Mijn zoon van 19 jaar heeft de diagnose PDD NOS en heeft depressieve klachten. Hij is hiervoor nu in behandeling en ze gaan kijken naar de juiste medicijnen.
Hij heeft een fulltime baan. Op zich gaat het goed. Ik las in een andere discussie iets over het niet uit bed kunnen komen; dit was bij hem ook het geval. Nu hij werkt ziet hij wel in dat hij daar verantwoordelijkheden heeft en gaat altijd op tijd de deur uit. Het is een baantje (horeca) voornamelijk avonddienst en komt halverwege de nacht pas thuis. Ook niet echt handig voor iemand die al neigt naar depressiviteit, maar goed voorlopig wordt hij wel geprikkeld door zijn werk, iets wat school niet meer kon.
Als hij echter geen reden heeft om op te staan is hij niet te motiveren om op te staan.
Nu heb ik een tijdje geleden contact gehad met een hulpverlener van school en zij vroeg zich af of het toch niet handiger is om te zorgen dat hij toch (al is het maar voor een gedeelte) een WA jong uitkering kreeg. Omdat een fulltime baan hem waarschijnlijk toch te zwaar gaat worden door overprikkeling.
Volgens mij is het juist niet handig omdat hij door zijn werk momenteel toch wat positiever lijkt (wat ik al eerder schreef, op de dagen dat hij niet werkt is er geen land met hem te bezeilen) en ik ben bang dat als hij minder gaat werken en een WA jong uitkering gaat aanvragen, hij verder wegzakt in de depressie. Of steek ik nu mijn kop in het zand?
Aan de andere kant opent het misschien wel eerder deuren binnen de hulpverlening, als hij deze wel aanvraagt mocht het fout gaan met zijn werk. Ik weet ook niet hoelang een rapport met de diagnose, geldig is. Zijn rapport is nu een jaar of 5 geleden gemaakt.
Heeft iemand hier ervaring mee. Ik ben absoluut geen voorstander van een uitkering, werk zelf fulltime maar in zijn situatie weet ik niet wat verstandig is.