Als er naast alle zonnestralen elke keer een donkere lucht blijft hangen is dat ook deprimerend he….dat doet je als mens/vrouw/ moeder en partner van geen goed!
Schrijf hier van je af, zoals je leest is er ( bij sommige) ook herkenning! Schrijven kan ook helend zijn….overzicht geven en je wat lucht en ruimte geven!
Ik herken hier heel veel in. Mijn man en ik hadden ook oneiding veel discussies over werkelijk waar van alles. Vooral toen de kinderen nog klein waren.
Hij nam ook zijn ruimte en die gaf ik hem ook. Nu ik meer weet over autisme weet ik waarom, hij kan niet tegen onvoorspelbare dingen zoals ineens een huilend kind, of een kind die een nieuwe luier nodig heeft, dat soort onbenullige dingen. Achteraf hadden we een takenroosten moeten maken en owee, wees duidelijk in de communicatie, dat is echt een valkuil.
Nu de kinderen wat ouder zijn gaat het beter en gelukkig heeft hij ook zijn goede kanten!
Ik ben nu blij dat we er toch samen uit zijn gekomen.
Heel veel sterkte
Er zijn overigens cursussen voor partners van een partner met een ass, bij stichting Mee
gr Can
Dat kan ik me goed voorstellen, je mag ook best aan jezelf denken en goed voor jezelf zorgen. Kom je wel een jezelf toe? Heb je weleens een avondje voor jezelf, leuk stappen met een vriendin of naar de film, dat is ook belangrijk!
En alleen jij kunt de keus maken of je hiermee ( met dit leven wat je nu te wachten staat) wilt doorgaan.
Ondertussen wel goed met je man blijven communiceren, weet hij dat je er moedeloos en lusteloos onder bent? Heeft hij daar wel oog voor? Dat is ook belangrijk.
Soms moet je ook aandacht voor je zelf opeisen als je het niet gegeven wordt.
gr Can
“Grappig” alle verhalen die ik hier lees over dit onderwerp gaat het over de man die iets binnen het spectrum zou hebben en dan de problematiek bij het huwelijk of het samenwonen………..nou hier ben ik de “zwarte piet” of wel de autipartner maar dan de vrouwelijke vorm……..samen met mijn twee zoons zijn we de grote pan aspergersoep zeg ik altijd grappig en tjee weet je hoe moeilijk het is om met drie auti's samen te wonen met een niet auti……………wij met onze “beperkingen” moeten ons gaan aanpassen aan een niet auti die er bij tijd en wijle niks van snapt………..pfff idd redenen om apart te gaan wonen daar hebben wij ( manlief en ik ) nog wel eens discussies over……….ik denk soms ga aub elders wonen maar diep in mijn hart wil ik dit niet……..dit klinkt aan de ene kant heel wellicht iets ironisch maar is net zo serieus bedoelt als de verhalen van niet auti's over hun auti partners………..het valt echt niet mee om met een niet auti te leven net als andersom en zeker niet als er kinderen zijn in het huwelijk die ook autistisch zijn ………… ik snap ze nu door en door en moet dat ook nog soms verdedigen t.o. mijn man……… Dus voor alle partners van iemand met autisme draai het “moeilijk leven met” eens om naar de andere kant……….het is verdomde moeilijk om en moeder te zijn en te werken en ook nog doen of je “normaal” bent en dan een partner die heel lang moeite heeft gehad met jou gedrag en dat van je kinderen ( gaat nu redelijk goed hoor)……. zo dat moest ik eens even kwijt.
gr Juut
Juut,bedankt voor je berichtje.
Ik denk momenteel dat ik beter kan accepteren dat mijn man anders is dan ik, dan andersom. Begin steeds meer begrip te krijgen voor de moeite die hij heeft om “normaal” te zijn, alleen door zijn dominante gedrag
is hij niet in staat te accepteren dat ik ook anders ben. En dus niet zo als hij. Wij zijn allebei anders zeg maar. Heb hem dat gisteren geprobeerd duidelijk te maken, hoop dat het ook blijft hangen.
We hebben een goed gesprek gehad (heb ik afgedwongen) en daarin toch weer voor elkaar gekozen, en besloten dat we allebei beter ons best moeten doen om het te laten slagen.
