Hoii Marsha en evt. anderen,
dat wat je omschrijft bij algemeen: is gewoon helemaal onze dochter.
Wij staan dan ook te poppelen om te leren omgaan met onze dochter. Natuurlijk hebben we in alle jaren veel aanpassingen gedaan, zodat alles dragelijker werd binnen het gezin.
Maar een werkelijke diagnose zo zou fijn zijn en dat we gewoon nog meer kunnen leren. Emotieloos reageren zal idd erg moeilijk worden. Ik had het her en der al gelezen en probeer het, maar het valt mij zwaar tegen. We hebben inmiddels ook al dagritmekaarten en ik moet zeggen dat dat veel rust in huis creeert. We zijn al jaren bezig met voorbereiden, voorbereiden en voorbereiden op alles wat kwam bij haar, maar met deze plaatjes is het zoveel makkelijker. Ze kan nu gewoon op het board kijken en wanneer we toch weggaan is het gewoon extra ernaast voorbereiden.
13 sept. is al snel, maar zover wij begrepen is dit alleen maar een intake gesprek om te zien waar wij op de wachtlijst komen te staan?? Vind het wat gek, want als onze dochter net een ‘goeie bui’ heeft en de voorbreidingen zijn super gegaan dan lijkt het weer net of het geen haast heeft. Zit nu net te bedenken mss maar niet voorbreiden en ff door het verschirkkelijke heen gaan, maar ja dat wil je je kind dus ook weer niet aan doen . Voor mijngevoel kanik alles vertellen tot ik een ons weeg, maar dat doe ik nu al zo'n 2(2,5) jaar. En na het zien van ons o zo schattige dochter kan niemand, zelfs de allereerste psycholoog, niet door haar heen prikken. Mss dat dat weer door haar inteligentie te maken heeft? Ze kan iedereen om de tuin leiden.
We weten dat er naar een totaal iq wordt gekeken. Die van onze dochter is dan ook geen betrouwe uitslag, melden zij daar waar we de test lieten doen. En dit is voor ons naar de anderen toe de makkelijkste uitleg. Ze lieten ons elke uitslag van de 12 testen zien. Waarvaan P op totaal 145 kwam. Bij V had ze juist 2 met 145 en een de overige uitschieters zo ernstig naar beneden van rond de 80 wat haar totaalscore bij V op 110 kwam (exact weet ik het niet meer). De totaal score kwam dan ook rond de 125 terecht. Gezien haar broertje die de kloof binnen de 130 heeft zeg maar, werd bij haar ook diagnose hoogbegaafd gegeven en wordt er nu gewerkt aan haar verbale aanpak.
Maar leg iemand dat maar elke keer uit. Makkelijker zeg ik tegen iemand leg haar alles visueel uit en ze kan alle tafels binnen mum van tijd. Gaat dit zoals op school verbaal dan gaat ze op dezelfde tempo als de andere kinderen. Voor ons zelf was het eerst te bizar, maar eindelijk snap ik daarin ook mijn dochter, want had idd zonder deze test nooit gedacht dat ze zo inteligent was en dat ze dus op school mega aan het onderpresteren is.
Wat ik nog wel heel graag wil weten is het volgende?
Onze dochter liet haar extreme angsten in groep 1 en 2 dus nooit zien bij de juf of andere ouders wanneer ze daar speelde (in groep 2 kon ze t eindelijk aan om bij iemand te spelen als ze maar direct mee ging met de ouder en mij niet had gezien) Behalve dan wanneer ik haar weg bracht, was het wel drama, want ze wilde niet, maar ook wel. Als ik eenmaal uitzicht was ging alles juist erg goed in de klas zei de juf of de ouders waar ze bleef te spelen. Lief kind, een engeltje en sociaal. Uit school kreeg ik altijd een geflipt kind terug, maar de juf kon zich daar totaal niet in vinden en de ouders al helemaal niet.
In groep 3 veranderde dit en dankzij deze juf die ook een formulier moest invullen is het balletje meer gaan rollen. Daarom had ik eerst echt zoiets van nee mcdd is het niet, maar dan ook alleen omdat dit in groep 1 en 2 bij de juf en ouders ook, van och ideaal kind wat zeur je. Ze sprak weinig en deed alles wat er werd gevraagd. Hoe ideaal wil je het hebben zeiden ze dan ook elke keer. Dus dit is echt het enige stukje dat ik niet kan inpassen bij mcdd. Ik vindt hier nergens in andermans verhalen herkenning in terug.
Nu doet ze het wel!! sociaal is ze echt niet meer. Ze wil sinds groep 3 nergens meer heen te spelen behalve bij 2 vriendinnetjes, waarvan 1 uit de klas die ze gewoon weg heeft geclaimed dat wij en de juf er echt tussen moesten komen. Sommigen mochten nog wel bij ons komen spelen, maar na een uur was ze ze al zat en waren haar angsten en panieken erger dan wanneer er niemand anders in huis was. Alsof ze dit zelf ook doorhad wilde ze steeds minder vaak met iemand spelen.
Groetjes Jul