Scheiden of doorgaan

  • bijna hopeloos, vrouw van A

    Beste partners van Aspergers,

    Ik ben op dit moment erg met mezelf aan het strijden. Wel of niet doorgaan in dit huwelijk, ik zal kort mijn verhaal aan jullie vertellen.

    10 jaar geleden ben ik verliefd geworden, op een hele lieve zorgzame man, een beetje naief type, dacht ik toen.. beetje wereld vreemd af en toe, maar ja.. heel geinteresseerd in mij, toen…..

    Al heel snel met hem een serieuze relatie gekregen, met 4 maanden gingen we samenwonen, en na 2 jr getrouwd, toen begonnen de eerste problemen, we wilde heel graag kinderen, en dat kwam niet,….

    na 4 en half jaar zelf ploeteren via de medisch molen ICSI zwanger geworden. Ik dacht dat de frustraties in onze relatie daar vandaan waren gekomen. Na de geboorte van onze zoon, hebben we een enorme opleving gehad, wat was hij weer ontzettend lief en zorgzaam, alleen na 7 mnd werd ik (weer via ICSI) zwanger van de 2de, toen begonnen de botsingen weer te komen. Nu hebben we in november een dochter gekregen, maar helaas hebben we alleen maar ruzie momenteel. Via een assertieviteits training werd ik er op gewezen dat mijn communicatie problemen veel vergelijken hadden met de zoon van de cursusleider, die was Autist, en de cursusleider verwees mijn naar de NVA. Heel dankbaar was ik daarvoor, een en al herkenning voor mij, voor hem niet natuurlijk……… Ik ben de ruzies, de agressie en het onbegrip en het onkunnen zo zat, maar nu ik het weet kan het ooit beter worden….of kan ik beter, voor mezelf kiezen en mijn spullen pakken, en voor mij en de kinderen rust creeren?

    Graag een reactie van lotgenoten…….

    M

  • tassie

    Ik zit niet in jouw schuitje, dus wat lastiger advies en raad geven……maar, wat hebben jullie samen allemaal al gedaan en geprobeerd….Samen als in therapie geweest, heeft ook je partner al wat cursussen gedaan enz enz….

    Dr lijkt nog zoveel te doen, voordat je denkt aan scheiden…..toch?

    Of heb je dat allemaal al samen gedaan?

    Het lijkt me een moeilijke, en soms eenzame strijd…….ik wens je veel wijsheid en sterkte toe!

  • bijna hopeloos, vrouw van A

    Ik ben alleen in de strijd, heb al veel boeken gelezen, weet het pas een aantal maanden, maar mijn man wil niet in therapie ofzo.

    Dus ook hierin, net als zoveel andere dingen sta ik weer alleen.

  • tassie

    Dat lijkt me erg moeilijk!

    Maar, misschien niet eerlijk wat ik typ…..een paar maanden is nog zo kort…..wat boeken erover lezen is nog zo sumier…

    Autisme is zo groot, en zoveel……helemaal als je je niet gaat verdiepen in….ook als er nog geen officiele diagnose is, maar enkel een vermoeden….

    Is er geen weg om samen te praten, een manier te vinden om tot elkaar te komen, want eerder is dat ook gelukt schreef je? Wat gebeurde er toen? Hoe deden jullie dat toen? Maar vooral ook, wil jij nog investeren?

  • bijna hopeloos, vrouw van A

    We hebben al jaren veel confrantaties, altijd zocht ik daar een excuus voor, en nu na alles wat ik gelezen heb weet ik zeker, ook zonder medisch onderzoek, dat hij ook het syndrrom van asperger heeft, misschien wel alleen goed zichtbaar als je met hem samen woont. En hij heeft er geen last, vind dat elke relatie wel woorden heeft, ik vind dat bij ons het echt niet “normaal” is. Elke dag, meerder keren per dag, ik raar er ook aardig gefrustreerd van, ….moedeloos.

  • Susan

    Er zijn twee mensen verantwoordelijk voor een goede relatie. Asperger of niet.

    Dat jij alleen aan het strijden bent, heeft mijns inziens niet heel veel zin. Dat zullen jullie samen moeten doen!

    Of;

    weten waar zijn “ andere gedrag” vandaan komt en je daarbij neerleggen, of in het andere geval; besluiten dat je niet verder meer kan en een punt achter jullie huwelijk zetten.

    Die keus kan je alleen zelf maken, kan een ander niet voor je doen.

    Niet persoonlijk bedoelt, maar ik word een beetje flauw van al die topics over dat het leven met iemand met autisme zo ontzettend moeilijk is.

