Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Dochter 15 jaar weet.nog van niets
Al ruim 4 jaar zijn wij gescheiden. De kinderen zijn om de week een volle week bij papa of mama.Bij onze dochter van 15 jaar is ca een jaar geleden een lichte vorm van autisme geconstateerd na testen en onderzoeken. Dit pad zijn we ingegaan op aandringen van mij bij mijn ex. Ik zag mijn dochter namelijk worstelen met allerlei dingen. Vooral het communiceren naar volwassenen. Ik herken het… ik ben nooit getest geweest. Maar heb tegen dezelfde dingen aangebotst vroeger. Ik ben er ook gekomen maar liep tegen veel dingen aan. Ik wil haar hier mee helpen.
Mijn exvrouw ziet de noodzaak niet.
We zijn nu een jaar verder na de uitslag maar ze wilt het mn dochter niet vertellen, want pubertijd.. onzekerheid… enz.
Het is voor mijn dochter ook een groot verschil bij wie ze is… bij mama hoeft ze niets te doen of te regelen, zelfs dr boeken voor school worden ingepakt. Wordt dagelijks voor de school afgezet met de auto. Kleding ligt automatisch in haar kast, kamer hoeft ze zelf niet op te ruimen, alle voorkomende problemen worden voor haar neus weggemaaid. Bij mij moet ze deze dingen allemaal wel. Voorbereiden op de grote, soms boze wereld die er aan komt. We liggen dus zeker niet op 1 lijn. Dit wringt nu steeds meer. Ik dring nu steeds meer aan om het te vertellen zodat we aan haar kunnen helpen. Mijn ex zal het echt allemaal goed bedoelen en het is misschien haar manier van helpen. Maar hier botsen we nu wel heel erg. Weerbaarheid is zo belangrijk heb ik zelf vroeger gemerkt. Ik heb zelf een weg gevonden. Humor en gek doen was voor mij een manier om de wegen te bewandelen. Zo hoefde ik vaak niet te communiceren. Ik was de clown. Ik zie de creativiteit hierin ook terug bij m'n dochter. Allerlei manieren vinden om alle communicatie uit de weg te gaan. Haar vrienden en vriendinnen zijn bij voorkeur een paar jaar jonger. En die spant ze dan soms voor haar karretje om iets geregeld te krijgen. Nog steeds ben ik met regelmaat nog conflict vermijdend en veel aan het pleasen om lastige dingen te voorkomen. Vaak onbewust en vaak achteraf een oja momentje. Een soort way of life zeg maar. Ik wil niet dat ze dit ook op deze manier moet doormaken maar wil hulp krijgen , want die is er tegenwoordig genoeg. Handvaten voor ons en voor haar om haar te laten groeien naar een straks zekere sterke vrouw die met autisme om kan gaan.
Sta ik hier alleen in of zijn mensen die hier anders over denken? Ik hoor het graag. Groeten Patrick
