autisme.startpagina.nl

Een Asperger en zijn lieve vrouw

  • Anonymous avatar

    elvaago

    Hallo allemaal,

    Na jaren van ruzie en onbegrip, ben ik er een aantal maanden geleden zelf achtergekomen dat ik Asperger heb. Of moet ik zeggen, dat ik Asperger ben. Het heeft een behoorlijk impact op wie ik ben en hoe ik alles doe, zie en begrijp.

    Ik ben 34 en we zijn bijna 10 jaar samen. We hebben geen kinderen, 2 honden en 1 kat.

    Na weer een hevige ruzie gisteren ben ik vandaag begonnen met zoeken naar informatie over hoe mijn partner het beste met mij kan omgaan en andersom. Dit is voor haar enorm moeilijk. Ik hou ontzettend veel van haar en zij van mij. Maar het probleem ligt in het feit dat ik die liefde op een manier uitdruk die zij niet herkent en dat zij uitdrukkingen van liefde verwacht die ik niet spontaan kan ophoesten. En omdat ze dan niet spontaan zijn, komen ze niet geloofwaardig over. Ik uit mezelf door ales voor haar te doen wat ik maar kan verzinnen. Best vaak zijn dat dingen waar ik niet echt zin in heb, vooral drukke gelegenheden zoals cafes, winkelen in Amsterdam, maar soms zelfs op bezoek gaan bij vrienden. Maar dan ga ik toch, omdat ik van haar hou en ik dat voor haar over heb. Alleen ben ik dan wel vaak een beetje een brompot. Tenminste, dat denkt zij. Ik heb dan in mijn hoofd geen ongelukkig gevoel, maar naar de buitenwereld toe lijk ik enorm chagrijning. Daardoor vindt zij er dan weer geen klap aan en wordt ze chagrijnig, resultaat: Weer een ruzie.

    Zij verwacht echter dingen zoals een klapzoen als ik thuis kom en een verliefde blik als ik haar aan kijk en een speelse glimlach als we naar bed gaan. Ik weet niet hoe ik verliefd moet kijken. Ik voel me wel verliefd, maar ik weet niet hoe ik dat kan overbrengen. Ik ben wel vrolijk, maar ik glimlach niet.

    Ook als ze met me flirt dan zie ik dat meestel gewoon niet. We waren gisteren in Amsterdam in een winkel en we zagen een mooie jurk. Ze zei tegen mij “Die jurk is mooi, weet je wel, voor thuis.” en ze knipoogde een paar keer. Dus ik nam dat letterlijk, zoals ik zo veel letterlijk neem, en dacht dus dat ze de jurk wilde kopen omdat ze hem mooi vond, maar dat ie niet geschikt was om buiten te dragen, om wat voor reden dan ook. Later, tijdens de ruzie van gisteren, kwam ik er dus achter dat ze de jurk wilde kopen omdat ie leuk zou zijn om tijdens de stoute uurtjes te dragen.

    Nog een voorbeeld van gisteren. Ze vroeg me enkele keren “Wil je nog iets gaan drinken? Wil je nog de boten gaan bekijken?” En elke keer als ze dat vroeg, zei ik nee. Want ze vraagt aan mij wat ik wil, en ik had daar geen zin in. Ik was al best moe en ik moest nog een flink eind naar huis rijden. Zij verwachtte dus eigenlijk dat ik door haar lichaamstaal en de toon van haar stem snapte dat ZIJ nog iets wilde gaan drinken en dat ZIJ de boten wou gaan bekijken. Ik vat dat dus niet. Ik denk dan bij mezelf: Als jij nog iets wil gaan drinken, dan zeg je toch gewoon dat je wat wil gaan drinken? Dan ga ik met je mee en drink ik ook nog wat.

    Ik zou graag willen dat zij snapt hoe ik mijn liefde uit. Ik kan dat namelijk niet zo goed op een manier die zij verwacht. Als ik haar een knuffel geef, dan doe ik dat omdat ik weet dat dit een goede uiting is, maar ik doe het niet goed. Ik kan niet goed lezen hoe andere mensen elkaar een knuffel geven, daardoor wordt mijn knuffel heel stijf en geforceerd en denkt ze dat ik het niet meen. Maar ik meen het wel en wel heel erg.

