autisme.startpagina.nl

Scheiden of doorgaan

  • Anonymous avatar

    marina

    Net lees ik dat iemand het jammer vindt van de ontkenning. Het leven zou makkelijker worden als je weet wat je beperkingen zijn. Dat klopt inderdaad wel. We hebben onze zoon met de week zien veranderen sinds hij een diagnose gekregen heeft. Hij was toen al lang volwassen.Van iemand die altijd zoekende was, nooit rust had, een zeer laag zelfbeeld had, boos, enz. enz. heeft hij de laatste tijd eindelijk rust, is vrolijker geworden, weet met zijn beperkingen om te gaan enz. enz. Maar het is een proces van jaren geweest (jammer genoeg heeft het zo lang geduurd) voor hij het inzicht kreeg dat hij beperkingen had. Voor die tijd had hij er geen idee van dat zijn beperkingen voor moeilijkheden op werk, thuis of met vrienden zorgden. Het was triest om te zien hoe ongelukkig hij was maar we konden het hem niet duidelijk maken. Pas toen hij op zijn werk totaal niet meer kon functioneren en hij hiervoor behandeld moest worden is het proces op gang gekomen.

  • Anonymous avatar

    PGWilly

    Boeiend om de berichten hier te lezen. Als huidige vriendin van Manuel (ik ken hem al jaren) vertelde hij meteen over zijn autisme en kon ik er direct rekening mee houden. Maar ik draai het net als hem ook graag om. Hijheeft autisme. Ik heb een lichamelijke beperking. Tegelijk is Manuel gewoon Manuel, en ben ik ik. Ik heb voor hem gekozen, zoals hij is en moet daarin rekening houden moet hoe hij is. Hij ook met mij. Waar ik hem af en toe kan helpen om overzicht te krijgen, helpt hij mij met de was. Waar ik steeds beter leer wat ik niet van hem moet vragen, weet hij ook dat hij mij niet mee moet willen nemen naar een bioscoop waar alleen maar een trap is. Als ik weet dat hij heel snel iets persoonlijk aantrekt en denkt dat hij iets fout heeft gedaan, weet ik dat ik duidelijk moet zeggen dat het niet aan hem ligt, maar dat ik kribbig ben omdat ik moe ben, en dat als hij me gewoon een paar uur met rust laat ik daarna wel weer mijn oude ik kan zijn. Of dat als hij dan een heel verhaal wil houden, dat ik kan zeggen: nu even niet, nadat ik gerust heb kan ik naar je luisteren.

    ik zie het niet als een beperking, maar als een bepaalde gebruiksaanwijzing. Dat betekent dat ik weet wat ik kan en wat ik niet kan, en dat wat ik niet kan daar heb ik hulp van anderen bij nodig. Manuel heeft ook zo'n gebruiksaanwijzing. Ieder mens heeft er één, de kust is om hem te ontdekken bij de ander. Dan haal je de negatieve lading er af, dan is het geen label meer, geen sticker met een handicap. Mijn gebruiksaanwijzing geldt namelijk niet alleen voor het gebruik door een ander, maar vooral ook voor mezelf.

    Misschien dat deze manier van er naar kijken het makkelijker maakt, en minder bedreigend. Ik kan me namelijk goed voorstellen dat als iemand vind dat je veel dingen niet goed doet en je je moet laten onderzoeken, mensen er op aandringen dat je hulp nodig hebt, dat dit nogal als een aanval over komt en een afwijzing van wie je bent. Terwijl het minder bedreigend is als je gewoon aangeeft dat jij als partner hulp nodig hebt bij het ontdekken van zijn ‘omgangshandleiding’ en dat het voor hemzelf ook makkelijk is als hij weet wat zijn eigen gebruiksaanwijzing is.

    Het is maar een tip,

    Groetjes Willemijn

  • Anonymous avatar

    tassie

    Hoi Willemijn,

    Wat heb je dit open, respectvol en helder omschreven!!!!!!!!

    Mijn complimenten voor jullie allebei.

    Warme groet tassie

  • Anonymous avatar

    Can

    Wat mooi hoe jullie met elkaar hier in omgaan!!

    bedankt dat je dit met ons deelt!

    gr Can

  • Anonymous avatar

    Juut 03-02-08

    Heel mooi beschreven en ik denk dat ik dit maar eens aan manlief laat lezen………..misschien dat er weer een kwartje gaat vallen…….snap ook wel als auti dat het soms niet makkelijk is met ons maar iedereen heeft zijn handleiding de een wat langer dan de ander……..groetjes Juut

  • C avatar

    C

    Dag allen,

    Al 20 jaar zijn we getrouwd. Maar het was altijd zoeken naar moelijke verhouding, in de zin van, hij wilde meer initimiteit en tederheid. Maar in mijn 20 jaar huwelijk had ik weinig dat idee dat hij om mij gaf, vooral op vlak van emotioneel gevoeligheid, zelfs een beetje was ook goed, voor mij. Zelfs als ik nadrukkelijk mijn behoeften uitte, hield hij zijn hakken stevig in de grond, met als antwoord, waarom begrijp ik hem niet, dat hij ook zijn principes heeft en zijn redenen. Ik hoorde nooit, zelfs niet ën zwakke poging tot compromis te komen. Altijd maar zijn manier, zijn stijl voor het huis, geen ruimte voor wat ik leuk vond. Als ik begon te helpen, als het buiten zijn geaccepteerde verwachting, dan barst hij uit met bijna vernijd..ik was zo gekwetst al deze jaren. Ik probeerde hierover te praten, maar hij nam andere ideeën binnen. Het was alsof hij selectief mijn woorden filterde. Gezinstherapie heeft wel geholpen beetje, maar hij zei dat de therapist naïef was, en hij gelooft daar niet zo in dat als hij mijn emotionele behoeften begint te zien dat ik van zelf die tedere vrouw wordt voor hem. Ik ben aan het eind van mijn raad… 10 jaar gingen onze eigen woonstuk niet vooruit bij renovaties omdat alles op zijn precieze manier moest. Ik had daar weinig tegen kunnen vechten. Op een gegeven moment trok ik een ‘tijdelijk’ noodzakelijk lijn door apart te slapen en mijn woon plek indezelfde huis mij in te trekken. Zodat hij misschien kan nog ruimte voelen, ik ook maar ergens wilde ik nog een kans geven, zodra hij door zelf reflecties mij terug zou willen winnen, dat we misschien baby stapjes kunnen nemen om dichter bij elkaar te komen. Het leek initieel ook zo. Maar nu ineens besef hij dat dit gaat toch waarschijnlijk nooit werken omdat het nooit soepel had gewerkt.. en desondanks mijn volhouden om ons te redden, besloot hij toch nu een punt achter te zetten. Ik voel me nu zo ontzettend verdrietig, teleurgesteld, en leeggegeven.. wat moet ik hier doen?? Help me een beetje licht te zien. Kan ik dit nog redden? Heeft dit nog zin om te redden. 20 jaar investering, 2 mooie jongens, een stabiele gezin..nu dreigt dus te stranden.. wat moet ik doen? Ik ben zo eenzaam in dit hele gedoe…