Beste partners van Aspergers,
Ik ben op dit moment erg met mezelf aan het strijden. Wel of niet doorgaan in dit huwelijk, ik zal kort mijn verhaal aan jullie vertellen.
10 jaar geleden ben ik verliefd geworden, op een hele lieve zorgzame man, een beetje naief type, dacht ik toen.. beetje wereld vreemd af en toe, maar ja.. heel geinteresseerd in mij, toen…..
Al heel snel met hem een serieuze relatie gekregen, met 4 maanden gingen we samenwonen, en na 2 jr getrouwd, toen begonnen de eerste problemen, we wilde heel graag kinderen, en dat kwam niet,….
na 4 en half jaar zelf ploeteren via de medisch molen ICSI zwanger geworden. Ik dacht dat de frustraties in onze relatie daar vandaan waren gekomen. Na de geboorte van onze zoon, hebben we een enorme opleving gehad, wat was hij weer ontzettend lief en zorgzaam, alleen na 7 mnd werd ik (weer via ICSI) zwanger van de 2de, toen begonnen de botsingen weer te komen. Nu hebben we in november een dochter gekregen, maar helaas hebben we alleen maar ruzie momenteel. Via een assertieviteits training werd ik er op gewezen dat mijn communicatie problemen veel vergelijken hadden met de zoon van de cursusleider, die was Autist, en de cursusleider verwees mijn naar de NVA. Heel dankbaar was ik daarvoor, een en al herkenning voor mij, voor hem niet natuurlijk……… Ik ben de ruzies, de agressie en het onbegrip en het onkunnen zo zat, maar nu ik het weet kan het ooit beter worden….of kan ik beter, voor mezelf kiezen en mijn spullen pakken, en voor mij en de kinderen rust creeren?
Graag een reactie van lotgenoten…….
M