wanneer begonnen bij jullie de 'problemen'?

marco den Haan

05-06-2008 11:42

Hoi Mama van 4,
Bij ons is alles begonnen bij de peuterspeelzaal. Hij ( onze zoon)wilde niet meedoen met wilde spelletjes of dansen , en was veelvuldig allen aan het tekenen .
na een verwijzing van de huisarts eerst naar de RIAGG( in de tussentijd wel de commentaren van het niet kunnen opvoeden) waar op 3 jarige leeftijd eerst PDD-NOS werd gecontateerd, maar er werd ook al gesproken van Asperger.
Met 4 jaar is Matthijs naar de reguliere basisschool gegaan, waar het een ware hel was voor hem. door zijn aparte gedrag werd hij voor sommige kinderen een makkelijke prooi voor pesterijtjes, waardoor M. boos om zich heen ging slaan met een schep en dit werd wel gezien door de juf. Wij hebben meerdere gesprekken gehad op school, maarwerden niet serieus genomen . Pas na het constateren van Asperger bij het Triversum en de hulp van de psycholoog van het Triversum is er
besloten om naar het speciaal onderwijs uit te wijken. Na een eerste jaar van het
opheffen van blokkades ( door de pesterijen etc) is M. er alleen maar op vooruit gegaan.
Als alles goed is mag hij komend jaar naar de bovenbouw (hij is 9.5) . Wij maken nu geen gebruik meer van enige vorm van hulpverlening, maar mocht het nodig zijn
zijn er diverse mogelijkheden .
Groeten van Marco, vader van Matthijs ( Asperger ,9.5 jaar
Esther

10-06-2008 20:44

Hallo,
Ik zelf heb ook eigenlijk altijd al ‘eigenaardigheden’ gehad. Toen ik nog zeer jong was, en ik ging slapen, moest er bijvoorbeeld altijd zo'n ding aanstaan waar muziek uit kwam. En als t af was, moest t dan meteen weer aan. en dat een paar uur lang, zodat mam uiteindelijk maar een cassettebandje opgenomen had, helemaal vol met dat muziekje. En tegen de tijd dat het bandje af was, sliep ik meestal dan ook wel (eindelijk).
Ander voorbeeld is dat ik, als er gepoetst was, alles weer terug op zijn moest zetten. En dan op de cm precies, inclusief de 30 beestjes die ik bij de tandarts bij elkaar gespaard had.
Dit zijn dan wel allemaal ‘kleine’ dingen, waar ik nu ook wel om kan lachen. Op school kreeg ik echter de grooste problemen. Ik had nooit echte vrienden, en als ik ze dacht te hebben, dan was het nooit voor lang. Op den duur (middelbare school) was het zelfs zo dat er niemand met mij samen wilde werken). Ook kwam ik er rond die tijd achter, via mijn mentor, dat mensen in de wandelgangen het over mij hadden als ‘die rare’. niet fijn om te horen natuurlijk. Uiteindelijk op mijn 17e naar het RIAGG gegaan, en hier kreeg ik te horen dat ik Asperger heb, in een zeer lichte vorm. Dit was aan de ene kant toch wel schrikken voor mij, maar was ook een hele opluchting. Ik wist immers nu dat ik eigenlijk niets aan alle problemen kon doen…
Sindsdien ben ik gelukkig ontzettend veranderd. Ik ben nu 20 en zit nu op het HBO. Ik verbaas mij sinds de diagnose nog regelmatig over de dingen die ik nu doe, en vroeger echt niet gedaan zou hebben (bijvoorbeeld een dankwoord uitspreken op de diploma-uitreiking voor heel veel mensen of les geven voor een klas met medestudenten.) Ik kan nu eindelijk, na al die jaren, ook zeggen dat ik vrienden heb. Het valt zelfs nog nauwelijks op dat ik ‘anders’ ben.
Ik wil dus eigenlijk maar zeggen, voor anderen die ook autistisch zijn of voor ouders: als je er mee om leert gaan, wordt het leven zoveel makkelijker. Dit kan misschien alleen even duren, en ik weet ook niet of dat dit opgaat voor ergere vormen.
groetjes
Esther
Michelle

10-07-2024 17:30

Wat merkte je bij je jongste bij zes maanden?

wanneer begonnen bij jullie de 'problemen'?

marco den Haan

Esther

Michelle