Hoi hoi,
De (h)erkenning heeft mij, als moeder van, ook altijd erg goed gedaan! In plaats van alleen, sta je meer samen…en weet je dat je dit niet alleen zo ervaart, dat er niet alleen zo naar jou gekeken wordt…en dat ook jou dat pijn mag doen…logisch!!
Weet je, je handeld ook naar je eigen waarden en normen. Tenminste ikke wel..
Bijv, mijn oudste zoon vocale tics. Dat mag, dat is ook wat bij hem hoort. Maar de regel bij ons is, dat dat niet in de huiskamer mag en kan. Dat is storend, en geeft ook simpelweg teveel lawaai. Hij mag in de keuken “lawaaien”…zoals we dat noemen. Als hij daar zelf niet heen gaat, brengen we hem daar even heen. Niet als straf, maar als grens…en als kader; want daar mag het en is het oke.
Zo zou je dat ook kunnen zien met de tic van je dochter. Dat ze die heeft, is misschien onvermijdeljk…maar waar ze die uit, hoe enz enz…daar heb je ( enige) sturing in…en dat is soms een kwestie van veeeeeeeel en vaak herhalen, maar kan wel zijn vruchten afwerpen.
Dus ook al is iets ‘typisch’ mcdd of tourette of autisme…dan nog kan je er invloed op uit oefenen, tenminste dat is onze ervaring.
Ook deze kinderen zullen zich straks moeten redden in de grote boze buitenwereld, en ook daar zijn grenzen en niet toelaatbaar gedrag, en daar leg je nu de basis in. De ene kan zich redden met een minimale begeleiding, en de ander zal continue sturing nodig hebben…dat natuurlijk wel.
Hou je dapper!!
Groetjes tassie