partners van een Asperger

Dorien

05-02-2009 13:20

Beste…
ik heb nu bijna 5 jaar een relatie met T. we wonen 3 jaar samen. Nu er wat structurele problemen naar boven komen en ik er niet meer uit kom heb ik met zijn moeder gesproken. Ik wist dat hij een vorm van autisme had en contact-gestoord' ik hoor nu voor het eerst dat dit een naam heeft. Ik heb al aardig wat info gelezen en veel van dat beschrijft zijn karakter, zijn ‘zijn’ . Het probleem nu is dat de verhouding in onze relatie scheef ligt, ik ben meer een moeder dan een vriendin en dat breekt me op. Het is mij in ieder geval duidelijk geworden in de laatste maanden dat het uiten/opvallen van de symptomen zeker gerelateerd zijn aan hoe hij in zijn vel zit. Gaat het wat beter en zit het allemaal een beetje mee in het leven dan merk je er niet zo veel van, zodra er wat dingetjes tegen zitten ga je als partner merken dat ze zich gaan terugtrekken in alle manieren mogelijk (alleen willen zijn, niet praten,niets doen in huishouden of werk) hij trekt zich op alle vlakken terug. Het vervelende is alleen is dat ik nu zal moeten ontdekken of het 1 het gevolg is van het ander of juist andersom.
Groetjes
annie

05-02-2009 18:39

Hallo Dorien,
Wat bedoel je met het ‘1 gevolg is van het ander of juist andersom?’
Bedoel je of je niet weet of zijn auti-gedrag een gevolg is van problemen?
Of problemen eerder het gevolg is van zijn gedrag.
Wel ik denk het tweede. Absoluut!!!!!!!!
Met dit syndroom wordt je geboren, dus als je je problemen uitschakelt, (dewelke ook) ;toch zal dit gedrag altijd de kop op steken.
I
groetjes
Veronique

10-02-2009 01:44

Hallo dames!
Allemaal bedankt voor jullie bijdrage aan dit topic! Ik haal er een aantal bekende dingen uit. Ik merk uitstelgedrag bij mijn vriend (vriendschap met warme gevoelens), hij belt minder en op die manier kan hij het gesprek uitstellen. Ik ben hardnekkig en kom er toch weer op terug, want zonder dit gesprek weet ik niet waar ik aan toe ben en niet alleen ik, maar ook de andere man heeft er pijn van. Ik zal zodra het gesprek plaatsvindt duidelijk maken dat ik van hem houd waarna ik het gesprek begin en na afloop zal ik hem nog eens laten merken (knuffelen) dat ik het accepteer en nog steeds van hem houd. Hij is afstandelijk in het knuffelen, maar ik weet dat hij het toch graag wil. Want als ik het eens een keer niet doe, dan komt er op onzekere wijze een uitnodigende arm op mijn rug.
Hoe lang duurde het bij jullie eer er een normaal lichamelijk contact was?
Groetjes,
Veronique
annie

10-02-2009 14:39

Hoi Veronique,
Ik wens je vooral veel sterkte in je gesprek met hem.
Maar het feit dat hij het gesprek maar al te graag uitstelt is , denk ik eerder niet door het onderwerp , maar eerder door het feit dat hij je niet zal begrijpen.
Ik vond het heel raar toen ik met mijn man over gevoelens en emoties praatte dat hij me vele keren niet begreep. (nu hij de diagnose kent, zegt hij het ook wanneer hij me niet begrijpt).
Vroeger kon hij emotionele onderwerpen ontwijken door logische verklaringen.
Nu weet ik wel beter.
Als ik je een tip mag geven, maak je zinnen niet te lang en te ingewikkeld.
Allemaal uitspuwen wat op je lever ligt zal verkeert aflopen meis, want dan ben je hem allang weer kwijt!
Mijn man accepteert wat hij heeft maar zijn logica blijft dat ik problemen heb met ‘hem ’ en niet omgekeerd.
Ik besef heel goed dat ik in mijn relatie VEEL meer zal moeten accepteren en incasseren dan dat ik affectie, begrip en aandacht zal krijgen.
Overdenk je heel goed meis, wat je doet! Blijf niet in deze relatie uit schuldgevoel of medeleven! Want altijd zul je er alleen voor staan. En als je je vriend uitlegt waarom je niet verder met hem kan gaan , wel hij zal het begrijpen en hij zal ook niet boos zijn op jou. Hij zal je zelfs niet missen, hij zal zich gewoon herorganiseren.
Vele groetjes
Veronique