Zelf wil ik er nu alles aan doen om te zien of we het kunnen redden samen, weet alleen ook na al 10 jaar strubbelingen (zonder dat we de oorzaak wisten) ga ik niet nog jaren ongelukkig zitten zijn. Heb het een jaar gegeven om te kijken of het kan gaan werken (wedezijds respect is heel belangrijk voor mij). Ik ben dan 35jr. En heb nog een heel leven voor me, om dan een andere weg in te slaan. Wel wil ik meer tijd voor mezelf vrij gaan maken, om de dingen te gaan doen (zonder mijn man dan maar) die ik nodig heb.
M
Wat goed, dat ondanks je het hebt afgedwongen, jullie een goed gesprek hebben gehad!! Ik ben blij voor je.
Ondanks dat dat niet alles tegelijk oplost, kan het wel een opening zijn…..EN voor jou ook om actie te ondernemen om je eigen dingen te gaan doen, je eigen tijd te nemen…..je eigen ook die aandacht te geven die nodig is.
Een relatie is een werkwoord he…..maar daar moet je wel beide ( op je eigen manier) aan werken.
Ik hoop echt dat jullie daar samen een weg in vinden…..maar vooral dat jij je gelukkig voelt!!
Hoi denk wel dat er verschil is tussen autisme bij mannen en vrouwen…..zie me zelf niet zo als mijn vader en broer en probeer ook alles om te voorkomen dat mijn jongens zo worden……… zo eenzijdig en stug ( niet allemaal maar wel veel van de 50 plussers) ……….we hebben het wel over de tweede generatie auti's. Mijn moeder zegt wel eens jee al ik alles wat jij nu weet destijds had geweten was het anders gegaan ( met name over mijn broer) maar ja die info was er niet………..hoop dat alles bij jou goed gaat komen het valt allemaal niet mee en dat kan ik zelf van mijn kant ook zien………..en dan naast het autisme heb je natuurlijk venus en mars ofwel samenwonen begrijpen etc etc is tussen man en vrouw al zo moeilijk (
) wens je veel wijsheid toe en haal hier op het prikbord zoveel info als nodig is……
groetjes Juut
re scheisen of doorgaan
hallo mag ikmijn voorstellen ik ben jack de lepper ik 41 jaar oud ik ben vader van twee kinderen marthijn en kevin kevin is negen en marthijs is vier jaar oud ik las over iecie daar heb ook ervaring kinderen krijgen was niet makkelijk dus we besloten om iecie te doen ik ben dol gelukkig met kevin maar marthijn is gewoon geboren ik ben in 2000 gescheiden het was een hel sorry dat ik zo schrijf de scheiding ik werdt in crissies op genomen in kennedylaan heb liggen kramperen van de pijn
in een hoekje gezeten maar dank zei mijn vecht lust ben ik nu boven jan ik woon zelfstandig in een appartenment ik doe alles zelf ik heb twee hobbys en vasten relatie twee jaar inmiddels savonds heb ik pijn in heel mijn lichaam ga ik op de rand zitten van mijn bed begin ik huilen ,zo verwerk ik masseer mijn slaap heel zachtjes dan zakt de spanning en kan rustig slapen ik werk in de plantsoenen diens ruim 22 jaar en mijn baas wil mijn niet kwijt heeft hij zelf gezegt ik mag met de bus rijden bosmaaien en met de frase werken sluit niet van de wereld af wordt harder voor de mensen die je niet begrijpen heb ik ook last van vertrouw je zelf en de relatie en laat elkaar nietvallen ik heb het verhaal twee keer gelezen je man doet heel veel geef hem de ruimen als je met wilt praten kan dat jackvoortuin@live.nl groetjes jack ik heb autisme
Jammer van die ontkenning. Hij heeft er juist alle baat bij als hij niet langer uitsluit dat hij autistisch zou kunnen zijn. Het heeft me altijd hogelijk verbaasd dat er mensen zijn die - na hun leven lang tegen hetzelfde te zijn aangelopen - niet een feest van herkenning krijgen als ze hun moeizame levensloop in een rijtje symptomen vervat zien.