    Voor ik hier weer neergeschoten word: ik weet heel goed hoe het is, ik kom uit zo'n gezin en mijn ouders zijn een aantal jaren geleden o.a. hierom gescheiden.

    Heel veel sterkte met je besluit.

    Susan

  • Eefje

    Lieve vrouw van A,

    Ik begrijp je situatie, het is niet altijd even makkelijk.

    Toen ik meer ging lezen over Asperger, vielen de stukjes pas op zijn plaats, over hoe het gaat/ging in onze relatie.

    Ik heb nooit met iemand ruzie of woorden, alleen met mijn eigen man…..!:S

    Omdat ik natuurlijk ook van mijn man houdt en hem niet wil verliezen, (maar als het zo door zou gaan zou dat zeker gebeuren), hebben wij nu gekozen om te gaan latten.

    Ik heb zelf 6 kinderen, waarvan er 4 nog bij ons( nu bij mij wonen). Waaronder ook 2 ICSI kinderen van ons samen. Het is mijn 2e huwelijk met mijn jeugdliefde, die ik niet wil laten mislukken, maar zo was het voor mij, mijn man en de kids ook niet gezellig en goed meer te leven. Er moest weer rust en veiligheid komen en het huis, moest weer een thuis worden!!

    De drukte van de kids werd hem vaak teveel en dan ging hij stapelen, totdat er een uitbarsting kwam, die heftig was voor mij en de kids.

    Zodoende kwam het AMK in beeld en dat was wel het laatste waar ik op zat te wachten.

    Ik als moeder moest het heft in handen nemen en hoe moeilijk ook de stap nemen. We hebben er nu 1 maand opzitten en het gaat al veel beter. Mijn man is rustiger, komt dagelijks even langs en als het hem teveel wordt kan hij weer naar zijn eigen plekje.

    Ik begrijp hem nu ook beter, hoe hij tegen dingen aankijkt en dat dat altijd zo zal blijven.

    Ik hoop ooit weer samen in een huis verder te gaan als de rust weer meer is teruggekeerd, al zal dat nog wel even duren, maar het is het proberen waard. Een scheiding is voor kinderen zo ingrijpend, dat weet ik uit mijn eerste nare huwelijk.

    Ik hoop dat dit voor jou misschien ook een tussenstation kan zijn! Denk er eens over na, wat heb je te verliezen?

    Wens je heel veel wijsheid en kracht, weet dat je hier niet alleen in staat.

    Groetjes Eefje

  • bijna hopeloos, vrouw van A

    Sinds 2 dagen is mijn man naar zolder verhuisd, hij bewaarde de discussies (zoals hij het noemt), altijd voor na bedtijd van de kids (na aandringen van mij). Maar het was op een gegeven moment elke dag verhitte gesprekken tot laat in de avond, ik kwam zoveel slaap te kort, dat ik zelf op zolder wilde slapen, rust aan mijn hoofd,….. hij is uit eindelijk naar zolder vertrokken, heerlijk geslapen zegt hij nu al 2 dagen….. overdag hebben we nauwlijks contact meer, het hoog nodige. Geen idee hoelang hij op de zolder blijft slapen, vind het erg stil zonder hem. Het kost me allemaal zoveel energie, om weer positief verder te kunnen, onze dochter is 8 mnd, ik heb het idee dat het vanaf einde zwangerschap alleen maar slechter is gegaan. Terwijl bij de geboorte van de 1ste er eindelijk een aantal maanden rust in onze relatie was, wat een heerlijke tijd was dat, maar helaas maar kort.

    Ik heb aangedrongen op relatie therapie, ofzo iets zodat we elkaar beter kunnen gaan begrijpen, maar hij wil daar niet aan. Ben veel gaan lezen om hem beter te begrijpen, maar daardoor denk hij dit ik hem niet voor vol aan zie. Ik ben op zoek naar licht in deze donkere tunnel.

  • tassie

    Wat lijkt me dit moeilijk zeg…..:(

    Ik kan je niet daadwerkelijk een lichtje bieden…..maar wel virtueel….

    Weet dat ook hier mensen aan je denken, en je een virtueel luisterend oor en schouder aan willen bieden!!!!!

  • bijna hopeloos, vrouw van A

    Tassie, dank je voor je woorden.

    Misschien is het van me afschrijven wel even het enige wat ik kan doen, en wachten op verbetering?

    Weet je wat ik nog het vervelendste vind van alles, dat over alle leuke dingen in het leven, uitjes / feestjes / verjaardagen enzovoort, de leuke spontane dingen, altijd een grijze wolk lijkt te hangen, het is het zeg maar telkens net niet!

    Ik wil de zon weer eens volledig zien schijnen.

    M