Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Pma
Hoi Poppenjans,
Ik lees altijd dit prikbord en schrijf bij tijd en wijle ook. En er is een stukje waar ik op wil reageren, omdat het herkenbaar is , maar ook omdat ik er nu mee leer omgaan en het beter begrijp. Ik heb even een lange inleiding nodig om het uit te leggen.
Het is dit stukje wat je schrijft: “En dan nog je eigen gevoel erbij, je voelt je schuldig, machteloos, verdrietig noem maar op. Dus nu heb ik thuis wel lekker de tijd met de jongste, waar ik me dan soms weer schuldig om voel maar ze heeft het zo verdient.”
Mijn derde zoon (heb vier kinderen) is 19 jaar. En heeft autisme, Gilles de La Tourette en is verstandelijk beperkt. Zijn gedrag was wel heel anders, niet agressief, juist heel lief, maar natuurlijk pas je je hele leven aan hem aan. Hij heeft heel veel geleerd en ook lezen en schrijven en ZMLK onderwijs gehad. Vanaf zijn 15, 16 ,17 e jaar is het heel erg moeilijk geworden, Hij werd overvraagd eigenlijk, hij kón heel veel, zelfstandig naa school fietsen en zo, maar het is veel teveel geworden en hij raakte helemaal in de war. En begon weg te lopen. En sprong in sloten en deed allemaal dingen die hij nooit had gedaan. Sommigen zeggen, hij was psychotisch , anderen zeggen deze verwarring komt voor bij overvraagde autisten.
In elk geval werd het totaal onverantwoord hem thuis te laten wonen. Hij is in crisis uit huis gegaan naar een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking en psychiatrische problematiek. Dat is het meest erge wat je kunt overkomen denk ik, je zoon waar je jaren voor hebt gezorgd dit aandoen. In elk geval is hij nu overgeplaatst naar een andere instelling in een observatiegroep en wie zal het geloven, het gaat zoveel beter met hem. En hij komt nu in de weekenden thuis alleen een paar uur, want het kan niet zo zijn dat hij heel lang blijft nog, want ik ben nog bang dat het fout kan gaan, bijvoorbeeld weglopen. Ik heb zoveel meegemaakt met hem dat ik niet weet of ik het kan. Want er is een omslag geweest, hij luisterde niet meer naar me en ging er alleen op uit en dat was heel onverantwoord en gevaarlijk, omdat hij zo kwetsbaar is. In elk geval als hij thuiskomt dan voelt hij mijn pijn en verdriet , ook al probeer ik dat helemaal niet te laten merken en voelt hij ook dat ik me zo schuldig voel. En dan zegt hij: ik wil hier blijven en is erg verdrietig. En mijn hart breekt. Maar bij zijn vader heeft hij dat niet. Ik kreeg dus de indruk dat hij heel ongelukkig daar moet zijn en had het liefst gewild dat hij weer thuis kwam. Maar het kan gewoon niet. Ik zie hem drie keer in de week en ik zie hoe hij zich thuis voelt daar, vrolijk is en zingt en danst. En het is dus eigenlijk beter voor hem daar. Ik kan hem niet meer bieden wat hij nodig heeft. En ik denk dus dat het heel erg de interactie is van je eigen schuldgevoel waar je zoon op reageert. Vraag maar aan zijn juf of hij het heel ,moeilijk heeft op het MKD gedurende de dag. Misschien vindt hij het best wel ok daar. Het is vaak gedrag wat ze bij jou doen (bij mij dus) omdat hij merkt dat het een reactie oproept. Misschien heb ik het niet goed uitgelegd. Maar als moeder is het best moeilijk de emotie te verbergen omdat het zo diep zit en de band zo groot is. En dat hebben ze door. Hoe minder schuldig ik me voel, hoe beter hij gaat . Nu heb je een zoontje met een heel andere diagnose en waarschijnlijk ook intelligentie. Maar misschien lukt het je je schuldgevoel van je af te zetten, want je doet het natuurlijk hartstikke goed en je neemt de best mogelijke besluiten voor je kind. Als hij voelt dat jij het echt ok vindt en overtuigd, zonder schuldgevoel hem daar aflevert en daar ophaalt, zou dat best misschien een verschil kunnen maken. Ik heb ook gemerkt dat als ik mijn zoon zielig vindt dat dit ingewikkelder uitpakt voor hem dan dat ik minder emoties daarover heb. Want dan wordt het juist voor hem onveilig. Verder is dit wel een persoonlijk verhaal, waar ik het natuurlijk nog steeds moeilijk mee heb, en vraag ik me af of mensen zich hierin herkennen. In elk geval wens ik je veel sterkte, ik weet dat jouw zoontje zal wennen en op het MKD zich goed gaat voelen zodra het vertrouwd wordt en veilig door de vaste mensen, ritme en structuur.