    Ik kan hier niet echt goed een einde aan knopen, omdat er nog wel duizend dingen zijn die ik kan opschrijven. Daarom laat ik het hier maar even bij.

    Groeten,

    Iemand die het heel moeilijk heeft.

  • Anonymous avatar

    Chrissy

    Jeetje wat heb je dat goed opgeschreven allemaal! Het is zo herkenbaar mijn man heeft w.'s. Asperger en we zijn al 23 jaar getrouwd en al 23 jaar lopen wij tegen deze dingen aan. En het is inderdaad de comunicatie die het zo ingewikkeld maakt.

    Ik zeg net tegen hem dat ik een beetje wanhopig ben over de situatie thuis en in plaats van dat hij zegt wat vervelend voor je krijgen we een hele discussie over het woordje thuis want dat kan voor hem van alles betekenen. Bij zijn ouders vroeger thuis ons vorige huis ga zo maar door.

    Doodmoe wordt ik ervan maar door jouw verhaaltje begrijp ik het weer iets meer!

    Hopelijk heb je een vriendin die je wil en kan begrijpen want het is voor beiden heel moeilijk!

    Groetjes Chrissy

  • Anonymous avatar

    elvaago

    Hoi Chrissy,

    Het is voor mij veel makkelijker om dit soort dingen in een stuk tekst te verwoorden dan in een gesprek. Tekst heeft geen lichaamstaal, geen toonhoogte. Tekst is tekst. Wel droog, maar in elk geval eenduidig en niet dubbelzinnig.

    Als hij een discussie begint over het woordje thuis, dan kan het heel goed zijn dat hij gewoon echt niet snapt welke betekenis je bedoelt. En omdat hij de wanhopige toon in je stem niet hoort en je wanhopige houding in je lichaam niet ziet, wordt het voor hem gewoon iets intellectueels.

    Wij nemen bijna alles letterlijk. In plaats van zeggen: Ik word wanhopig thuis. Zeg: Ik vind dat bepaalde zaken binnen onze relatie niet goed lopen en ik wil daar graag iets aan doen.

    Wij hebben ook een enorm gevoel van rechtvaardigheid. Dat betekent dat wij naar onze maatstaven niets verkeerds willen doen en dus ervan zijn overtuigd dat wij niets verkeerd doen. Als we dan met de neus op de feiten worden gedrukt dat we toch echt heel veel verkeerd doen, komt dat erg hard aan. Breng het allemaal wel met een postieve draai.

    Als je iemand met Asperger vertelt dat ie iets verkeerd doet, dan is al snel het resultaat dat ie het gewoon niet meer doet. Omdat iets verkeerd doen gewoon een verschikkelijk iets is. Leg hem duidelijk uit hoe hij het wel moet doen. Wij doen liever iets helemaal niet dan verkeerd. Maar we willen het wel graag doen, dus we moeten leren hoe het moet.

    Misschien dat je hier iets verder mee kunt.

    Groeten.

  • Anonymous avatar

    Juut 03-02-08

    Hoi mooi opgeschreven…en ik zou het je vriendin laten lezen ( als ze dat al niet gedaan heeft) want je schrijft het heel duidelijk……….en tip voor je vriendin……onthouden dat aspergers dingen echt vaak letterlijk opvatten………en misschien open vragen stellen en geen gesloten, op die manier moet je wel zeggen wat je wel of niet wil doen en alleen het makkelijke ja of nee. Verder misschien afspraken (uit eten gaan etc etc ) ruim van te voren inplannen dan kan jij je erop voorbereiden. Goed wens je veel succes en als je er allebei aan wilt werken komt het vast wel goed……

    groetjes Juut

  • Anonymous avatar

    tassie

    Allereerst welkom!

    Ik hoop echt dat je je vrouw jouw geschreven stukje laat lezen, want daar staat precies hoe jij jouw liefde voor haar laat zien!

    Daarnaast is in relatie zijn met elkaar een werkwoord, daar moet je beide aan werken. Werken in de zin van communiceren met elkaar, leren van je fouten en discussies aangaan die de moeite waard zijn.

    Ik wens jullie beide heel veel wijsheid!

  • Anonymous avatar

    Chrissy

    Dank je elvaago, ik begrijp wat je bedoeld, nu nog omzetten in daden :) maar ik vind dat je het heel goed uitlegd!

