Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
marina
Helaas is het met onze zoon van 35, die autisme heeft, dit weekeinde helemaal mis gegaan. Al anderhalve week hadden we nauwelijks contakt met hem als we hem belden of als hij ons belde. Als ik er wat over zei, zei hij dat er niets was. In het weekeinde belde hij ons plots op met onrealistische verhalen en zei bang te zijn dat hij gedood zou worden. Het is niet de eeste keer dat hij de wereld niet meer aan kan. Maar nu schrokken we dubbel zo hart omdat hij zo nog nooit geweest is. De eerste keer, dat is nu denk ik een jaar of zeven geleden, ging het op z'n werk helemaal mis. Hij is toen vanuit het werk behandeld. UIteindelijk werd hij toch ontslagen, moest nieuw werk zoeken en hij bleef (te vaak) op het randje lopen van de grote put. Al die tijd heb ik hem bijgestaan, heb gesmeekt dat hij nogmaals hulp moest gaan zoeken en eindelijk (zo'n vier jaar later pas) is hij zo ver gekomen nadat ik hem een adres gegeven had en heel vaak gezegd had: doe het nu! Hij kan zelf erg moeilijk tot stappen komen als het echt nodig is. Wel willen, maar ergens toch niet kunnen.Toen moest hij voor zijn werk verhuizen. Hij vond het vreselijk maar heeft de stap uiteindelijk toch gezet. Bij de hulpverlening kon hij niet blijven, dat werd te ver weg. In de plaats daar voor is hij in zijn nieuwe woonplaats bij de g.g.z.uit gaan zoeken waar zijn anders zijn vandaan kwam. (vanaf een half jaar na zijn geboorte wist ik al dat hij anders was, maar we hebben nooit boven water kunnen krijgen dat hij autisme heeft) Uiteindelijk kwam er klassiek autisme uit. Hij was er heel erg van streek van, al wist hij al dat zo iets er uit zou komen. Hij durfde zijnn rapport niet te lezen, wat hij uiteindelijk dan toch gedaan heeft. Als hulp boden ze hem al voor de uitslag er was groepsavonden aan. De eerste groepsavonden waren op algemene zaken gericht, zoals de beperkingen, hoe ga ik er mee om enz. en hij ontmoette er lotgenoten.Maar ik merkte dat dat niet genoeg was! Hij probeerde de schade te beperken door steeds vaker te gaan sporten en even leek het wel beter te gaan, maar ik had steeds het gevoel dat dat niet echt zo was. Dat hij eigenlijk persoonlijke hulp veel harder nodig had. Maar daar was geen geld voor zeiden ze. Ze konden hem alleen groepsavonden bieden. Nu hebben we dit weekeinde de huisartsenpost in moeten schakelen omdat we ons dood ongerust maakten om de ontwikkelingen. Die hebben hem gebeld en hij moest er naar toe. Hij heeft wat pilletjes gekregen om rustig te worden en zondagavond zei hij dat hij er blij mee was dat hij wat rustiger was. Vandaag heb ik de g.g.z. gebeld en die weten nu hoe het werkelijk in elkaar steekt. Ik ben nu al zo lang voor onze zoon aan het vechten omdat ik zie dat hij nooit goed is, dat ik nu bijna niet meer kan. Ik ben op. Eigenlijk is de werkelijkheid dat hij best op zich zelf kan staan ( hij woont vanaf 1999 al zelfstandig) maar heel veel handreikingen nodig blijft hebben, op sociaal vlak b.v., het huishouden, met zijn onhandigheid om dingen aan te pakken, hem te helpen niet van een mug een olifant te maken enz. enz. Het is absoluut niet zo dat ik hem achterna ben blijven rennen. Ik help pas als het niet anders kan.
