psychotisch of verwerking?

Kay

20-12-2010 20:49

Bij mij klinkt dit een beetje als een schreeuw om aandacht. Misschien is dit voor hem een manier om te laten zien dat hij het niet meer trekt en hulp nodig heeft. Na alle verwarring van dingen die zijn gebeurd (naast de verwarring die het dagelijkse leven al kan geven voor iemand met autisme) kan ik het mij voorstellen dat hij er zo op reageert.
Misschien voelde hij zich eerder niet gehoord en weet hij (misschien niet eens bewust) dat er als er wat ernstigs aan de hand is er wel aandacht voor hem is. Ik heb ooit gehoord dat zelfmoordpogingen regelmatig ook niet zijn bedoeld om echt een einde aan het leven te maken maar om de situatie in de aandacht te brengen. Misschien is dit net zoiets.
Groetjes Kay
(28 jaar met asperger)
marina

21-12-2010 13:40

Zo ver ik nu kan beoordelen slaapt onze zoon nog redelijk goed en dus zou de psychiater dan gelijk hebben Pauline. Het maakt me niet zoveel uit wat voor een naam er aan gegeven wordt als onze zoon maar de juiste behandeling krijgt, maar ik ben bang dat dat alleen kan als de juiste diagnose gesteld is. Goed, daar ga ik dan nu van uit. Onze zoon heeft en gewone baan. Tot onze verbazing ging dat in het begin heel goed. Hij maakte van zijn hobby zijn werk op aanraden van het arbeidsbureau waar ik aanklopte omdat onze zoon heel negatief over zijn toekomst bleef. Hij werkte dan hier en dan daar wat maanden via een uitzendbureau en tegen dat hij zich niet meer kon handhaven kreeg hij weer een nieuwe job. Toen kwam er een moeilijke tijd en men moest zich extra gaan bewijzen om in de markt te blijven en daar ging het voor de eerste keer fout. Hij werd toen heel depressief en zijn bedrijf stuurde hem naar een psychologe. Toen hij om meer zekerheid te houden om te blijven werken een jaar of vier geleden een vaste baan aanvaard had, ging het dus al snel weer mis. Met veel moeite kon hij wel blijven werken (hij zag het als falen om werkeloos te worden of in de ziektewet te komen) maar werd weer heel depressief. Toen is hij na eindeloos praten van mijn kant, (helaas veel te laat maar hij wilde eerst nooit) hulp gaan zoeken.
Over het aandacht vragen Kay, ik geloof echt dat het eerder te maken heeft met overbelast geraakt zijn. Dat geeft onze zoon min of meer ook zelf aan. Hij zegt ook dat het een hele tijd zal duren voor hij zijn emoties weer de baas kan. Hij heeft op het ogenblik het gevoel dat zijn belevingen werkelijk zijn hoewel alle mensen om hem heen het niet zo beleven. Een paar weken geleden zei hij nog dat hij het zo beleefde maar er nog niet zeker van was of het echt zo was. (b.v. hij beleefde dat hij overal gevolgd werd, maar was er nog niet zeker van of hij het zo beleefde of dat het echt zo was) Dat zou hij nog uitzoeken. Het is dus niet zo dat het een soort liegen is. Hij zegt het zo te beleven. Hij zegt b.v. ook dat hij alleen maar alles in zwart/ wit ziet en later als hij weer wat beter is belt hij me op en zegt dat hij dat heel lastig vindt en niet weet wat hij er mee aan moet. Eigenlijk komt er ook steeds tussen de regels door uit dat hij niet meer weet wat hij met zijn leven aanmoet. Waarom is hij er, wie is hij? Welke doelen heeft hij nog? Dat maakt me heel ongerust.
marina

27-12-2010 14:53

De kerstdagen zijn we redelijk goed door gekomen, maar vlak daar voor gebeurde er nog vanalles. Onze zoon heeft n.l. een brief van zijn werk thuis gekregen. Wat er in staat hebben we nog steeds niet te lezen gekregen, maar we begrijpen uit zijn verhalen dat hij een reprimande van 4 kantjes thuis gestuurd gekregen heeft. Nadat hij deze brief gelezen had kreeg hij steeds meer lichamelijke klachten, waaronder niet meer slapen en grote concentratiemoeilijkheden en gelukkig schrok hij daar zo van dat hij de GGZ om pillen vroeg. Omdat hij boos was over de brief had hij geen gehoor gegeven aan de oproep om met zijn leidinggevende over de brief en zijn situatie te komen praten, waardoor hij ook nog eens ongezouten te horen kreeg dat dat niet de bedoeling was. Zo wie zo lukte het hem niet meer te werken, maar hij wilde dat steeds niet toegeven en ging dan na een uurtje weer naar huis.Hij is toch met ons mee gegaan om de kerst bij ons te vieren en we merkten langzamerhand wat verbetering in zijn toestant. Hij werd minder verward en ging merken dat hij zijn ‘werkelijkheid’ voortaan voor zich zou moeten houden op zijn werk als hij zijn werk wilde behouden. Het is zo wie zo de vraag of dat nog lukt!
Wij hebben geprobeerd er toch een fijne kerst van te maken. We hebben nog een dochter die dolgraag met ons kerst wilde vieren in haar eerste eigen appartement. Het was echt een hele fijne dag en dat hadden we wel even nodig. Onze zoon voelde zich erg ziek en was heel stil, misschien deels ook van bijwerkingen van de medicijnen, maar hij is toch met ons mee gegaan. Nu zijn we voor het eerst weer alleen en zitten nog bij te komen van alles wat gepasseerd is de laatste weken.
enithstans