    Groetjes Chrissy

  • Anonymous avatar

    Can

    Ik herken hier heel veel in! Ik denk dat je je vrouw dit moet laten lezen. Misschien een tip voor jullie comunicatie, schrijf erover en laat het haar lezen. Zij kan ook briefjes schrijven die jij kan lezen, misschien een idee?

    Als ik dit zo lees denk ik wel dat jullie er samen uitkomen!

    gr Can

  • Anonymous avatar

    Conservateur

    Dag elvaago,

    Wat herkenbaar! Een grote herkenbaarheid. Ik heb ook Asperger - al herken ik nonverbale signalen doorgaans heel goed en pas ik ze ook toe - maar mijn huwelijk is mede door dergelijke gebreken aan spontaniteit van mijn kant verzand in een echtscheiding. Maar goed, daar komt bij dat we niet bij elkaar pasten en dat we toen nog niet wisten dat ik ook dit syndroom heb. Zij was daarnaast een heel onzeker en ongeduldig type en ik was er niet de man naar haar uit haar negatieve gedachtenspiraal te schudden.

    Toen ze was weggelopen en de echtscheiding aanstaande was, was ik opgelucht en besefte ik dat ik het veel beter naar m'n zin had in mijn eentje. Mijn eigen wereldje was weer onder controle van mezelf. Dit alles telde ik op bij het feit dat ik altijd ‘anders’ was geweest, moeite had met dingen combineren, mensenschuw was en dat ik de wereld anders zie dan de meeste mensen, enzovoorts. Stomtoevallig besefte ik n.a.v. een checklist op internet dat ik autistisch zou kunnen zijn. Ik merkte dat de dingen waar ik tegenaan liep de meeste van onze huwelijksproblemen verklaarden.

    Wat meer begrip van de kant van mijn echtgenote zou hebben geholpen. Ik denk dat een tijdigere diagnose haar meer handvatten had kunnen geven, maar ja. Dit is alles hypothetisch. Uiteindelijk pasten we niet bij elkaar en ben ik nu veel gelukkiger, met de vriendin die ik later heb gevonden.

    Heb je je vrouw voldoende van Asperger op de hoogte gesteld? Hoe staat ze tegenover je persoonlijkheid?

    Veel sterkte!

  • Anonymous avatar

    elvaago

    Hallo Conservateur,

    Mijn vrouw weet er nu onderhand redelijk veel vanaf. We passen op zich wel goed bij elkaar. We houden beide van veel dezelfde dingen, zoals films kijken, gamen, wandelen, onze honden. Maar zij is veel socialer, en emotioneler, natuurlijk. Dus we hebben nog een redelijke moeilijke weg te gaan waarin zij mij beter moet accepteren en ik iets beter moet gaan leren hoe ik dingen moet oppikken en er op moet reageren.

    De voornaamste reden waarom ik autisme ben gaan onderzoeken is omdat ik op mijn werk bekend sta dat ik gruwelijk veel onthoud over onze klanten. Hun inlogcode, hun werkstation, welke problemen ze eerder hebben gehad, en allemaal van dat soort dingen. Ook hoest ik zonder moeite vanallerlei informatie op over ons systeem, of over diverse andere dingen. 3 collega's hebben hierdoor onafhankelijk van elkaar geroepen: Hoe weet je dat nu allemaal? Ben je autistisch ofzo?

    Dat komt natuurlijk door de film Rain Man, waardoor iedereen denkt dat autisten allemaal een supergeheugen hebben enzo. Maar goed, ik ben hierdoor dus autisme gaan onderzoeken en naar aanleiding van een paar vragenlijsten waar ik ja op bijna alle vragen antwoordde, er dus achtergekomen dat ik Asperger ben.

    Leuk om te horen dat je gelukkig bent met je nieuwe vriendin. Zeker omdat ik vrij veel over scheidingen en dat soort zaken lees. Ik probeer optimisch te zijn, maar het is soms erg moeilijk.

  • Anonymous avatar

    Conservateur

    Dag elvaago,

    Ja, dat zijn de positieve kanten aan Asperger: dat (selectieve) grote geheugen voor wetenswaardigheden die ons in staat stellen de wereld voor onszelf te systematiseren. Eergisteren verbaasde ik mijn vriendin met het uit mijn hoofd oplepelen van feiten uit een Roemeens etymologisch woordenboek, terwijl zij lukrake lemmata eruit opnoemde en mij de gelegenheid gaf de inhoud van de lemmata te reciteren.

