Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Can
Mooi gezegd
Beste Madelief,
Nu ik na bijna 50 jaar weet dat ik Asperger heb, begrijp ik mezelf eindelijk veel beter en hoef ik mezelf niet meer te veranderen ! Dat is een geweldige opluchting. Ik wilde altijd “erbijhoren”, maar dat lukte niet echt. Nu ben ik gewoon mezelf, een loner, maar ik schaam me veel minder wanneer ik in mijn uppie op stap ben. Bovendien voel ik me niet meer schuldig dat ik zo “asociaal” ben. Ik vind het heel jammer een Aspie te zijn, maar ik ben ontzettend blij dat ik het nu weet !
Ik ben nu 39 jaar. Door mijn dochter zag ik de kenmerken van Asperger en allerlei andere ASS stoornissen. Ik herken veel uit Asperger. Ik wordt volgende week getest. Als ik inderdaad Asperger heb, geeft het me wel antwoord op de vraag waarom ik vroeger zo gepest ben. Ik heb ook een boekje over vrouwen en Asperger. Heel veel informatie is voor mij nieuw. Zeker ten aanzien van de omgang met vrienden, bekenden e.d.
Het aanleren van communicatie vaardigheden is bij mij beperkt gelukt. Hierdoor heb ik lange tijd negatieve feedback gekregen van mijn vorige werkgever. Mijn huidige werkgever is heel anders. Hij neemt me zoals ik ben. Hij kent me nu drie jaar. Hij weet dat hij een goede werknemer in huis heeft. Dat telt meer.
Ik was vroeger heel gesloten. Nu vertel ik juist te veel dingen die eigenlijk prive zijn. Ik kan dus nog best wel het een en ander leren.
Hoi Marlon heel herkenbaar wat je schrijft …….hier ook autisme via Mams erfelijk naar de kids toe pas na diagnose viel bij de rest van de fam het kwartje………van oh jeee dat heb ik ook vooral het aangeleerd gedrag qua omgangsvormen……….doe nou vreselijk mijn best om mijn kids dit beter aan te leren hoor. Op mijn werk weet niemand dit en zo wil ik het ook houden heb mezelf genoeg “normaal” gedrag aangeleerd dat ik het autisme niet meer relevant vind voor mijn werkzaamheden…….dus het gaat goed…….
groetjes Juut
madelief Schreef:
——————————————————-
> ik heb een vraag aan volwassenen met asperger,
> maakt het voor jullie niet zouden weten dat jullie
> dit hadden?
sinds dat mijn zoon de diagnose heeft is het voor mij steeds duidelijker geworden dat ik het dus ook heb. Dat is enerzijds een schok, maar heeft ook veel rust gebracht. DAAROM lukken dingen dus soms niet enz.
Ik ben nu in het onderzoektraject en verwezen naar een autisme arts.
Heb al veel gelezen over dit onderwerp en kom steeds meer tot de conclusie dat ik het heb maar de artsen twijfelen nog of het dit is of een sterke persoonlijkheids stoornis. Heb ook gevraagt kan het autisme niet het andere versterken wat de uitslag misschien kan beinvloeden.
Ik heb het nu heel moeilijk en ik wil het zeer zeker willen weten zodat ik en mijn gezin eraan kan werken.
Hoi Rudi,
Vooral je laatste zin: “Ik heb het nu heel moeilijk en ik wil het zeer zeker willen weten zodat ik en mijn gezin eraan kan werken.”…….vind ik zeer mooi omschreven….
Nu ben je nog zoekende, en hopelijk kan een uitslag, diagnose helpen om daarmee handvaten te krijgen, adviezen aan te nemen en daarmee voor jezelf meer balans te krijgen…..EN voor je gezin!!
Ik wens je veel wijsheid en kracht toe!
Dank je Tassie.
Door de jaren heen ging het relatief goed maar liep steeds tegen iets aan maar wat het was wist ik niet, ook niets mee gedaan.
Maar sinds dat we getrouwt zijn werd het steeds moeilijker een X aantal traumatische gebeurtenissen zijn toen kort na elkaar gebeurt en onze tweeling dochters zijn geboren.
Met dit alles kon ik niet omgaan wist niet hoe ik alles zosnel een plaats kon geven nu ben ik al 3 jaar in therapy voor een depressie en gelukkkig keken ze verder dan die depressie, dat het misschien iets richting asperger kan zijn.
Ik ben zelf naar een arts gegaan want mijn gezin lijd eronder hoe ik reageer, kreeg steeds meer het gevoel dat ik op een zijlijn sta.
Weet zelf ook niet waarom ik zo reageer dat is het moeilijke ervan.
Daarom is het voor mijn belangrijk om te weten wat ik nu heb brengt een soort rust en structuur, het niet willen weten is verkeert vind ik dan blijf je steeds tegen iets aanlopen wat stress en onbegrip veroorzaakt bij jezelf en anderen.
Ben nu 45 jaar mijn dochters zijn nu al 11 jaar dus wil meer genieten met hun en mijn vrouw.