27-12-2010 18:24

op een gegeven moment is er een pgb ster in ons leven gekomen om me bij te staan bij de begeleiding van mijn zoontje.op een gegeven moment kreeg ik een relatie met een man die al op jonge leeftijd uit huis werd geplaatst omdat hij onhandelbaar was.dit heeft zo zijn indrukken achter gelaten.maar toen mijn pgbster hem zag zei ze gelijk hij is autistisch.dit heeft ze hem ook gezegd en vanaf dat moment ging hij er helemaal naar leven dat hij autistisch zou zijn.
neerslachtig,moeilijk wennen aan het idee om in een hokje geplaatst te worden,hoe nu verder,moet ik medicijnen gaan gebruiken,wil jij nog wel een relatie met mij,een onzekere periode in ons leven omdat ook mijn zoontje autistisch is.dus toendertijd een woelig leven af en toe in huis als 2 mannen tegelijk een bui ontwikkelen.
nu ruim een jaar verder,vele onderzoeken en tests gehad en het blijkt dat mijn vriend niet autistisch is,het verleden heeft er bij hem voorgezorgd dat dit enkele voorbeelden die voorkomen bij autisten,ook bij hem te vinden zijn.
wat ik er mee wil zeggen is dat iemand er helemaal naar kan leven als je hem in een bepaald hokje duwd.
is het een kwestie van wennen???
een psychiater zou dit het beste moeten weten lijkt me,en laat je vooral niet mislijden door je intuitie.
groetjes enith
marina

27-12-2010 22:23

Dank je wel Enith voor deze uitleg. Ik ben blij dat je hem opgeschreven hebt. Daar zit ik ook heel erg over na te denken. Heeft hij nu wel of niet autisme? Ook al is de uitslag er nu, ik twijfel regelmatig omdat ik het ook erg moeilijk heb om iemand, misschien wel ten onrechte, in een hokje te plaatsen. Toch denk ik dat het in dit geval wel zo is. Onze zoon was nog maar een half jaar toen het me opviel dat hij me niet aankeek. Het praten kwam niet op gang.(dat gebeurde pas toen hij 5 jaar was)Toen hij wat ouder was had hij bijna uitsluitend contakt met volwassenen, met leeftijdsgenootjes lukte het niet. Hij had ook (bijna) alleen maar belangstelling voor een bepaald onderwerp. Het Heelal. Hij wist er meer van dan een sterrekundige. Hij was toen een jaar of zeven. Ook op volwassen leeftijd bleef het nodig om hem op bepaalde vlakken bij te blijven staan.
Het is niet mijn keuze geweest dat onze zoon zich op 34 jarige leeftijd liet onderzoeken. Hij was zijn keuze, nadat hij er over gelezen had op internet en zich er heel erg in de punten daar genoemd, herkende. Hij heeft al jaren heel diepe dalen gekend omdat het hem nooit lukte een partner te krijgen en is zich daarom exteem er in gaan verdiepen waarom het nooit lukte. Omdat hij nu weer afgewezen was zijn de stoppen doorgeslagen.
Ik schrijf het hier allemaal zo uitgebreid op omdat ik me toch vaak onzeker voel of we hem niet in een hokje dwingen, maar niet omdat ik het naar vindt dat jij me waarschuwt voor gevolgen van te snel oordelen dat iemand autisme heeft.
Groeten Marina
sandra1142

02-01-2011 22:36

Ook ik moest eigenlijk aan schizofrenie denken. Ik heb een broer met schizofrenie en het verhaal herkende ik eigenlijk wel. Ik kan het ook verkeerd hebben natuurlijk.
Maar jee, ik heb het hele verhaal gelezen en ben ZO huiverig nu. Ook merk ik bij mijn zoon (ASS) bepaalde zaken, depressief, iets is nooit goed het kan altijd beter, faalangst, sowieso angst voor het onbekende….. In mijn naiviteit hoop(te) ik altijd dat het ooit beter (lees: over) zou gaan. Stomme gedachte ik weet het. Maar als ik dit verhaal zo lees dan blijkt dat de kans groot is dat deze kinderen tat iemand nodig hebben en je je kind eigenlijk niet los kan laten.
Ik zie ook ineens in dat mijn relatie (niet de vader van mijn kind) eigenlijk gedoemd is te mislukken want partner heeft er best problemen mee met ASS, hoewel hij echt zijn best heeft gedaan om te ondersteunen daar waar mogelijk en te begrijpen. Maar een kind met een beperking, is een grote last in het gezin. En of je kind nu thuiswoont of op zich zelf, hij heeft je altijd nodig, blijkt.
Ik wil Marina veel sterkte wensen!
marina

