Met interesse dit allemaal gelezen en fijn dat ouders ook altijd weer eigen gedrag onder de loep kunnen nemen. Dat vind ik knap.Bij mij geldt het ook: bij boosheid heb ik iets niet goed gedaan, helaas…

Ik ben het met de dingen eens: vragen is vaak al overvragen, een vraag kan heel erg lastig zijn, is indringend. Dan moet iemand een antwoord geven en daar kan mijn zoon niets mee, in elk geval niet meteen….

Ik heb al lang afgeleerd een antwoord te verwachten op een vraag. Bijv de vraag : “Was het leuk bij Peter? ” (begeleider) …Zijn reactie komt vaak pas een half uur later of een paar uur later. Dan zegt mijn zoon er plotseling iets over. Concrete vragen , specifiek benoemen gaat beter, bijvoorbeeld:“ je hebt lekker hamburgers gegeten bij Peter, he? ”

Dan komt vaak het antwoord iets sneller, niet direct, en dan komt het antwoord: “jaha, ik heb lekker hamburgers gegeten!”

Wat dan ook helpt :eten interesseert hem. Dus iets vragen wat hem interesseert , niet wat mij als ouder interesseert…

In mijn werk veel met communicatietechnieken gewerkt. Kay, volgens mij zijn open vragen bedoeld om niet sturend te zijn. Dat is heel belangrijk in heel veel gesprekken, omdat mensen nu eenmaal aannames en overtuigingen hebben en daardoor de client niet goed kunnen bevragen, en met open vragen kan dat veel beter. Maar dit kun je, denk ik, niet generaliseren naar een situatie waarin je een kind bevraagt.

Wat ik ook heb geleerd is een vraag die begint met “waarom” ten alle tijden te vermijden.Met kinderen, maar ook met clienten. Overigens zijn alle vragen die beginnen met “waarom”, “hoe” en “wat” moeilijke vragen. Maar in clientgesprekken zijn open vragen beginnend met “hoe” en “wat” wel heel belangrijk. Maar ook daar waaromvragen vermijden. Beter dan iets te zeggen als: “wat denk jij dan dat de reden is” “of hoe denk jij dat dat komt?”

Ook tegen een kind niet zeggen: “Waarom doe je dat?” Daar kan geen enkel kind eigenlijk iets mee. Autistisch of niet. Liever gesloten vragen: “Ik denk dat je je Pietje sloeg omdat je boos was omdat hij jouw bal afpakte. Klopt dat?”

Enfin, zo heb ik het een beetje geleerd.

Groet, Pauline