Misschien kun je hem erop wijzen dat het leven veel makkelijker kan worden als hij beseft dat hij beperkingen heeft en daarop kan anticiperen. Daarnaast heeft het sterke kanten, zoals zijn talenten. Hij kan ermee leren omgaan en de onzekerheid zal misschien daardoor afnemen, omdat de drang om ‘normaal’ te lijken en te veel hooi op z'n vork te nemen zal afnemen. Ik denk dat hij zich erg onzeker voelt en de indruk probeert te wekken dat alles goed is met hem, dat hij ook goed ís, en dat het juist de mensen om hem heen zijn die lastig en ongedurig zijn.
Een hoop zelfinzicht kan geen kwaad, en het is wat anders dan door de mand vallen. Dan is het namelijk al te laat. Zelfkennis en -inzicht haalt een groot deel van de zenuwen weg. Als dat er is, kun je werken aan de rest.
leven als autist met een niet autist is moeilijk. ja je leest het goed. ik ben zelf gediagnosticeerd pdd nos met add. ik heb een relatie achter de rug van 9 jaar waar 2 kinderen uit geboren zijn. mijn ex heeft hsp (hoog sensitief) en is werkzaam in de zorg.
ik ben een autist met een relatief hoog iq. dit is voor mij een voordeel want wat ik niet aan kan voelen kan ik wel met inteligentie beredeneren. ik ben inmiddels 36 en heb mijn diagnose nu een jaar of 5. de relatie was erg moeizaam en we hebben heel veel ruzies gehad. inmiddels ben ik er weg en heb een nieuwe relatie. maar wat een verschil.
ik heb in de laatse relatie mijzelf erg leren kennen en heb dan ook de volgende tips voor stellen waarvan 1 een vorm van ass heeft.
als autist heb je ruimte nodig, ruimte letterlijk maar ook in tijd en gedachten. zolang ik maar weet dat ik op kan staan en ergens heen kan gaan zonder dat ik meteen gevolgt wordt of de vraag krijg wat ga je doen. dan voel ik me al een stuk beter. geef de ruitmte aan een ass'er als hij die wil nemen. hij/zij komt wel terug.
Eerlijkheid en openheid. in ijn vorige relatie zei ik nooit wat ik werkelijk gedaan of niet gedaan had omdat de reaktie die ik kreeg altijd negatief was. deze negatieve reaktie trek ik mij persoonlijk aan en leid uiteindelijk tot een zeer laag zelfbeeld. zorg dus als een ass'er iets verteld waar je het niet mee eens bent dat je er toch positief of reageerd. je mag wel laten weten dat je het niet leuk vind. je kunt zeggen, “moest dat nou , nou zitten we in de problemen” maar een reaktie kan ook zijn.“mm das jammer dat het niet gelukt is. we moeten maar even kijken hoe we het kunnen oplossen” de eerste reaktie is een aanval, de tweede reaktie is meelevend en oplosings gericht. in beide gevallen is er een probleem maar in het tweede geval heeft de ass'er er een minder negatief gevoe over en za samen met je gaan kijken voor een oplossing.
overlaad de ass'er niet. als ik 1 ding moet doen zal ik gaan denken hoe ik dat moet doen. zodra ik er uit ben ga ik het doen et plezier. als ik 10 dingen moet doen, kan ik het overzicht niet bewaren en doe ik niets meer.
laat een ass'er iets doen als hij het wil. als ik de tuin wil aanpassen denk ik daar een lange tijd over. op een bepaald moment ben ik er uit en dan moet het ook gebeuren. als ik dan weken wacht ben ik het kwijt en gebeurt er niets. terwijl als ik het direct doe komt het goed. ook als er andere actviteiten op de planning staan is het moeilijk die eerst uit te voeren voordat datgene wat ik eigenlijk graag wil doen gebeurt. dit kan ook ik kleine dingen zoals ik wil eigenlijk even een mailtje sturen maar de afwas staat er nog als partner wil je eerst de afwas gedaan hebben, as hij eerst het mailtje mag versturen kot hij met plezier de afwas doen.
een gesprek afdwingen werkt meestal niet. maak kenbaar dat je ergens over wilt praten en wat daarin je mening is bv door het op een papiertje te schrijven. maar laat hem zelf komen als hij er aan toe is. dwing ook bv niet dat hij nu gaat bellen. een telefoongesprek zeker met instanties oid. moet in het hooft eers voorbereid worden dus een telefoon in de hand duwen van hij belt al helpt niet.
als partner wees begripvol dat hij of zij anders is. probeer je in te leven.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's