03-01-2011 17:38

Hallo Sandra,
Waarschijnlijk heb je ook gelezen dat onze zoon uiteindelijk toch zo ver gekomen is om zelf aan de bel te trekken. Hij slikt op het ogenblik medicijnen en hij is gelukkig nu weer veranderd van iemand die wel bij een sekte leek te zijn (op het laatst zei hij dat hij op den duur steeds minder contakt met ons zou gaan zoeken omdat dat wel eens gevaarlijk kon zijn) naar iemand die weer met z'n benen op de grond staat. Toch is het nog steeds heel spannend, want hij heeft het nu al weer over medicijnen laten staan. En wat gebeurt er dan? Ook weet ik niet precies wat er nog in zijn binnenste is blijven zitten.
Ik wil je ook iets positiefs meegeven. We kunnen goed merken dat de groepsbijeenkomsten voor mensen met autisme hem zelfstandiger gemaakt hebben. Hij gaat anders met dingen om dan daarvoor. (Alleen was het in dit geval allemaal wel wat veel achter elkaar, verhuizen, de uitslag, bijeenkomsten enz.)
Groeten Marina
sandra1142

03-01-2011 18:46

Hallo marina, ik ben voor mijn zoon ook op zoek naar begeleid of beschermd wonen, al is het alleen maar vanwege de sociale controle en de contacten. Ik moet er niet aan denken dat hij ergens 3 hoog achter woont en niemand weet wat hij heeft. Nee dan liever bij andere autisten die elkaar herkennen en controle op zijn tijd van een deskundige.
Ook wat jij schrijft wb de medicijnen. Ik denk dat het beter is als daar ook wat controle op zit. Mijn zoon werkt nu fulltime en ik merk dat het goed gaat maar hij heeft toch best wel veel onzekerheden, hij gaat nu merken dat hij anders in elkaar zit. Ik zeg hem altijd dat we allemaal wel IETS hebben en probeer hem dan uit dat hokje te halen. Ben zo bang als hij een paar jaar ouder is, hij zich gaat vereenzamen. Hij is nu een late puber en neemt het leven nog niet zo heel erg serieus maar wat als hij ouder wordt en met teleurstellingen te maken krijgt of net als jouw zoon met grote veranderingen. We krijgen het allemaal maar juist omdat hij zich nu al zo apart voelt, ben ik daar best bang voor.
Sterkte met je zoon. Ik zal je verhaal blijven volgen. En voor mij, is het even afwachten wat de toekomst brengt.
marina

06-01-2011 13:30

Hallo Sandra,
Misschien heb je iets aan het volgende. Onze zoon (kern autisme en normale inteligentie) heeft zich op aanraden van mij ingeschreven voor een flat bij ons in de buurt (geen begeleid wonen of zo) toen hij 24 was. Eigenlijk omdat ik ten einde raad was. Hij was nukkig,volwassen geworden wilde hij zijn eigen weg gaan, maar had zich toch ook aan te passen in ons huis, mijn man vol onbegrip omdat onze zoon niet handig nukkig was enz. enz. Vrij gauw kreeg hij toen een flat. Met behulp van ons is hij er ingetrokken. De eerste maanden wist hij zich geen raad en zat hij heel veel bij ons en daarna was het over. Je kon ook merken dat hij zijn draai ging vinden. Hij had zijn werk van ‘s morgens vroeg tot ’s avonds laat (veel reizen) en zocht via internet of werk toch wel contakten. Bankzaken deed hij met de computer, dus dat was geen probleem. Hij was heel zuinig, dus daarbij ook geen probemen. Allen huishouden was en is nog steeds een ramp. Waaar het fout ging is zijn ontaktische uitspraken die hij deed op zijn werk, maar ook kreeg hij daar nog al eens problemen omdat hij een enorme zwart/wit denker was. Dus geen middenweg kon bewandelen in zijn oordelen. En dat eventuele partners, als ze hem beter kenden, afhaakten en zijn zelfbeeld iedere keer weer een enorme knak kreeg. Daarvan heeft hij uiteindelijk zijn eerste depressie opgelopen. Hij werd hoe langer hoe onzekerder en dat had ook in zijn werk zijn weerklank. Omdat er geen diagnose was en hij zelf in die tijd totaal geen zicht had wat er aan de hand was, sudderde alles maar verder.
Toen onze zoon een puber was heb ik hem altijd gezien als een jong volwassene met sociale handicaps maar iemand die goed in staat was zijn eigen beslissingen te nemen, maar door zijn sociale handicaps altijd handvaten van ons nodig bleef houden.
groeten marina
Pma

07-01-2011 03:42

Hoi Sandra,
Volgens mij is er in Delft een wooninitiatief waar ze nog iemand voor zoeken, misschien een goede plek voor je zoon. Kijk maar op het LSW (Landelijk Steunpunt Wonen). Daar staan vaker oproepen, of kende je de site al? Groeten Pauline

psychotisch of verwerking?

Kay

marina

marina

enithstans

marina

sandra1142

marina

sandra1142

marina

Pma