    Maar goed, ik doel nu op het kledingzaakvoorval: je vriendin kan jou - vind ik - onmogelijk *verwijtend* voor de voeten werpen dat je een onvermogen hebt haar nonverbale wenken op te merken of juist te interpreteren. Je bent je immers allang pijnlijk bewust daarvan; verwijten zouden kunnen passen bij onwil, en niet bij onvermogen. Ik ken je situatie natuurlijk onvoldoende om me er een goed beeld c.q. oordeel over te vormen, maar ik zou me bijzonder onrechtvaardig behandeld voelen en ik zou me niet geaccepteerd door haar voelen, op dat moment.

    Ik besef wel dat het misschien bijzonder moeilijk is voor jou om afstand te nemen van de ruziesituatie, of om de zaken in perspectief te zien zodra je onder ‘vuur’ ligt. Mensen kunnen mij ook van alles wijsmaken als ze dat met emoties en verdriet kunnen versterken, en dan zou ik het me nog aantrekken ook (overzicht houden is moeilijk voor Aspergers). Natuurlijk is ze teleurgesteld of misschien zelfs gefrustreerd over de talrijke signalen die bij jou niet of niet rechtstreeks (niet intuïtief maar wel cognitief) aankomen, maar ja, dat is nu juist Asperger. Ik kan me evengoed voorstellen dat ze jou heeft ‘gekozen’ juist vanwege je persoonlijkheid, die ten dele gevormd is door Asperger. Er zitten veel eigenschappen aan Asperger die vrouwen als positief beschouwen: ik noem betrouwbaarheid, stabiliteit, loyaliteit, goed analytisch vermogen, aandoenlijke onbeholpenheid, toewijding, ernst, enz. Je persoonlijkheid heeft positieve en negatieve kanten. Het is het hele pakket dat ze zal moeten accepteren, en jij past je - omgekeerd - weer aan haar aan.

    Het vervelende is, dat mensen tijdens ruzies of vermaningen veel emoties door hun communicatie mengen. In de opwinding zeggen ze dan wel eens rare dingen, terwijl wij juist geneigd zijn de zaken op dergelijke momenten rationeel te bezien en er dienovereenkomstig op in te gaan. Dit werkt dan weer averechts op de ander, die zich niet erkend en beantwoord voelt in haar/zijn emoties (zijn/haar = van de ‘NT-er’). We vergeten dan soms dat de tranen en de frustratie *op dat moment* de NT-er kunnen helpen zich te uiten en minder dramatisch zijn dan wij denken. De persoon floept er dan van alles uit, waarover wij verongelijkt of gekwetst of met veel medelijden over blijven nadenken, terwijl de ‘NT-er’ zijn/haar hart heeft gelucht en er misschien niet meer over nadenkt. Wij piekeren echter voort. Ik denk dat je dit ook in overweging moet nemen, om perspectief hierin te kunnen aanbrengen. Het kan helpen als je haar vertelt hoe haar verzuchtingen jou kwetsen. Misschien weet ze dat onvoldoende. ‘Zij’ hebben net als ‘wij’ behoefte aan duidelijkheid (ik vind dit vaak moeilijk te beseffen).

    Ja, over autisme bestonden en bestaan er heel wat misverstanden; men haalt zich bij het woord autisme meestal ernstige vormen van klassiek autisme voor de geest, maar men is zich er niet van bewust dat autisten ook goed functionerende mensen kunnen zijn aan wie je niets opmerkelijks ziet, behalve dan dat ze excentriekelingen zijn of ietwat verloederde of juist perfectionistische types met rare belangstellingen. Het was hetzelfde misverstand dat ervoor gezorgd had dat ik nooit had gedacht dat ik binnen het autistische spectrum zou kunnen vallen. Ik had mezelf altijd wel als een soort autist beschouwd, maar kon me niet helemaal identificeren met de klassiek autistische personages als Rainman of anderen. Nu is er gelukkig ook een diagnose en een begeleiding mogelijk voor mensen die van alles kunnen camoufleren.

    Hoe gaat het nu tussen jullie? Er zijn al wat dagen voorbij gegaan.