13-02-2009 07:28

Hoi Annie,
Dank je wel voor je reacties!
De boel is even aan het bezinken. Ik kom nog op je posting terug!
Groetjes,
Veronique
Veronique

14-02-2009 20:11

Hallo,
Het gesprek moet een paar maanden gaan opschuiven helaas. Mijn vriend heeft net zijn beste vriend op aparte wijze verloren. Het is nog allemaal zo onwerkelijk voor hem. Ik kan hem nu niet belasten met dat gesprek en hem confronteren met zijn autisme. Ik kan alleen maar zeggen dat ik van hem houd en hem steunen.
Groetjes,
Veronique
annie

16-02-2009 18:14

hoi Veronique,
ik vind het heel erg van zijn vriend. 't Is dan inderdaad beter dat je een tijdje wacht met dit gesprek te voeren.
Veel sterkte, grtjs
Romée

09-04-2009 13:05

Hallo allemaal,
Ik ben nieuw hier en heb ook het vermoeden dat mijn man asperger sindroom heeft. Wij zijn nu bijna 12 jaar bij elkaar en eigenlijk sinds onze oudste dochter geboren is (7 jaar geleden) merk ik dat we continu problemen hebben in communicatie, affectie, boosheid, afstandelijkheid, onbegrip etc. Ik herken echt alles in jullie verhalen en eigenlijk hoop ik dat hij het heeft want dan kan ik op een andere manier met hem om gaan. We zijn ook ruim 5 jaar in terapie geweest en eerlijk gezegd nog steeds bij af….Ik heb begrepen dat conventionele tharapie niet zal helpen omdat die benadrukt jezelf in een ander te verplaatsen, en dat kan hij juist niet.
Er valt een last van mijn schouders als ik maar weet dat hij het zeker heeft, ik twijfel alleen over hoe ik het aan zal pakken, moet ik het erover hebben met hem, met zijn familie eerst of maar stilzwijgen, ik weet het niet.Ben bang voor een boze reactie van zijn kant mar op deze manier verder vergt teveel energie van mij. Hoop raad te krijgen van iemand die hiermee ervaring heeft.
Groetjes, Astrid.
Nancy

27-02-2010 17:32

Hallo,
Sindskort weet ik dat mijn vriend asperger heeft.
Het verklaart de moeilijkheden binnen de relatie, maar ik vind het zo vreselijk zwaar.
Zelf ben ik hooggevoelig en praat graag, maar hier stuit ik telkens op problemen, omdat hij dat niet goed kan/wil.
De ruzies, het dagen zwijgen,de lelijke en kwetsende dingen die gezegd worden, ik kan er niet mee omgaan.
Wie herkent dit?
Groetjes Nancy
Aïsha

