heb mezelf heel veel dingen aangeleerd om vanalles aan te pakken.
groetjes gaby(22 jaar pdd-nos)
En waarom twijfelen mensen? Omdat volwassenen hun gedrag meer in de hand kunnen houden dan kinderen. Dan lijkt het ‘over’ te zijn, maar dat is het natuurlijk niet.
Ik ben overigens naar de huisarts geweest. Goed gesprek geweest.
Hij stelde wel vragen om te zien of ik zélf op dit ‘idee’ ben gekomen, of dat ik me door anderen wat heb laten aanpraten. Maar ik heb goed duidelijk kunnen maken dat ik de eerste ben die alles ontdekt heeft en dat er nu pas wat mensen in mijn naaste omgeving ook beginnen te zien dat er iets aan hem is. En dat ik éérst vermoedens had en daarna pas wat op internet ben gaan zoeken in de afgelopen 2 weekjes. Dat vond hij wel belangrijk te weten. (dat ik dus niet zo'n hyperpaniek moeder ben die zich vanalles laat aanpraten, terwijl er niks aan de hand is)
Hij stelde mijn zoon zelf ook wat vragen en (gelukkig) keek die hem weinig tot niet aan. Was natuurlijk een flater geweest als hij die man ineens wél de hele tijd aankeek.
Het zou trouwens ook kunnen zijn dat er misschien iets van hoogbegaafdheid mee te maken heeft. Dat komt in onze familie ook voor, al is dat nooit officieel getest. Maar mijn broer bijvoorbeeld studeerde voor een tentamen van het gymnasium, terwijl hij ook een strip las, op zijn gitaar meespeelde met een liedje van de radio en tegelijkertijd een computerprogramma aan het ontwerpen was op zijn pc. En dan had hij nog een 9, weet je wel?
Mijn neefje is waarschijnlijk ook hoogbegaafd, maar mijn zus wil hem niet laten testen, omdat ze denkt dat hij de stress van het testen niet aan kan; het is een heel druk, gespannen kind.
Die van mij is meer relaxt. En als alles allemaal zo lang gaat duren als ik al om me heen heb gehoord, dan zal er ook geen stress van komen.
Maar als ik intakegesprek krijg bij het GGZ, waar ik naartoe gestuurd ben, dan zal ik gewoon al deze gedachten op tafel leggen. Wie weet wat eruit komt.