27-02-2010 20:54

Hallo Nancy,
Ook ik weet sinds kort dat mijn (inmiddels ex)-vriend Asperger heeft. Bij hem zijn de kenmerken veel milder dan de dingen die jij omschrijft, maar toch was het voor mij moeilijk om een relatie met hem te hebben. Ik wilde meer mijn leven met hem delen, dan dat hij zijn leven met mij wilde/kon delen. We hadden geen ruzies, hij deed niet bewust gemeen tegen mij en bleef gelukkig wel het contact aangaan, maar er ontbrak ‘iets’. Steeds opnieuw heb ik geprobeerd uit te leggen wat ik wilde in een relatie en hoewel hij dat tot op bepaalde hoogte wel kon volgen, kon hij niet de partner zijn die ik graag wilde. Ik miste begrip voor mijn gevoelens, inlevensvermogen, binding, commitment, de emotionele wederkerigheid die een relatie tot een fijne, warme relatie maken
Diep in mijn hart wist ik dat het niet goed werkte tussen ons, maar ik wilde de zekerheid van een relatie niet opgeven en ik had steeds de hoop dat ik iets kon doorbreken en dat dat ‘iets’ niet meer in de weg zou zitten. Soms leek dat een beetje te lukken en dan konden we weer even vooruit, maar toch liep ik steeds weer tegen hetzelfde obstakel aan. Daardoor heb ik ontzettend veel getwijfeld. Ondanks het verdriet en de teleurstelling die ik telkens weer incasseerde, kon ik hem niet loslaten. Ik hield nl wel van hem (en hij volgens mij ook van mij) en na zoveel jaar voelde hij heel vertrouwd. Daarom nam ik ook de dingen die niet goed voor me waren, voor lief, in de hoop dat dit wel zou veranderen. Eigenlijk had ik nooit het gevoel dat we ‘er waren’, maar dat we er wel ‘zouden komen’.
Pas toen ik inzag dat er nooit een grote verandering zou komen en dat ik dus steeds opnieuw gekwetst zou worden door het gemis wat ik voelde, had ik in de gaten dat ik mezelf tekort deed. Uiteindelijk heb ik de hoop opgegeven dat ik me ooit helemaal gelukkig zou kunnen voelen binnen onze relatie en heb ik hem gezegd dat ik niets meer van hem verwachtte. We hebben toen samen onze relatie beëindigd.
Pas daarna ben ik me (door een opmerking van hem) gaan verdiepen in Asperger. Er was zoveel dat ik herkende, dat er voor mij geen twijfel mogelijk is. Enerzijds voelt dat goed: ik kan nu plaatsen wat ik al die jaren heb gemerkt, ik word bevestigd in mijn gevoel, ik snap nu eindelijk echt hoe zijn belevingswereld eruit ziet en ik weet daarom des te zekerder dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Anderzijds maakt het me verdrietig: blijkbaar heb ik ontzettend veel moeite gedaan om een relatie te hebben met iemand die moeite heeft met relaties en blijkbaar had het nooit echt kunnen werken tussen hem en mij.
Een lang verhaal, maar om terug te komen op jouw vraag, Nancy: ik herken niet alles wat je omschrijft, maar wel dat je het er zo moeilijk mee hebt. Een groot verschil is dat jij al tijdens je relatie weet dat je vriend Asperger heeft. Je kunt kijken wat je kunt doen met de informatie die daarover te vinden is, maar realiseer je wel dat het ‘groeibereik’ van je vriend en dus ook van jullie relatie beperkt is. Vraag is dus of jij uiteindelijk gelukkig met hem kunt zijn.
Mijn ervaring is dat ik me te veel op hem en te weinig om mezelf heb gericht. Achteraf gezien heb ik me vaak alleen gevoeld tijdens onze relatie en leidde ik een groot deel van mijn leven alleen (in praktische, sociale en emotionele zin). Hoewel ik me nu soms ook alleen voel en het liefdesverdriet nog lang niet voorbij is, weet ik dat er nu weer ruimte is voor mezelf en dat ik voldoende in me heb om een gelukkig mens te kunnen zijn. Mijn ex zal altijd een plekje in mijn hart hebben en dat voelt stukken beter dan een moeizame relatie.
Sterkte!
Aïsha

Dit topic is gesloten, er kunnen geen reacties meer worden geplaatst.

partners van een Asperger

Dorien

annie

Veronique

annie

Veronique

Veronique

annie

Romée

Nancy

Aïsha